حاج قاسم؛ مردی که قلب‌ها هنوز برایش می‌تپد

دل، همره سحرگاهان، غمگین‌تر از همیشه برای مردی که آسمان دلتنگش است، می‌تپد. پنجمین سال است که جهان، بی تو نفس می‌کشد. حاج قاسم! اما آیا زمین و زمان توانسته‌اند جای خالی‌ات را پُر کنند؟

تو که سوار بر موج‌های عشق و ایمان، دل دریاها را شکافتی و چراغی شدی برای گمگشتگان در طوفان تاریکی؛ هر قَدمت، حدیثی بود از شجاعت و هر نگاهت، فریادی برای بیداری. تو که خونت بر خاک گرم کربلا بویید و مشام تاریخ را از عطر ایثار پر کرد.

حاج قاسم! نامت که می‌آید، بغض‌های نهفته شکسته می‌شوند. یادت که در دل‌ها زنده می‌شود، آتش غیرت در جان‌ها شعله می‌کشد. تو که رفتی اما هنوز ندای عدالت در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرهایمان جاری است. هر کودک، هر مادر، هر پیرمرد در نگاه تو معنای امنیت را یافتند.

سال‌ها گذشت و هنوز هم به چراغ ایمان و اراده‌ات سوگند، صدایت در گوش زمان می‌پیچد. حاج قاسم! تو نه یک قهرمان که یک مکتب شدی. مکتبی که عشق به خدا، عشق به وطن و عشق به انسانیت را در دل‌ها حک کرد.

پنجمین سال است و ما هنوز داغداریم اما این داغ، ما را قوی‌تر می‌کند. راهت را ادامه خواهیم داد، مرد آسمانی، فرمانده دل‌ها! تو زنده‌ای در رگ‌های ما و در نفس‌های ما و در آرزوهای آینده‌ای که به عشق تو می‌سازیم.