فلسفه سفره هفت‌سین و آیین‌های نوروزی
بروجن (پانا) - هر ساله با فرا رسیدن عید نوروز، سفره هفت‌سین به عنوان نماد این جشن باستانی در ایران، با فلسفه‌های عمیق و معنوی خود مورد توجه قرار می‌گیرد.
سفره هفت‌سین که بر پایه عدد مقدس هفت بنا شده، در زمان هخامنشیان با هفت ظرف چینی غذا و در زمان ساسانیان با هفت شین شامل شمع، شراب و شیرینی گسترده می‌شد. پس از ورود اسلام به ایران، این سنت به هفت سین تغییر یافت که شامل سیب، سیر، سرکه، سکه، سمنو، سماق و سنجد است.
قرآن کریم و آیینه نیز از عناصر مهم سفره هفت‌سین هستند که به نشانه توکل به خداوند و روشنایی در زندگی قرار می‌گیرند. سبزه، نماد شادابی و پیوند انسان با طبیعت و اسپند و سکه به نیت سلامتی و برکت در سفره قرار می‌گیرند. سایر عناصر مانند سرکه، سمنو، سنجد و سیب هرکدام نمادهای خاصی از جمله صبر، عشق و زیبایی را نمایندگی می‌کنند.
دعای تحویل سال نیز به عنوان یکی از آیین‌های ویژه این زمان، به درخواست تغییر حال دل‌ها و بهبود وضعیت زندگی اشاره دارد؛ همانند اولین جمله این دعا یعنی: «یا مقلب القلوب و الأبصار»، دل‌ها، آفتاب گردان خداوند شده‌اند و چشم‌ها به سوی او، به دور روی خداوند، همگام با بهار طواف می‌کنند.
مردم نیز با خواندن دومین جمله این دعا یعنی: «یا مدبّر اللیل و النّهار»، به تدبیر‌کننده سایههای شب و آفتاب روز پی می‌برند.
سپس بندگان در روز‌های پایانی سال با خواندن «یا محول الحول و الأحوال»، این چنین در برابر خداوند تواضع پیدا می‌کنند: «حال دلهای ما در دستهای توست؛ تو مانند گردش حال دانه‌ها به گیاه، مثل رویاندن سبزی زندگی از متن تیره خاک، در کار آفریدنی دل‌ها را می‌گردانی.»
در پایان، خانواده‌ها نیز در کنار یکدیگر با خواندن «حَوِّلْ حالنا إلی احسَن الحال»، از خداوند می‌خواهند تدبیر قلب آن‌ها را، نیکو سازد و گردش آفتابگردان دل خود، بهترین وقت و نیکوترین حال در بهار سال جدید را از پروردگار می‌خواهند.
در نهایت، خوردن سبزی پلو با ماهی در شب عید به عنوان نمادی از برکت و حیات در بسیاری از خانواده‌های ایرانی مرسوم است. این آیین‌ها و فلسفه‌ها نشان‌دهنده عمق فرهنگی و تاریخی نوروز در ایران هستند.
ارسال دیدگاه