حکمتی که در سکوت به یغما رفت

استاد عبدالکریم حکمت یغمایی، شاعر و پژوهشگر اهل خور و بیابانک بود. پدر و مادر او از نوادگان یغمای جندقی، شاعر قرن سیزدهم و از اقوام استاد حبیب یغمایی، نویسنده و سراینده شعر معروف روباه و زاغ محسوب می شدند.

وی پس از اتمام دوران خدمت سربازی، در آموزش و پرورش اصفهان مشغول به کار شد و تا سال ۱۳۸۸ تدریس می‌کرد. او پس از بازنشستگی به تحقیق، پژوهش و نویسندگی در خور پرداخت و از وی مقالات زیادی به چاپ رسید.

کتاب‌های او که بیشتر در مورد تاریخ، جغرافیا، ادبیات و مردم شناسی خور و بیابانک است عبارتند از: جندق، ذوالریاستین فضل بن سهل(وزیر ایرانی مأمون)، جندق و قومس در اواخر قاجار، بر ساحل کویر نمک، شهر شورستان، با کاروان عشق، خور در آیینه زمان، اخلاق طهماسبی، از خور و روزگاران و بی سپار کوچه‌های کودکی.

یغمایی در طول ۳۰ سال تلاش و خدمت صادقانه خود در آموزش و پرورش، شاگردان فراوانی را پرورش داد و با نوشتن کتاب‌های متعدد درباره مردم شناسی، زبانشناسی، تاریخ و جغرافیای خور و بیابانک، گام‌های ارزنده‌ای برداشت؛ بطوری که تاکنون ١٠ جلد کتاب و چندین مقاله از او به چاپ رسیده و با ثبت نوشته‌های مستند خود در زمینه تاریخ، آداب و رسوم و فرهنگ این منطقه، از زوال فرهنگ بسیار کهن این دیار محافظت کرد.

او که در طول دوران حیات خود تلاش های زیادی در جهت شناساندن فرهنگ، هنر و عقاید مردم خور و بیابانک انجام داده بود و از بزرگان فرهنگ و ادب و همچنین از چهره های ماندگار آموزش و پرورش ایران و استان اصفهان به شمار می رود، سرانجام در نخستین روز از شهریورماه ۱۳۹۹، پس از تحمل یک دوره بیماری کووید ۱۹ در شهرستان نائین اصفهان درگذشت و در زادگاه خود یعنی خور و بیابانک به خاک سپرده شد.