بلبل شعر فارسی در آینه‌ی بهار

در روز ۲۵ فروردین، هم‌زمان با نو شدن طبیعت، ایران به یاد شاعر و عارف بزرگ، عطار نیشابوری، گرد هم می‌آید تا بار دیگر با مرور پیام‌های معنوی و ادبی او، روح خود را به نسیم دانایی و عشق بسپارد. این بزرگداشت، فرصتی برای هم‌نشینی با اندیشه‌های بلند اوست؛ اندیشه‌هایی که از میان واژه‌های آکنده از معنا، به جان مخاطبان راه می‌یابد و دل‌ها را به روشنی می‌خواند.

عطار نیشابوری، از چهره‌های ماندگار ادب فارسی است که با آثاری همچون منطق‌الطیر، راهی نو در عرفان و معرفت‌جویی گشود. زبان او، سرشار از تمثیل‌های لطیف، استعاره‌های ژرف و آرایه‌های هنرمندانه است که با نثری فاخر، رازهای هستی را برای جویندگان حقیقت روشن می‌سازد.

یکی از اشعار دل‌نشین عطار که در این روز زمزمه می‌شود، چنین می‌گوید: به راه عشق پا نهاده، دل چو پرنده روان است، در جستجوی راز کائنات، هر ذره جان پروان است.

این بیت، با بهره‌گیری از آرایه‌هایی چون استعاره و تکرار، موجی از اشتیاق به حقیقت و دانایی را در دل مخاطب ایجاد می‌کند؛ نغمه‌ای که روح را به ژرفای هستی می‌برد.

در آیین‌های بزرگداشت عطار، دانشگاه‌ها، مراکز فرهنگی و رسانه‌ها با برگزاری نشست‌های تخصصی، نمایشگاه‌های هنری و میزگردهای ادبی، به بررسی ابعاد عرفانی و ادبی آثار او پرداخته‌اند. این تعامل میان ادب و فرهنگ، نشان از ارادتی عمیق به میراث ارزشمند عطار و عزمی برای پاسداری از گنجینه‌های معنوی زبان فارسی دارد.

آثار عطار، هم‌چون چراغ‌هایی در تاریکی، همچنان روشن‌کننده‌ی راه سالکان حقیقت‌اند. در هر سطر از کلام او، نسیمی از عشق الهی و شوری از دانایی به گوش می‌رسد؛ میراثی زنده که امروز نیز، همان‌گونه که دیروز، می‌تواند الهام‌بخش جان‌های جویای معنا باشد.

روز عطار نیشابوری، تنها یادمانی برای گذشته نیست، بلکه نشانه‌ای از استمرار روح ایرانی در پاسداشت زیبایی، اندیشه و معنویت است؛ پیامی که با زبانی پرحرارت و نگاهی ژرف، گوش جان مخاطبان را می‌نوازد و آن‌ها را به تأملی تازه در معنا و زندگی فرا می‌خواند.