رها؛ صدای آرامی که باید شنیده شود

در میان هیاهوی فیلم‌های سفارشی و آثار کمدی که این روزها سهم عمده‌ای از سالن‌های سینما را به خود اختصاص داده‌اند، رها مثل صدایی آرام و عمیق است که باید شنیده شود. فیلمی که نه برای خنداندن ساخته شده، نه برای همراهی با جریان‌های رسمی؛ بلکه از دل یک درد واقعی می‌آید.

رها داستانی تلخ اما ملموس از پدری درمانده را روایت می‌کند؛ پدری که شکست‌هایش فقط شکست فردی نیست، بلکه نمادی از بی‌عدالتی و ساختارهای فرسوده‌ای است که خانواده‌ها را به مرز فروپاشی می‌کشانند. فیلم با نگاهی انسانی و بی‌واسطه، واقعیتی را پیش روی مخاطب می‌گذارد که شاید در زندگی روزمره از کنار آن عبور کنیم، اما سینما آن را با قدرت و تمرکز، جلوی چشم‌مان نگه می‌دارد.

نکته مهم اینجاست که رها نه با بودجه‌های کلان دولتی، بلکه به همت بخش خصوصی ساخته شده؛ و این یعنی پشت این فیلم، جسارت و دغدغه واقعی وجود دارد.

مجید برزگر، فیلمساز شناخته‌شده و از چهره‌های معتبر سینمای مستقل ایران، درباره رها چنین نوشته است:

«در این تسلط تاسف‌برانگیزِ فیلم‌های سفارشی و کمدی‌ها، رها فیلم خوبی شده. با دغدغه و دقیق نوشته شده. تولیدش در بخش خصوصی قابل ستایش است. اجرای قابل قبولی دارد و تلخی‌اش به جان می‌نشیند. درماندگی واقعی و تاثیرگذار پدر، سوال بزرگی‌ست از تصمیم‌گیران و متولیان حکمرانی و مسببان این وضعیت اجتماعی.»