معلمی فداکار که جان خود را برای نجات دانش آموزانش به خطر انداخت

فرید محمودی در گفت‌وگوی اختصاصی با خبرنگاردانش‌آموز پانا گفت: «من از سال ۱۴۰۱ در بخش بازفت شهرستان کوهرنگ در مدرسه کانکسی روستای کچوز مشغول به تدریس هستم؛ در این مدرسه شش دانش آموز بسیار زرنگ و باهوش حضور دارند که با اشتیاق به آنها درس می‌دهم.»

وی در رابطه با حس و حال معلمان جهت تدریس در منطقه کم برخوردار اظهار کرد: «درس دادن به دانش‌آموزان منطقه محروم نه‌تنها برای من بلکه برای تمام همکارانم در بخش بازفت حس و حال خوبی را به همراه دارد، آنها واقعا فداکارانه و ایثارگرانه با دلسوزی و مهربانی به دانش‌آموزان درس می‌دهند؛ حسی که در ما معلمان پدیدار می‌شود غیر قابل توصیف است.» 

محمودی درمورد حادثه‌ ای که در روز دوشنبه ۱۷ اردیبهشت ماه در روستای کچوز رخ داد این‌چنین گفت: «پس از تعطیل شدن مدرسه در ساعت ۱۲:۴۵ دقیقه ناگهان باران شدیدی شروع به باریدن گرفت،من به دنبال دو دانش آموز به‌نام‌های زیبا و زینب رفتم تا مطمئن شوم که به سلامت از رودخانه عبور کرده‌اند، متوجه شدم پل دست‌سازی که اول سال با کمک اولیا و اهالی روستا ساخته شده بود تخریب شده و جریان آب آن را تخریب کرده است و تنها یک سنگ بزرگ میان رودخانه مانده بود و زیبا که مثل روزهای گذشته برای رد شدن از رودخانه از آنجا رد شده بود و روی تکه سنگ بزرگ ایستاده بود که نه راه رفتنی داشت و نه راه برگشتی، وقتی به نزدیکی آنجا رسیدم متوجه فریادهای زینب شدم که من را صدا می‌کرد،سریع خودم را به رودخانه رساندم و زیبا را از آب بیرون آوردم و آن ها را چند متر بالاتر که اطمینان داشتم خطری برای بچه‌ها را تهدید نمی‌کند رساندم.»

این معلم فداکار انگیزه خود برای این کار را وجدان و انسانیت دانست و عنوان کرد: «اگر شخص دیگری هم جای من بود این کار را انجام می‌داد؛ در آنجا انسانیت حکم می‌کرد که من برای نجات دادن جان دانش آموزانم هر کاری انجام دهم، حتی اگر نیاز بود جان خود را هم به خطر می‌انداختم و مسئله مهم این بود که دانش‌آموزان سالم و سلامت به خانه برسند.»

فرید محمودی حس خود را از اینکه جان دو دانش‌آموزش را نجات داده بود چنین بیان کرد: « آن روز بعد از نجات بچه‌ها حس خوبی داشتم و خدا را شکر کردم که آن لحظه به دانش‌آموزان رسیدم و توانستم آن‌ها را نجات دهم؛شاید اگر من ۵ دقیقه دیرتر می‌رسیدم ممکن بود اتفاقات ناگواری برای بچه‌ها بیفتد.»

وی در توصیف معلم با اشاره به کلام امام علی(ع) عنوان کرد: « امام علی (ع) می‌فرمایند: «هر کس کلمه‌ای به من بیاموزد من را بنده خود کرده است، در اینجا مقام والای معلمی درک می‌شود؛ توصیف من از معلمی عشق است، عشقی همانند عشق مادر به فرزند،هیچ وقت نمی‌توانیم عشق و ایثار را تعریف کنیم ما فقط می‌توانیم آن را توصیف کنیم،معلمی هم همانند عشق و ایثار تعریف شدنی نیست توصیف کردنی است.» 

وی در ادامه به وظیفه معلمان اشاره کرد و گفت: «ما معلمان باید مراقب رفتارمان در کلاس درس باشیم‌وبه گونه‌ای رفتار نکنیم که دچار ضرب المثل صائب تبریزی نشویم که می‌گوید: خشت اول چون نهد معمار کج تا ثریا می‌رود دیوار کج؛ وقتی که ما زیرساخت یک ساختمان را محکم ببندیم مطمئن می‌شویم که آن ساختمان تکان نمی‌خورد و استوار بر جای خود می‌ماند، اما اگر یک خشت آن را کج بگذاریم فرو می‌ریزد همانطور که اگر یک درس اخلاقی بد را به دانش‌آموزان آموزش دهیم باعث می‌شود تا حدی بزرگ شود که قابل حل نباشد هر چند ممکن است آن رفتار کوچک‌ترین رفتار باشد.» 

وی ادامه داد: «همانطور که حضرت آقا مقام معظم رهبری (مدظله العالی)می‌فرمایند:معلمان معماران آینده این کشورند، معلمان باید شغل معلمی را با عشق دوست داشته باشند و اگر آن را به عنوان یک شغل و درآمد می‌بینند باید به عقب برگردند و نظرشان را تغییر دهند چرا‌که معلمی یک عشق است که آن را نباید شغل دانست.»

خبرنگار دانش آموز پانا: فاطمه آقابابایی بنی