عبدالله ویسی: من و فرهاد فقط اسم و رنگ تیم‌هایمان یکی بود

به گزارش ورزش سه، عبدالله ویسی در لیگ پانزدهم موفق شد همراه با استقلال خوزستان، بالاتر از پرسپولیسِ برانکو عنوان قهرمانی لیگ برتر را کسب ‌کند اما پس از بالا بردن جام قهرمانی از این تیم جدا شد.

ویسی در سال های اخیر در تیم های مختلف حضور داشت و در ابتدای لیگ بیست و یکم نیز هدایت تیم فولاد خوزستان را بر عهده گرفت اما پس از گذشت چهار هفته برکنار شد.

با این سرمربی با تجربه فوتبال ایران به گفت‌وگو پرداختیم تا در شرایطی که تنها یک هفته تا پایان مسابقات لیگ برتر باقی مانده از او درباره شرایط این فصل و همینطور قهرمانی استقلال خوزستان در لیگ پانزدهم و استقلال تهران درلیگ بیست و یکم پرسیدیم.

او که سرمربی آخرین تیمی بود که قبل از پرسپولیس قهرمان شد، در بخشی از این مصاحبه درباره دلایل ناکامی اش در فوتبال پس از جدایی از استقلال خوزستان توضیح داد و با اشاره به اخراجش از فولاد، گلایه هایی را نیز در این باره مطرح کرد.

او پیش از پاسخ دادن به سوالات خبرنگار ما با اشاره به حادثه رخ داده در آبادان بیان کرد: قبل از هر چیز می‌خواهم به مردم آبادان تسلیت بگویم و با آنها همدردی کنم. ما خیلی از این اتفاق ناراحتیم. امیدوارم که مسئولین هر چه سریع تر به نحو احسن رسیدگی کنند و درد مردم را دوا کنند.

این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانیم:

* در شرایطی که به روزهای پایانی لیگ برتر نزدیک می‌شویم، شما چه نظری در خصوص کیفیت این فصل از مسابقات دارید؟
لیگ امسال ما لیگ پویا و خوبی نبود. هیچ پدیده و بازیکن تراز اولی از لیگ امسال خارج نشدند و فقط دو سه تیم دنبال قهرمانی بودند و مابقی تیم ها هم می‌خواستند فقط حضور داشته باشند و بازی کنند. از ابتدای فصل هم تقریبا مشخص بود تیم های استقلال، پرسپولیس و سپاهان برای قهرمانی رقابت خواهند کرد، فولاد و گل‌گهر برای سهمیه آسیا می‌جنگند و دو سه تیم هم برای سقوط نکردن بازی می‌کنند. در‌ مجموع هم این فصل یکی از معدود دوره هایی بود که در فاصله چند هفته تا پایان فصل مشخص شده بود کدام تیم قهرمان می‌شود و کدام تیم ها سقوط می‌کنند.

* فکر می‌کنید استقلال تیم شایسته ای برای قهرمانی این فصل بود؟
به هر حال تیمی که یک فصل کامل باختی نداده شایسته قهرمانی بود. شاید کیفیت بازی ها خیلی جالب نبود اما قطعا تیمی که یک فصل نمی‌بازد لیاقت قهرمانی را دارد. من به آنها تبریک می‌گویم و امیدوارم در جام باشگاه های آسیا هم نماینده خیلی خوبی برای کشور باشند.

* شما در سال ۹۵ با استقلال خوزستان قهرمان لیگ برتر شدید. از نظر خودتان استقلال امسال چه شباهت هایی به تیم شما داشت؟
از نظر من فقط رنگ پیراهن هایمان یکی بود و هم اسم بودیم. شباهت خاصی نداشتیم؛ تیم ما یک تیم کم تجربه بود و خیلی از بازیکنان‌مان برای اولین بار در لیگ برتر بازی می‌کردند و مبلغ قرارداد ها بسیار پایین بود. تیم‌مان واقعا ناشناخته بود اما چشم‌انداز بسیار زیبایی داشت و بازی های بسیار زیبایی ارائه می‌دادیم و طرفداران خیلی زیادی هم در ایران جذب کردیم. البته ما در طول فصل ۳-۴ باخت داده بودیم و استقلال هیچ باختی نداد اما در مجموع از نظر کیفیت دو تیم قابل قیاس نبودند. تیم ما آن سال استثنایی بود و همه هم همین نظر را داشتند. بازیکنان جویای نامی داشتیم که با تمام وجود بازی می‌کردند و انگیزه بسیار بالایی داشتند؛ در طرف مقابل استقلال امسال بازیکنان با تجربه‌ای داشت که در لیگ برتر بازی کرده‌ بودند و قهرمانی‌شان قابل حدس بود. در لیگ پانزدهم کسی حدس نمی‌زد ما حتی بتوانیم سهمیه آسیا کسب کنیم و همه منتظر بودند از بالای جدول پایین بیاییم. تفاوت زیادی وجود داشت ولی به هر حال دو تیم "استقلال" هستند و اینکه بین قهرمانی های پرسپولیس، دو استقلال هم قهرمان شدند جای خوشحالی دارد.

* اما یکی از شباهت های دو تیم، دفاع و گلر خوب بود.
بله؛ ما کم گل می‌خوردیم و استقلال تهران هم کم گل خورده است. من همیشه می‌گویم گل نخوردن هنر تیمی است اما گل زدن هنر فردی است. وقتی تیمی گل نخورد تیم گل نخورده اما وقتی تیمی گل می‌زند نتیجه خلاقیت فردی بوده است. برخی مربی ها می‌گویند اشتباهات فردی باعث شد ما ببازیم؛ در صورتی که ما اشتباه فردی نداریم و آن اشتباهات فنی، تکنیکی و تاکتیکی هستند. چطور وقتی یک بازیکن از ۶۰ متری گل می‌زند خلاقیت فردی بازیکن نیست اما اگر همین بازیکن از ۶۰ متری اشتباه کند و توپ گل شود می‌گوییم اشتباه فردی باعث شد گل بخوریم؟ یک تیم باید منسجم و خوب دفاع کند و بتواند با خلاقیت فردی بازیکنانش بازی را دربیاورد. امسال استقلال در این موضوع موفق بود و ثمره آن را هم دید و قهرمانی اش را جشن گرفت.

* به عنوان یک سرمربی که تیم‌تان قهرمان شده، از نظر شما اصلی ترین ویژگی هایی که یک مجموعه باید برای به دست آوردن قهرمانی داشته باشد چه مواردی هستند؟
دو بخش دارد؛ یک بخش به زیرساخت ها و مدیریت باشگاه برمی‌گردد که همه پشت تیم باشند. بخش دیگر هم به مربی و بازیکن برمی‌گردد. در درجه اول مربی و بازیکن نباید دغدغه بیرون از زمین داشته باشند و حقوق، مزایا، لباس، زمین و ... برایشان مهیا باشد. اگر همه این شرایط فراهم باشد و اعضای تیم ظرفیت برنده شدن و پشتکار لازم برای نزدیک شدن به هدف را داشته باشند می‌توانند موفق باشند. البته یک بخش هم وجود دارد که به تماشاگران برمی‌گردد؛ اینکه آنها جو را مسموم نکنند، با یک باخت فکر نکنند همه چیز تمام شده و با یک برد وارد جو قهرمانی نشوند تا تیم آرامش داشته باشد. در واقع اگر یک تیم آرامش و انگیزه داشته باشد خیلی راحت می‌تواند قهرمان شود.

* با این شرایط فکر می‌کنید چه چیزی باعث شد که امسال رشته قهرمانی های متوالی پرسپولیس قطع شود؟
مهره های پرسپولیس چندین سال کنار هم بودند و وقتی هم که بازیکنان ۴-۵ سال بکنار هم باشند با چشم بسته هم یکدیگر را پیدا می‌کنند. امسال تغییراتی در این تیم به وجود آمد و چند بازیکن جدا شدند و همین مسئله باعث شد نتوانند آنطور که باید خودشان را جمع و جور کنند. اما از نظر من به عنوان مربی تاثیرگذارترین موضوع این است که مربی بگوید نمی‌گذارند ما قهرمان شویم و ببریم. اینکه استقلال ۲۹ هفته نباخته، بخاطر خواست چه کسی بوده است؟ چرا وقتی می‌بریم خودمان می‌بریم اما وقتی می‌بازیم بقیه اجازه نداده‌اند ببریم؟ چنین مصاحبه هایی روی ذهن بازیکنان و تماشاگران اثر می‌گذارد. منِ مربی اگر وقتی می‌بازم، فرار رو به جلو کنم و بگویم نگذاشتند ببریم، جو را خراب می‌کنم و همین وارد ذهن بازیکنان هم می‌شود. کافی است داور به اشتباه یک سوت بزند؛ آن وقت می‌گوید دیدید خطا گرفتند و نگذاشتند. ما بخاطر یک اوت با داور بحث می‌کنیم در صورتی که در دنیا اینطور نیست. این مسائل باعث می‌شود تیمی مثل پرسپولیس از قهرمانی فاصله بگیرد یا در جام باشگاه های آسیا به راحتی حذف می‌شویم. اگر در ایران هم سختگیری شود و وقتی یک مربی علیه داور و فدراسیون صحبت می‌کند محروم شود، روی کیفیت تیم ها و بازی ها هم تاثیر بهتری می‌گذارد. همه این رفتارها روی قهرمانی یا عدم قهرمانی تیم ها تاثیر دارد.

* شما در لیگ پانزدهم با پیروزی در بازی هفته آخر بالاتر از پرسپولیس قهرمان شدید. فکر می‌کردید این اتفاق رخ بدهد؟
جو تیم ما بسیار صمیمی و دوستانه بود و روز به روز خودمان را به قهرمانی نزدیک تر می‌دیدیم. برخی که دوست نداشتند ما قهرمان شویم، می‌خواستند انگیزه ما را کم کنند و شادابی و نشاط ما را زیر سوال ببرند و جو تیم ما را مسموم کنند اما ما می‌دانستیم فقط جشن قهرمانی ۵۰-۶۰ هزار تماشاگر حاضر در ورزشگاه را قانع می‌کند. در حالت عادی در آن فصل هواداران شاید با سقوط نکردن ما هم جشن و پایکوبی می‌کردند اما شرایط طوری پیش رفت که اگر روز آخر دوم می‌شدیم ما را تشویق نمی‌کردند. ما هفته های متوالی در صدر جدول بودیم و پرسپولیس قبل از حضور برانکو چهاردهم بود اما به ما رسیدند و این اتفاق هم بسیار برای ما خطرناک بود. من به تیمم گفتم: "اگر تیمی که اول بوده، در پایان فصل نایب قهرمان شود خیلی زشت است؛ پرسپولیس نباید قهرمان شود. ما هفته های متوالی صدر جدول بودیم و آنها چهاردهم بودند؛ اگر قهرمان شوند، ما زیر سوال می‌رویم." بچه های ما هم هفته آخر با انگیزه بسیار بالایی وارد زمین شدند. یکی دیگر از دلایل قهرمانی ما هم این بود که پرسپولیسی ها قبل از بازی با راه آهن مصاحبه کردند و گفتند ما ۱۱ گل به راه آهن می‌زنیم و آنها هم ناراحت شدند و مردانه و با تمام وجود بازی کردند. ما هم بردیم و شادی و نشاط را برای مردم خوزستان آوردیم.

* شما بازیکنان خوبی هم داشتید اما افراد زیادی از آن تیم ملی‌پوش نشدند.
آن سال محمد طیبی را از تیم ما به تیم ملی بردند اما بازیکنان زیادی دعوت نشدند چون همه فکر می‌کردند آن تیم یک جرقه است. از طرفی در دوره ای بودیم که اکثر بازیکنان تیم ملی لژیونر شدند و آنها دیده می‌شدند اما به ما به عنوان یک جرقه نگاه می‌کردند. بازیکنان ما هم کم تجربه بودند و شاید به همین دلیل سرمربی تیم ملی صلاح دید که دعوت نشوند. اما چند نفر از بازیکنان‌مان لژیونر شدند و برخی هم با پیشنهادات وسوسه برانگیز از تیم ما جدا شدند و در حالی که من با ۶۰ میلیون جذب‌شان کرده بودم با یک تیم دیگر ۸۰۰ میلیون قرارداد بستند.

* فکر می‌کنید خود شما به چه دلیل بعد از آن سال نتوانستید موفقیت‌تان را تکرار کنید؟ بهتر نبود در استقلال خوزستان می‌ماندید تا شرایط بهتر پیش برود؟
موفقیت فقط برای یک شخص نیست. شاید من آسیب دیدم ولی شکست نخوردم؛ من بعد از استقلال خوزستان به سپاهان رفتم و این تیم را در رتبه سیزدهم تحویل گرفتم و در رتبه پنجم تحویل دادم، شاهین بوشهر را از هشتم جدول لیگ یک به لیگ برتر آوردم، دوباره به استقلال برگشتم و تیم در حال سقوط را در لیگ برتر نگه داشتم ولی آن فضا برای من مناسبت نبود. اگر من سه سال قرارداد داشتم و یک برنامه سه ساله می‌دادم شاید این اتفاق دوباره رخ می‌داد ولی متاسفانه در مملکت ما وقتی بخواهند یک مربی را خراب کنند، به راحتی این کار را انجام‌ می‌دهند. یک مربی تیمش را دهم هم می‌کند اما می‌گویند بهترین نتایج تاریخ را کسب کرده است؛ در صورتی که من با استقلال قهرمان و آسیایی شدم، شاهین بوشهر را به لیگ برتر آوردم، چند تیم را در بدترین شرایط در لیگ نگه داشتم ولی موفقیت های من را نمی‌بینند و چون می‌خواهند تخریب کنند می‌گویند ویسی برای استقلال خوزستان چه کار کرد؟ چه کاری نکردم؟ یا برای مثال فولاد در هفته چهارم من را اخراج می‌کند. دلیل چه بود؟ من را به عنوان یک مربی بومی جذب کردند و برنامه سه ساله از من خواستند اما هفته چهارم اخراجم کردند. با این شرایط مسلما نمی‌توانم موفق باشم. فضا را برای من باز نکردند و مسموم هم کردند. برخی می‌خواهند بگویند آن قهرمانی شانسی بود؛ شاید قهرمانی جام حذفی شانسی باشد اما در لیگ برتر با ۳۰ بازی نمی‌توان گفت قهرمانی شانسی به دست آمده است. متاسفانه فضا را برای من مسموم کردند و موفقیت هایم را زیر سوال بردند اما باز هم من تلاشم را می‌کنم و کارم را انجام می‌دهم. آن سال هم استقلال خوزستان من را نخواست؛ در فرودگاه مهرآباد یک جلسه بیست دقیقه ای برگزار کردیم و گفتم فقط سه میلیارد به بودجه ما اضافه کنید اما نکردند. من گفتم اول، دوم و سوم استقلال خوزستان، چهارم پیشنهاد دارم و جدا می‌شوم. یک چای هم به من ندادند و گفتند نمی‌توانیم اضافه کنیم، خدانگهدار. خودشان من را نخواستند اما دو سال بعد که تیم در حال سقوط بود به من گفتند بیا تیم را نجات بده.

* فکر می‌کنید دلیل این اتفاقات چیست؟
متاسفانه برخی که مافیا و دلال هستند جو را مسموم می‌کنند و باعث این اتفاقات می‌شوند.

* واقعا اخراج هفته چهارم هم یکی از اتفاقات عجیب لیگ امسال بود.
بله آن هم در تیمی که خودشان از باشگاه می‌گفتند بعضی از بازیکنان نمی‌خواهند بازی کنند. چرا؟ من چیزی نگفتم و نمی‌گویم اما یک روز ممکن است صحبت هایی مطرح شود که همه بفهمند چه اتفاقی افتاده است. هر چند مردم باهوش هستند. الان شرایط با ۲۰ سال قبل متفاوت است و نمی‌شود کسی را گول زد. متاسفانه آن اتفاق افتاد و گفتند ویسی اخراج شد. یک مربی چهار تیم را به لیگ یک می‌اندازد اما باز هم به او تیم می‌دهند اما یک مربی مثل من را بدون دلیل اخراج می‌کنند.

* در پایان می‌خواهم درباره شرایطی که پس از لغو بازی با کانادا برای تیم ملی ایجاد شده هم صحبت کنید.
بازی های دوستانه، بزرگی یک تیم ملی را مشخص می‌کنند؛ در واقع کتی که تن شما است مشخص می‌کند شما چه وضعیتی دارید. رقبای ما در دنیا هم برای سنجش عیار ما به تیم های کشور های همسایه و بازی های دوستانه‌مان نگاه می‌کنند. آیا تیم ملی ایران توانست با برزیل، پرتغال، انگلیس و ... بازی کند؟ ما اگر ۳-۴ بازی خوب برگزار کنیم، محک خوبی می‌خوریم. ما در حال حاضر چند بازیکن بزرگ لژیونر داریم و اگر همه اینها در کنار هم با تیمی مثل آلمان بازی کنند تفاوت بسیار زیادی در آماده سازی تیم دارد. ما می‌توانیم بهتر برنامه ریزی کنیم و به جای اینکه فکر منافع شخصی باشیم، به فکر تیم ملی باشیم. متاسفانه در ۷-۸ ماه اخیر فقط جنگ و دعوا بر سر کرسی فدراسیون فوتبال بوده است. هیچکدام از افراد هم به نفع فوتبال مملکت صحبت نمی‌کنند و فقط به دنبال گروکشی و تلافی هستند. بدبختی این اتفاقات هم برای جامعه فوتبال است و متاسفانه کسی هم جلوی این افراد را نمی‌گیرد. برخی انتقام شخصی خودشان را به فدراسیون و سازمان لیگ آورده‌اند. یک بازی دوستانه با کانادا گذاشتند که آن هم کنسل شد.

* در این بین آقای اسکوچیچ هم ضرر می‌کند و در صورت عدم نتیجه گیری فشار روی ایشان هم بیشتر می‌شود.
قطعا همینطور است. ایشان در شرایطی تیم را تحویل گرفت که همه فکر می‌کردند تیم از مرحله مقدماتی هم صعود نمی‌کند اما به راحتی به جام جهانی رفتیم و ۱۰-۱۱ بازی هیچ باختی نداشتیم اما چون می‌خواهند با تغییر سرمربی یک دلال سود ببرد و پولی جابجا شود، در ابتدا با بحث تغییر سرمربی تمرکز تیم ملی را به هم زدند، بعد برنامه اردو را تغییر دادند، سپس هم بازی دوستانه را کنسل کردند. یک روز به مردم حقایق را بگویید و دست بالای دست را قطع کنید.