گفت‌وگوی پانا با مدیر_آموزگار روستای «بُرج» منطقه جایزان امیدیه؛
چام: وایت‌برد من یک تکه پلاستیک است که به دیوار خانه چسباندم
روایت معلمی که مسیر ۵۰ کیلومتری را روزانه طی می‌کند تا بستههای آموزشی را به دانش‌آموزان بی‌اینترنت برساند
تهران (پانا) - علی‌حسین چام معلم دبستان ۱۲ بهمن روستای «بُرج» در منطقه جایزان شهرستان امیدیه هرروز با دستانی پر از کاغذ و سی دی به دیدن شاگردانش می‌رود تا محتوای درسی را به دانش‌آموزان محروم از گوشی و اینترنت برساند.
این روزها که یک بیماری همه‌گیر تبدیل به بزرگ‌ترین مشکل قرن شده و گریبان همه جوامع را گرفته است هرروز خبرهایی از چهارگوشه این آب و خاک به گوشمان می‌رسد از آدم‌هایی که جان و مال و عزیزان خود را در برابر آسیب‌های این بلا سپر می‌کنند تا همه ما بتوانیم با حداقل خسارات وارده این دوران سخت را سپری کنیم و به ساحل سلامت برسیم.
جامعه معلمان کشور که جهادگران عرصه تعلیم و تربیت هستند در این روزها می‌کوشند تا علیرغم تعطیلی مدارس، جریان آموزش و پرورش حتی در دورترین و صعب‌العبورترین روستاهای مرزی تداوم پیدا کند و اتصال جمعیت ۱۳ میلیونی دانش‌آموزان با کتاب و درس و مدرسه برقرار بماند. معلمان خوزستانی امسال جزو خبرسازترین معلمان کشور بودند که در ایام اپیدمی با تلاش‌ها و ایثارگری‌های خود نشان دادند که نه مدرسه تعطیل می‌شود و نه تدریس.
علی حسین چام، مدیر_آموزگار مدرسه‌ای ابتدایی در یکی از روستاهای شهرستان امیدیه در استان خوزستان، یکی از این جهادگران آموزشی است که هرروز سوار بر پراید خود از خانه‌اش در منطقه جایزان به روستای بُرج می‌رود تا به شاگردان مدرسه‌اش که از امکاناتی مانند اینترنت و گوشی هوشمند محروم هستند سر بزند و درسنامه‌ها و آزمون‌ها را به دستشان برساند.
این معلم خوزستانی درباره مسیر روزانه خود می‌گوید: «در هفته سه تا چهار بار این مسیر ۵۰ کیلومتری را طی می‌کنم و بین راه هم به بچه‌های مدارس ابتدایی روستاهای جایزان کهنه، سیاهگل و امام رضا هم سری می‌زنم و بستههای آموزشی را به آنها می‌دهم. تقریبا ۵۰-۶۰ درصد خانواده‌های این مناطق به فضای مجازی و گوشی هوشمند دسترسی ندارند؛ والدین بعضی از بچه‌ها هم بیسواد هستند، اگر این کار را نکنم ارتباطشان با درس و مدرسه قطع می‌شود. حتی اگر شده به تک تک این چند نفر خصوصی درس می‌دهم تا از درس‌ها عقب نمانند.»
او درباره تدریس برای آن بخش از دانش‌آموزانی که به اینترنت دسترسی دارند می‌گوید: «برای این بچه‌ها از خانه تدریس می‌کنم؛ روی دیوار خانه با یک تکه پلاستیک وایت‌برد درست کردم و روی آن می‌نویسم و فایل‌های ویدئویی ضبط می‌کنم. سپس این فایل‌ها را برای بچه‌ها می‌فرستم، البته حتی بچه‌هایی که به گوشی و اینترنت دسترسی دارند هم خیلی راحت این تدریس‌ها را دریافت نمی‌کنند چون اینجا اغلب سرعت اینترنت ضعیف است و بچه‌ها قادر به دانلود فایل‌ها نیستند؛ بنابراین من بسته‌ها را از سرگروه‌های آموزشی می‌گیرم، با هزینه خودم کپی می‌کنم و به دستشان می‌رسانم.»
معلم خوزستانی ادامه داد: «البته از وقتی همکاران اداره آموزش و پرورش مطلع شدند کمک‌های زیادی کردند و قرار است بسته‌ها را به همراه سی دی‌های آموزشی برایم بفرستند تا به دست همه بچه‌های روستاهای مسیر برسانم، بچه‌ها هم خیلی تلاش می‌کنند. اینجا منطقه دوزبانه است، بچه‌ها عرب‌زبان هستند و اغلب در پایه اول ابتدایی معلم‌ها با مشکلات زیادی مواجه می‌شوند؛ با این حال از دو نفر دانش‌‌آموز کلاس اول راضی‌ام. بچه‌ها زبان فارسی را یاد گرفتند. بقیه پایه‌ها هم تلاش خوبی داشتند و اگر با همین وضعیت سال تحصیلی به پایان برسد بچه‌های مدرسه با موفقیت قبول می‌شوند.»
علی حسین چام درباره وضع بهداشتی روستاهای منطقه نیز گفت: «خوشبختانه وضع روستاهای منطقه جایزان خیلی خوب است و ما هیچ گزارشی از ابتلا به کرونا نداشتیم. مرکز بهداشت روستا همه اهالی را زیر نظر دارد و از نظر بهداشتی آموزش‌های لازم را به آنها می‌دهد.»
ارسال دیدگاه