پورکریمی: در خلق آثارم «وجود» مقدم بر «ماهیت» است

تهران (پانا) - مریم پورکریمی، هنرمند نقاش با بیان اینکه از قبل برای خلق آثارش، برنامه‌ای ندارد، گفت بعد از تولد اثر متوجه سبک کار می‌شود و در اصل، برای وی «وجود» مقدم بر «ماهیت» است.

مریم پورکریمی هنرمند نقاش که نمایشگاه آثارش با عنوان «مسخ شده» در گالری مورا دایر است، در گفت‌وگو با پانا درباره دلیل انتخاب سبک انتزاعی برای خلق آثارش بیان کرد: از قبل برای خلق آثارم، برنامه‌ای ندارم، در واقع انتخاب قبلی برای خلق اثر ندارم، بلکه بعد از تولد اثر متوجه سبک کار می‌شوم. در اصل، برای من «وجود» مقدم بر «ماهیت» است.

وی درباره انتخاب تنوع کم رنگ‌ها در مجموع کارهایش گفت: این کارها بیوگرافی من هستند، روایت روزگاران من و گویای تجربیات دوره خاصی از زندگی من هستند. این مجموعه حاصل تجربیات خاکستری از روزمرگی فرسایشی است که بر روی رنگ آمیزی تاثیر گذاشته است.

پورکریمی در پاسخ به اینکه چقدر مخاطب آثارش را جهانی می داند و چقدر ایرانی و اینکه آیا صرفاً به بیان خود پرداخته یا درک مخاطب هم مدنظرش بوده است، توضیح داد: مخاطب نقاشی‌هایم را جهانی می‌دانم، چون تنهایی، مرگ، پوچی و رنج، جغرافیا نمی‌شناسد و در ارائه خارج از کشور هم بازخورد خوبی از مخاطب گرفتم اما به هیچ وجه برای همراه کردن مخاطب تلاشی نکردم. در خلق اثر به تصویر کشیدن شرایط درونی‌ام لحاظ شده است و دغدغه فروش آثارم را هم نداشته‌ام.

وی در مورد اینکه مخاطب ایرانی چقدر با این کارها ارتباط برقرار می کند و مخاطب خارجی چه چیز متمایز و جدیدی در آنها می‌یابد؟ گفت: هر دو گروه گرفتار تنهایی و پوچی بودند، ولی در خارج از کشور اکثراً پوچی قرائت می‌شد. در ایران و به نظر مخاطب ایرانی «تنهایی» بن مایه مجموعه دیوار من قلمداد شد.

این هنرمند نقاش در پایان درباره خود نیز گفت: از کودکی علاقه به فیگور کشیدن داشتم و در نوجوانی درگیر طراحی شدم. قبل از ورودم به دانشگاه، کار کردن با متریال‌های متفاوت را امتحان کردم. در دانشگاه نیز رشته نقاشی ایرانی را خواندم و بعد دانشگاه فضای کارهایم متفاوت‌تر شد و به سبکی که الان کار می‌کنم، رسیدم.

در استیتمنت این نمایشگاه به قلم محسن بنی اسدی آمده است:

«جامعه
درد
بی عدالتی
تاریکی
و مرگ
و ترس از مرگ
و انسان در میان این دیوار های بی انتها به دنبال راه نجات یا فراری موقتی.
هنرمند با روح حساس و دغدغه مند نسبت به جامعه ، رنگ را چون کلماتی که بر زبانش جاری شده است ، بر روی بوم
می نگارد.
تا بدین سان درک و حس خود را از فشار هایی که به انسان میرود ، به تصویر بکشد و درد خود را عینیت بخشد.»