پرواز به‌سوی ابدیت در آینه سخن عطار

در کوچه‌پس‌کوچه‌های تاریخ، صدای پای شاعری می‌پیچد که عطر اندیشه‌اش، جهان را آکنده است. عطار نیشابوری، آن پیر روشن‌دل، نه‌تنها شاعر واژه‌ها که نقاش جان‌های تشنه بود. در هر بیتش، آینه‌ای نهاد تا انسان در ژرفای وجود خویش به تماشا بنشیند و از زنجیرهای خودساخته رها شود. امروز، روز بزرگداشت اوست؛ روزی که آسمان ادب فارسی، پرستاره‌تر از همیشه می‌درخشد و یادآور آن است که پرواز روح، مرزی نمی‌شناسد.

در این روز، نسیم نیشابور، بوی گل‌های سخن عطار را تا دوردست‌ها می‌برد. دوست‌دارانش، در سکوت قلمرو شعرش قدم می‌زنند و از مصیبت‌نامه تا منطق‌الطیر، ردپای عشق را می‌جویند. بزرگداشت عطار، تنها مرور تاریخ نیست؛ زمزمه‌ی هم‌زبانی با کسی است که درد انسان را در قالب حکایت‌هایی جاودانه به آسمان دوخت. این روز، فرصتی است تا بال‌هایمان را بیازماییم و همچون مرغان قصه‌اش، از کوه وجود خود گذر کنیم.

عطار، امروز در میان ماست. در هر شعری که می‌خوانیم، در هر آهی که برای درک حقیقت می‌کشیم، نفس‌هایش را حس می‌کنیم. بزرگداشت او، پایان یک یادبود نیست؛ آغاز راهی است که او نشان‌مان داد: راهی از خاک تا افلاک، از خویشتن تا خدا. در این روز، بیایید قلمرو تنهایی‌هایمان را با نور سخن او روشن کنیم و بدانیم که عطار، نه گذشته‌ای دور، که هم‌سفری همیشگی در سفر روحانی انسان است.