شیدا مشهور*
صدای خنده‌ای که دیگر نمی‌آید
همه انسان‌ها به صورت فطری از جنگ، بدی و خشونت خوششان نمی‌آید و خواهان صلح، دوستی و محبت هستند و همه کودکان افغانستان با توجه به سختی‌ها عاشق کشورشان هستند و تصویر زیبایی از آن دارند.
سال گذشته شاهد خبری دردناک، از ترور دانشجویان افغانستان بوده‌ایم و این بار انتشار خبر تلخ و جانسوز کودکان به شهادت رسیده که داغ دیگری را برای مردم افغانستان به وجود آورده است. انفجاری که صدای خنده‌های شیرین آن‌ها را تا به ابد خاموش کرد.
کودکان معصومی که برای فراگیری علم و زیباتر کردن کشور خود تلاش می‌کردند، آن‌ها با وجود تمام سختی‌ها به مدرسه می‌رفتند و این نوید را به خود می‌دادند که روزی می‌توانند کشور خود را مانند آرزوهای کوچک خود، رنگارنگ و زیبا کنند.
کودکانی که با تمام امید، علاقه و عشق به مدرسه می‌رفتند تا بتوانند روزی با علم و توانایی خود آسایش را به کشور خود بازگردانند و شاید آن‌ها هنگام خواب آرزوها و رویاهای کوچک شیرین خود را برای مادران خود تعریف می‌کردند.
اما اکنون دیگر فرزندی برای مادران نیست که شب‌ها کسی چیزی را با لحن بچه‌گانه خود برای آن‌ها تعریف کند. چه دردناک است پرکشیدن گل‌های بی‌گناه جلوی چشم مادرانی که با پرکشیدن کودکان خود پیر شدند. حال تنها چیزی که برای مادران دلسوخته افغانستان وجود دارد نام زیبای فرزندان آن‌هاست که هنگام تولد با عشق و علاقه بر روی آن‌ها گذاشته بودند که اکنون چاره‌ای جز فریاد زدن نام فرزندان خود ندارند.
خبرنگار*
ارسال دیدگاه