شهید گمنام، شناخته شده نزد عرشیان است

زنان، همچون مادر و خواهر شهدا، پروانه وار گرد شمع وجود شهدای گمنام می گردند و برای آنها اشک می ریزند. چه زیبا که در ایام سالروز شهادت مادرشان مهمان ما شدند. نمی‌دانم چرا، اما شاید بتوان اینگونه گفت که شهدای گمنام از ما شناخته شده ترند، انگار می شناسیمشان و انگار ما هم سال های طولانی منتظر آنها بودیم.

گویا ما هم برای آمدن آنها سال هاست که چشم به راهیم. چه تلخ است که کسی نمی داند این شهید فرزند کدام مادر است که بی قرار برای دیدنش بوده و حالا مردم ما به جای او که نیست برایش عزاداری می کنند. به جای او دنبال پیکرش می‌روند و از ته دل برایش گریه می‌کنند. به جای او روی سنگ مزارش گل میگذارند و او را راهی منزل ابدی اش می‌کنند.

از این زمان به بعد هر وقت دلمان گرفت و نیاز به کسی داشتیم که به او تکیه کنیم به سنگ سرد مزارش پناه می‌بریم و حرف هایمان را به او می‌زنیم.
شهید گمنام، گمنام نیست، او شناخته شده است. این ما هستیم که گاهی غرق در گناه می‌شویم و گمنام می‌مانیم در این دنیایی که جز نام نیک و یاد نیکو از تو چیزی باقی نمی ماند.

آنها رفتند و از خود نام نیک و یاد نیکو به جا گذاشتند و برای ما هم الگو و اسطوره ای برای ادامه زندگی شدند و ما را شیفته راه اسلام و شهادت کردند.
درست است آنها موقع رفتن با دعا و قرآن و کاسه پر از آب مادر که پشت سرشان ریخته شد رفتند و با گفتن یا علی راه خود را آغاز کردند. حالا بعد از مدت ها ما با استقبال از آنها، وظیفه خود را انجام خواهیم داد. مادرانی که آمده اند به جای مادرش هستند و دخترانی که همانند خواهر بر بالای سر جنازه برادرشان اشک می ریزند و پدرانی که آمدند و برادرانی که پیکر برادرشان را تا منزل ابدی می‌برند و بدرقه شان می کنند. انگار خدا مهمانی از بهشت برایمان فرستاده و ماهم باید به خوبی پذیرای آنان باشیم‌.

دانش‌آموز خبرنگار *