عشق 50 ساله به موسیقی قربانی بی پولی شد

به گزارش خبرنگار فرهنگی پانا؛ اجرای موسیقی محیطی که این روزها با نام خیابانی آن را می شناسیم یکی از فعالیت هایی است که از روزگار باستان تا کنون در ایران زمین انجام می شده است و این امر یکی از راه های کسب درآمد برای هنرمندان بی نام و نشانی بود که نتوانسته بودند در زمینه حرفه ای برای خود نام و نشانی دست و پا کنند و این اتفاق در تمام فرهنگ ها و کشورها همسان بوده است و نوازنده ها به دلایل مختلف به اجرای موسیقی خیابانی می پرداختند.

حال در سالهای گذشته با پدیده ای مواجه هستیم با عنوان موسیقی خیابانی که حتی افکار بسیاری از مستند سازان و فیلمسازان داستانی را نیز در گیر خود کرده است که می توان به فیلم والسی در خیابان یا کسی ازگربه های ایرانی خبر ندارد اشاره کرد..

امروزه اگر در خیابان های تهران و شهرهای بزرگ قدم بزنیم صدای گوش نواز موسیقی توجه هر عابری را به سمت خود جلب می کند، نوازندگانی که با عشق به سازهای خود می نوازند و تمام چیزی که گاهی از مردم می خواهند یک لبخند بر روی لبشان است درحالی که بعضی از مردم آنها را متکدی می نامند اما ..... .

برخی از این نوازندگان از سن کم به موسیقی روی آورده اند و برخی نیز تحصیلات آکادمیک در زمینه موسیقی دارند ولی به خاطر مسائل مالی یا مشکلات شخصی نمی توانند موسیقی را به صورت حرفه ای ادامه دهند، هستند در این بین افرادی که حتی وضعیت مالی خوبی دارند اما گروه یا بند خود را برای اجرا در خیابان تاسیس کرده اند. آنها تصور می کنند به جای پارادوکسهای کاغذ بازی و مشکلاتی چون گرفتن مجوز بهتراست وقت خود را در خیابان به صورت چشم در چشم و گوش در گوش با مردم سپری کنند و صدای پر سوز سازهایشان را به گوش مردم برسانند که به قول خودشان از جهاتی برای آنان بهتر است زیرا دغدغه گرفتن مجوز برای کنسرت گذاشتن را ندارند. تعدادی از همین نوازنده های خیابانی تجربه و سواد موسیقیایی بیشتری نسبت به برخی از نوازندگان دارند.

برای من که سالها صدای این موسیقی را در خیابان ، کنار ایستگاه مترو می شنیدم اجرای موسیقی توسط پیرمردهای 70 ساله که هر روز بعد از تمام شدن کارهای روزانه شان راس یک ساعت خاص به میدان ولیعصر می آیند جالب بود و همین امر انگیزه ای شد برای گفت و گو با آنها.

محمد ندری پیرمرد هفتاد ساله ای بود که خودش عنوان می کرد 50 سال فعالیت موسیقیایی دارد ؛ وی در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی پانا درباره نحوه کار این گروه و تاسیسش گفت: : 50 سال است که در زمینه موسیقی با هم فعالیت می کنیم البته این فعالیت را در کنار یک شغل دیگر داریم. برای مشهور شدن و کنسرت دادن باید پول داشته باشید ولی خواننده های مانند ما که هیچ پشتیبان و پولی ندارند کنسرت و آلبوم دادن برای آنها تنها یک رویا است. در ابتدای کارمان آرزوهای زیادی در سر داشتیم ولی کم کم رنگ باختند و علاقه مان به معروف شدن از بین رفت و تنها چیزی که از آن باقی ماند نواختن تارهای گیتار و دمیدن در ساز دهنی مان شد. علاقه ای به نوازندگی برای خواننده های مشهور نداریم زیرا بر اساس یک سیستم کار می کنیم و کار ما از سیستم کاریمان جدا نمی شود.

آنها درباره آهنگ هایی که برای نواختن برگزیده اند گفتند: آهنگ هایی که می نوازیم ریشه دارد. قطعه های یوهان سباستین باخ، ولفانگ موتسارت، روبرت شومان و فردریک فرانسوا شوپن را در طی سال ها تمرین کرده ایم و برای مردم هر روز می نوازیم. این کار را برای کسب درآمد نمی کنیم بلکه برای شادی دل خودمان و مردم است. از معروف شدن به مرور زمان متنفر شده ایم و فکر نواختن در سالن جلوی صدها آدم لرزه به تنمان می اندازد و هیچ چیزی مارا برای کنسرت دادن مجاب نخواهد کرد. هیچ کدام از آهنگ هایمان را تابحال ضبط نکرده ایم و بعد از مرگمان با خودمان به زیر خاک می رود.

شاید مسئولین به جای اهمیت دادن به کسانی که با پول به این عرصه وارد می شوند باید به کسانی که عمر خود را پای موسیقی گذاشته اند و توشه عمر 70 ساله و هنریشان فقط تصویری است که پس از مدت کوتاهی از ذهن مردم پاک خواهد شد توجه کنند.