پته کرمان هنری در حال فراموشی

پتـه در معنای لغوی به مفهوم پشم و کرک است و از ریشه پُت گرفته شده است. در فرهنگ نامه معین پته به پشم نرمی اطلاق می شود که از بن موی بز بدست آمده و برای درست کردن شال مورد استفاده قرار می گیرد.

هنرمندان پته دوز که معمولا زنان و دختران خانه دار هستند با کمک سوزن نقش‌های ذهنی را که تلفیقی از پندار‌ها و بینش‌های شخصی خودشان است را به وسیلهٔ کوک‌های نخی رنگی روی زمینه پارچهٔ پشمی ضخیم یا همان عریض می‌دوزند.

پته دوزی یکی از زیباترین و قدیمی ترین سوزن دوزیهای سنتی ایران است که در تاریخ گذشته فرهنگی کرمان ریشه عمیقی دارد .

پارچه پته دوزی دارای ظرافت و زیبائی خاصی است که از سوزن دوزیهای ظریف پوشیده شده است و تنها در کنار طرح‌های دوخته شده فضای بسیار کمی از زمینه به صورت ساده باقمی ماند و گاهی هم تمام زمینه سوزن دوزی دشه و گوئی زمنیه ای در کار نیست.

به عقیده برخی نقوشی که بر پته ها دوخته می شود، ریشه در افسانه ها و اساطیر دارد؛ برخی آن را نشانه ای رمزگونه به معنای شعله آتشکده های زرتشتی و یا تمثیل گلابی، بادام و درخت هندی می دانند؛ اما برخی دیگر این عقاید را رد می کنند و می گویند پته تمثیل سرو است، سروی که از یار جدا مانده و خم شده است.

یکی از معروف‌ترین پته‌ها در مقبره شاه نعمت‌الله‌ولی ماهان در کرمان است که یکی از پرکارترین پته‌های تولید شده در ایران بوده و بیش از یک قرن از عمر آن می‌گذرد.

متاسفانه بی مهری های زیادی نسبت به این هنر شده و عدم حمایت از هنرمندان این رشته باعث شده رشد قابل توجهی نداشته باشد.