احوال نوشیدنی محبوب ایرانیان چگونه است؟
تهران (پانا) - «دست قدرتمند واردات فشاری است بر دست ضعیف تولید و هر چند چایکار زحمتکش ایرانی یا کارخانه‌دار چای که زحمت گردش چرخ‌دنده‌های صنعت چای را بر عهده دارد، تلاش کند تا این دغدغه واردات فزاینده مرتفع نشود، چای مطلوب وطنی آن طور که انتظار می‌رود نمی‌تواند مهیای حضور در خانه‌ها و کافه‌ها و نوش جان مصرف‌کننده ایرانی شود.»
به‌گزارش شهروند، «هم‌اکنون سطح زیر کشت چای در ایران آن طور که رئیس سازمان چای می‌گوید حدودا ٢٠ هزار هکتار است اما این میزان در برابر ٣٥ هزار هکتاری که چهار دهه پیش سطح زیر کشت برگ سبز چای بوده، عقبگرد جدی را نشان می‌دهد. این آمار که حکایت از کوچک‌شدن اراضی سطح زیر کشت چای است، تنها مسأله‌ای نیست که بتوان آن را گواه راه طی‌شده در دهه‌های گذشته تولید چای در کشور دانست و به حال و روز این محصول مورد طبع ایرانی واقف شد. بنا بر آمار سازمان چای، در سال گذشته ١٢٦ هزار و ٧٥٣ تن برگ سبز چای در کشور تولید شده که از این میزان ٢٨ هزار ٥١٩ تن چای خشک به دست آمده است اما برای فهمیدن اوضاع تولید نوشیدنی محبوب ایرانیان چرا راه دور برویم؟ همین آمار در حدود ٢٣ سال پیش یعنی سال ٧٦ به ترتیب ٣٠٨ هزار و ٤٠٣ تن و ٦٩ هزار ٣٩١ تن بود و این کاهش تولید چای دردی بوده که طی تمام سال‌های گذشته همواره چایکاران و کارخانه‌داران چای کشور آن را فریاد زده‌اند.
با این همه وقتی این روز‌ها با چایکاران و کارخانه‌داران تولید و فرآوری برگ سبز وطنی برای تهیه نوشیدنی محبوب ایرانی به گفت‌وگو می‌نشینی، آنها می‌گویند چندی است اوضاع در حال حرکت رو به سوی بهتری است؛ هر چند که هنوز تا رسیدن به شرایط مطلوب فاصله بسیار دارد. کشاورز، کارخانه‌دار و البته کارشناسان دلایل عدیده‌ای را برای بهترشدن اوضاع مطرح می‌کنند؛ دلایلی که از آن جمله می‌توان به «کاهش مقطعی شیب تند واردات طی سال‌های ٩٦ و ٩٧»، «خرید تضمینی برگ سبز چای» و «پرداخت یارانه» برای خریداری برگ سبز چای از باغداران و تا حدودی هم برخی اقدامات زراعی در کنار کیفی‌ترشدن تولید چای سیاه در کارخانه‌ها اشاره کرد. دلایلی که موجب شده در کنار برخی دیگر عوامل سبب رشد تقاضای داخلی برای چای وطنی شود و شروعی باشد برای احیای وضع کشت و تولید چای، این مونس تنهایی و همنشین مجالس انس مردم. با این همه آن چه روند رو به التیام زخم ناسور چای ایرانی با دشواری روبه‌رو کرد، افزایش ناگهانی واردات چای خارجی در سال گذشته بود. بر اساس آمارهای منتشرشده گمرک طی سال ٩٨ واردات چای خارجی نسبت به سال ٩٧ ناگهان ٤٨درصد رشد کرده است. اگرچه دلایل این رشد ناگهانی اعلام نشده اما آثار مخرب آن را بر تولید داخلی نمی‌توان انکار کرد.
چای ایرانی یک‌چهارم بازار داخلی را در اختیار دارد
وضعیت امروز چای ایرانی هنوز آن قدرها تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله دارد که نمی‌توان در کنار دلخوشی‌ها و دستاورد‌ها، درد‌ها را ندید و نگفت. اما برای گفتن کاستی‌ها و نشان‌گرفتن از مسیر درست احیای این گوهر سبز ایرانی چه کسی بهتر از چایکار دلسوزی که بر سر زمین‌های زیر کشت خون دل‌ها خورده و سختی‌ها کشیده است.
احمد مظفری یکی از همین کشاورزان و باغداران باسابقه است که مدت‌ها نیز مسئولیت‌های اجرایی در اتحادیه کشاورزان چای شمال بر عهده داشته و به درد‌ها و امید‌های زحمت‌کشان این عرصه مشرف است. او می‌گوید، شرایط چای در حوزه‌های کشت و صنعت طی سال‌های اخیر روندی را طی می‌کند که اگر دچار اختلال نشود، می‌تواند بسیار امیدوارکننده باشد. او می‌گوید: «در دهه٨٠ تا میانه دهه ٩٠ شمسی کشت و تولید چای ایران رو به اضمحلال می‌رفت. هرچند این روند چندی است که متوقف شده اما هنوز زود است شرایط امروز را با شرایط چایکاری و تولید چای خشک در سال‌های میانه دهه ٧٠ که روزگار طلایی چای ایرانی در حوزه کشت و تولید محسوب می‌شد، مقایسه کرد. امروز چای ایرانی در دوران پساتخریب قرار دارد و تلاش باغدار، کارخانه‌دار و عرضه‌کننده امروز معطوف به بازسازی تخریب‌هاست.»
این چایکار با اشاره به این که در سال‌های نه‌چندان دور بازار چای ایران در سیطره کامل بازرگانان بود، می‌گوید: «اگرچه امروز هم این جریان قدرتمند وجود دارد اما برخی محدودیت‌ها شیب تند سرازیرکردن چای خارجی به بازار ایران را کمتر کرده و همین فرصتی ایجاد کرده که چای ایرانی بتواند جای خود را در بازار داخلی پیدا کند.»
مظفری می‌افزاید: «اگر مجدداً امکان نامحدود به وارد‌کننده چای داده شود و دست باز او در برابر دست بسته چایکار داخلی قرار گیرد، باز هم به مسیر سال‌هایی که چای وطنی رو به زوال بود، باز‌خواهیم گشت.»
او یادآور می‌شود: «اگرچه امروز بازار مصرف داخلی چای وطنی شرایط بهتری را تجربه می‌کند اما تولید هنوز به سطح مطلوب و مورد انتظار نرسیده و با توجه به آن که نیاز داخلی بیش از ١٠٠هزار تن چای خشک برآورد می‌شود، تولید چای ایرانی در خوشبینانه‌ترین حالت تنها پاسخگوی یک‌چهارم این تقاضاست.»
این چایکار کهنه‌کار، کمک به کارخانه چایسازی را در کنار کمک به باغدار برای بهبود کیفیت و افزایش ظرفیت در کنار برندسازی و بسته‌بندی مناسب بسیار حایز اهمیت می‌داند و می‌گوید: «امروز ظرفیت کارخانه‌های چایسازی در کشور کمتر از میزان برگ سبز تولیدی است و همان طور که باغداران تلاش می‌کنند در حوزه تولید برگ سبز ظرفیت و کیفیت را افزایش دهند، باید این موضوع در ارتباط با کارخانه‌ها نیز بیش از آن چه تا به حال انجام شده، محقق شود.»
هنوز کاستی‌ها کم نیست
در کنار چایکار، نگاه بیرونی یک کارشناس نیز به احوالات امروز این نوشیدنی خوش‌طعم ایرانی می‌تواند تصویر گویاتری به دست دهد. عبدالحسین طوطیایی، کارشناس کشاورزی یکی از همین افراد است که به سبب پژوهش‌هایی در این عرصه انجام داده، احاطه خوبی در حوزه چای به خصوص در حوزه باغداری و تولید برگ سبز چای دارد. این کارشناس کشاورزی در گفت‌وگو با «شهروند» در رابطه با احوال امروز کشت و صنعت چای ایرانی این طور ابراز عقیده می‌کند: «اقدامات دولت در حمایت از چای داخلی مادامی که سیاست ملی و منسجمی در رابطه با واردات چای اتخاذ نشود، نتیجه‌بخش نخواهد بود.»
طوطیایی همچنین خاطرنشان می‌کند: «امروز سطح زیر کشت چای به دلایل عدیده از جمله واردات لجام‌گسیخته طی سالیان متمادی در کنارکشیده‌شدن تولید به سمت بی‌صرفه‌بودن و چندین عامل دیگر منجر شد تا هزاران هکتار باغ چای تغییر کاربری داده شود و این سبب شد تا روند تولید برگ سبز چای سال‌به‌سال کاهش یابد.»
او می‌افزاید: «اگر میزان سطح زیر کشت چای و تولید برگ سبز چای و همچنین میزان فرآوری آنها و تولید چای خشک را در سال‌هایی چون ٧٦ و ٧٧ ببینیم و آن را با آمار‌ها در این حوزه طی سال‌ها و دهه‌های بعد مقایسه کنیم، متوجه خواهیم شد که روند به چه سویی رفته و چگونه تولید در قیاس با گذشته زمین خورده است.»
این پژوهشگر حوزه کشاورزی با اشاره به اقداماتی که در چند سال اخیر از سوی باغداران و تولیدکنندگان و با حمایت‌های نسبی سازمان چای صورت گرفته است، این تلاش‌ها را در مسیر تلاش برای احیای چای ایرانی می‌داند اما معتقد است: «با این همه زحمت‌هایی که کشیده می‌شود، اگر به موازاتش قطع دست مافیای چای صورت نگیرد، بی‌نتیجه خواهد ماند و این در گرو همگرایی نهادهای حاکمیتی با باغداران و تولیدکنندگان دلسوز است و گوش شنوا و همت عالی می‌طلبد.»
طوطیایی همچنین می‌گوید: «امروز به سبب ارتقای کیفی تولیدات چای به نسبت گذشته چای ایرانی جای خود را در ذائقه بخش قابل توجهی از هموطنان پیدا کرده است و اگر مسئولان در مسیر کمک به باغدار چای ما یا کارخانجات فرآوری چای بیش از آن چه امروز در جریان است، گام برندارند، یکی از بهترین فرصت‌ها برای احیای چای ایرانی از دست خواهد رفت، فرصتی که اگر نگوییم غیر قابل تکرار است اما می‌توانیم بگوییم کمتر دست خواهد داد.»
او در ادامه این‌‌گونه ابراز عقیده می‌کند: «اقدامات سازمان چای در احیای چای ایرانی در حوزه‌های گوناگون بیش از آن که زیرساختی باشد، مقطعی است و اگر قرار باشد چای ایرانی به جایگاهی که لیاقت آن را دارد برسد، باید از پایه‌ای‌ترین کمک‌ها به باغدار برای نگهداری از خاک و کودی که داده می‌شود تا کنترل مافیای قدرتمندی که شاهرگ واردات چای را در دست دارد، شروع کرد و خشت‌ها را هم‌تراز چید تا در انتها حاصل کج نباشد.»
اقدامات دولتی برای احیای چای وطنی
هرچند کشت و صنعت چای در طی دهه‌های گذشته به‌دلیل افت‌وخیز‌های پرشمار روزبه‌روز شرایط نامساعد‌تری را تجربه‌می‌کرد اما چند سالی است که به سبب توجه دولت مستقر به کشت و صنعت چای ایرانی تکاپو در سازمان چای که حدود یک دهه پیش برای کمک به تولید چای کیفی در کشور و کمک به گسترش و تنظیم بازار چای داخلی تشکیل شد، بیشتر دیده می‌شود. هرچند این سازمان در سال‌های ابتدایی روند کندی برای عمل به وظایف ذاتی‌اش از خود نشان داد، اما عملکرد سالیان اخیر آن نشان‌دهنده رسیدن به نگاهی منطقی در سازمان چای است.
برای رسیدن به ردپایی از نگاه منطقی در این سازمان به کاستی‌ها در کشت و صنعت چای ایرانی می‌توانیم به صحبت‌های حدودا یک ماه پیش رئیس سازمان چای کشور نگاهی بیندازیم؛ آنجا که او به سطح زیر کشت چای اشاره کرد و گفت: «در ۲۰سال گذشته به‌ویژه از سال ۷۹ به بعد صنعت چای دچار فرازونشیب‌های زیادی شده است. در گذشته ۳۲هزار هکتار باغ چای فعال در گیلان و مازندران وجود داشت که محصول آن برداشت می‌شد اما به علت برخی اتفاقات ناخوشایند این سطح زیرکشت کاهش پیدا کرد.»
حبیب جهانساز در ادامه می‌گوید: «باغات فعال چای طبق دفترچه‌هایی که کشاورزان سال گذشته برای تحویل برگ سبز تولیدشده به کارخانجات چایسازی ارایه دادند، ۲۰هزار هکتار است اما هدف‌گذاری سازمان چای در حال حاضر احیای باغات چای رها شده و رسیدن به عدد ۲۵هزار هکتار باغ چای فعال و قابل بهره‌برداری است.»
او با اشاره به این که بهره‌برداری اقتصادی صنعت چای کشور تا همین چند سال گذشته به علت واردات چای خارجی در حالت ابهام بود، گفت: «سال گذشته ۱۶۱کارخانه چای سازی برای خرید برگ سبز چای کشاورزان با این سازمان قرارداد بستند؛ در حالی که در سال ماقبل آن تنها ۱۲۱کارخانه اعلام آمادگی کرده بودند.»
همین مسأله نشان‌می‌دهد درد تا حدودی برای سازمان چای به‌عنوان متولی حاکمیتی چای روشن است و تلاش‌ها به نظر برای درمان، در جریان. اما همان‌طور که چایکار و کارشناس این حوزه به «شهروند» گفتند اقدامات در دست انجام ناکافی است.
افزایش واردات، ترسی به جان چای ایرانی
با تمام آن چه باغدار کشت‌کننده برگ سبز چای، کارخانه‌دار تولید‌کننده چای سیاه و کارشناسان این حوزه می‌گویند و همگی حکایت از عزم جزم برای احیای جایگاه چای ایرانی دارد اما اگر نگاهی به کاستی‌ها بیندازیم خواهیم دید با تمام آن چه سازمان چای از تلاش‌های در جریان در این حوزه می‌گوید، هنوز راه سخت و درازی برای رسیدن به جایگاه مطلوب برای چای ایرانی پیش پای قرار دارد.
بررسی آمارهای گمرک ایران نشان می‌دهد طی ۱۱ماه سال ۱۳۹۸ بیش از ۷۵هزار تن چای خارجی وارد کشور شده است که این میزان در مقایسه با واردات نزدیک به ۵۴هزار تنی سال ۹۷، رشد ۴۸درصدی را نشان می‌دهد. در مورد دلایل رشد ۴۸درصدی واردات چای هیچ توضیحی از سوی نهادهای مسئول ازجمله سازمان چای یا وزارت جهاد کشاورزی ارایه نشده است اما فرضیه‌های مختلفی وجود دارد، از جمله این که ممکن است این امر به دلیل افزایش نیاز بازار به واسطه کاهش قاچاق این محصول رخ داده باشد، همچنین فرضیه محتمل‌تر این است که به دلیل سیاست‌های احتیاطی دولت مبنی بر فراوانی کالاهای اساسی در بازار، واردات چای هم مانند دیگر محصولات رشد قابل توجه داشته است. موضوع افزایش واردات خود به‌تنهایی نشان می‌دهد هرچند اقداماتی برای احیای جایگاه نوشیدنی مطبوع ایرانی در بازار جریان دارد اما دست قدرتمند واردات فشاری است بر دست ضعیف تولید و هر چند چایکار زحمتکش ایرانی یا کارخانه‌دار چای که زحمت گردش چرخ‌دنده‌های صنعت چای را بر عهده دارد، تلاش کند تا این دغدغه واردات فزاینده مرتفع نشود، چای مطلوب وطنی آن طور که انتظار می‌رود نمی‌تواند مهیای حضور در خانه‌ها و کافه‌ها و نوش جان مصرف‌کننده ایرانی شود.
ارسال دیدگاه