فوتبال ما و فوتبال آلمان؛ تفاوت در چیست؟
تهران (پانا) - همزمانی عجیبی است! درست در روزی که فوتبال ایران ثابت کرد چقدر بی‌برنامه و نامنظم است، فوتبال آلمان فینال جام حذفی‌اش را هم برگزار کرد و با قهرمانی بایرن به خیر و خوشی همه چیز را به پایان برد. در همین دو ماه گذشته بارها و بارها از زبان مدیران، مربیان، بازیکنان و طرفداران شنیده‌ایم که فوتبال ایران را نباید با آلمان مقایسه کرد. آنها امکانات و چه و چه و چه دارند و ما از اینها محروم هستیم. اتفاقا قصد داریم در این نوشته فوتبال ایران را با آلمان مقایسه کنیم. آن هم دقیقا در برهه حساس کنونی که ویروس کرونا به جان جامعه بشری افتاده است.
به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد در ادامه نوشت: فوتبال آلمان چه چیزهای بیشتری از فوتبال ایران دارد؟ زمین تمرین و آکادمی و سازمان اقتصادی و کانون‌های هواداری و فروشگاه‌های فروش اقلام باشگاه و چیزهایی از این دست. حال باید به این سوال پاسخ بدهیم که کدام یک از اینها در شرایط کرونایی به باشگاه‌های آلمان کمک کردند؟ یعنی به بیان واضح‌تر آیا زمین، تمرین مناسب و آکادمی پرامکانات در کاهش شیوع ویروس کرونا تاثیرگذار است؟ کدام یک از امکانات بیشتر فوتبال آلمان باعث شد آنها چند هفته بدون مشکل مسابقات را برگزار کنند و بدون جار و جنجال و یک مورد ابتلا در بین بازیکنان کار را به اتمام برسانند؟ بدون شک هیچ کدام! مشخصا در مورد مواجهه با ویروس کرونا هر آنچه آلمان دارد، ایران هم دارد. از آزمایشگاه و وجود کیت تست به تعداد کافی بگیرید تا لوازم پیشگیری از قبیل ماسک و دستکش و مایع ضدعفونی‌کننده. یعنی این بیماری درمان یا واکسن خاصی ندارد که در اختیار آلمانی‌ها باشد و ما از آن محروم. این بیماری اصلا درمان و واکسنی تاکنون نداشته است. پس واقعا چه تفاوتی است میان لیگی که سرمشق تمام لیگ‌های معتبر اروپایی و جهان می‌شود با لیگی که هنوز ده
روز از آغازش نگذشته اینچنین به ورطه فضاحت افتاده؟
نیازی نیست دنبال پرتقال‌فروش و قاتل بروس‌لی بگردیم؛ همه چیز به مدیریت برمی‌گردد. این تنها تفاوت ما با آنهاست. مرور همین اتفاقاتی که در دو روز اخیر رخ داده نشان می‌دهد آلمانی‌ها چه دارند و ما چه نداریم. شما به این جمله سرپرست باشگاه فولاد نگاه کنید که در واکنش به درخواست باشگاه نساجی برای سه بر صفر شدن بازی گفته «اشکالی ندارد با بازیکنان کرونایی مقابل شما به میدان می‌رویم!» آن وقت می‌فهمید فوتبال ایران در چه شرایطی قرار دارد. به بازی دادن حسن بیت‌سعید و وریا غفوری در حالی که علامت داشتند، نگاه کنید تا متوجه شوید کجای کاریم. سازمان لیگی که جواب تلفن باشگاه‌ها را نمی‌دهد و سرپرستش می‌گوید: «من که نمی‌توانم همه چیز را بگویم.» را در نظر بگیرید تا به معنای واقعی فاجعه برسید. به پاسکاری مسوولیت بین فدراسیون پزشکی ورزشی، ستاد عالی مقابله با کرونا و سازمان لیگ دقت کنید تا به این نکته پی ببرید که وقتی گفته می‌شود فوتبال ایران بدون متولی است، منظور چیست. شما بگویید اینها چه ربطی به امکانات دارد؟ چه ربطی به کیفیت زمین چمن دارد؟ شما بگویید پاساژگردی بازیکنان و مهمانی رفتن بازیکن لیگ برتری به دعوت یک هوادار ناشناخته
چگونه به امکانات سخت‌افزاری باشگاه گره می‌خورد؟ با کدام منطقی می‌توان دست انداختن دور گردن هواداران و گرفتن عکس یادگاری را به ضعف تجهیزات فوتبال ایران مرتبط کرد؟ چرا نباید فوتبال‌مان را با آلمان مقایسه کنیم؟ در تمام فضای مجازی نمی‌توانید عکسی از بازیکنان شاغل در بوندسلیگا پیدا کنید که در پارتی و مهمانی و رستوران حاضر شده باشند. اگر یک نفر هم بوده باشد که این کار را بکند قطعا با سخت‌ترین جریمه‌ها مواجه شده است. نظارت باشگاه روی رفتار بازیکنان و لایف‌استایشان به کدام اتوبوس مجهز تیم مربوط می‌شود یا به هتل‌های لوکسی که در آلمان هست و در ایران نیست؟ چرا باید بازیکنان حاضر در بوندسلیگا درک کرده باشند که شرایط حساس و سخت است و بازیکنان ما چنین درکی ندارند؟ برخی می‌گویند باشگاه‌های آلمان پول دارند و می‌توانند هزینه کنند و ما نداریم. نکته جالب اینجاست که دقیقا دو باشگاه پولدار (به نسبت سایر تیم‌ها) یعنی فولاد و استقلال کانون بیماری کرونا شده‌اند! پول بیشتر می‌تواند امکاناتی را فراهم کند که بیماری کنترل شود اما این بدان معنا نیست که پول بیشترتر (!) بتواند کلا بیماری را ریشه‌کن کند و باید گفت آن پولی که نیاز است
تا پروتکل‌های بهداشتی در تیم‌های ایرانی رعایت شود کاملا وجود دارد. در استقلال و فولاد حتی بیشتر! فوتبال ایران برخلاف آنچه مدام در بوق و کرنا می‌کنند برای برگزاری مسابقات بدون مشکل و با رعایت تمام پروتکل‌های بهداشتی هیچ گونه مشکلی نداشت و ندارد الا مدیریت و عزم افراد درگیر. تمام کسانی که مدام می‌گویند فوتبال ما را با اروپا مقایسه نکنید هدفی جز فرافکنی و رفع مسوولیت ندارند. درک وضعیت، مراعات کردن، حفظ فاصله فیزیکی و پرهیز از رفتارهای پرخطر تنها کاری بود که باید در این مدت انجام می‌شد که نشد. برنامه داشتن برای تک‌تک لحظات و مواجه شدن با مواقعی که وضعیت بحرانی می‌شود جزو الزامات برگزاری مسابقات بود که متاسفانه ریخته نشد. در ۴۸ ساعت گذشته دقیقا و به معنای واقعی کلمه هر کس در فوتبال ایران ساز خودش را زده است. یک تیم می‌گوید ما فلان قدر کرونایی داریم و مدرکی ارایه نمی‌دهد، تیمی دیگر می‌گوید باید بازی ما سه بر صفر اعلام شود، یک تیم سرخود بلیت می‌خرد و برمی‌گردد و تیمی دیگر بلیتش را کنسل می‌کند. یک تیم عکاس و کارمندش را برای تست می‌برد و نتایجش را برای کل تیم لحاظ می‌کند. اسامی چند نفر به عنوان مبتلا منتشر می‌شود
و بعد آنها تکذیب می‌کنند، بازیکن مبتلا بازی داده می‌شود. با پول نتیجه منفی تست می‌خرند. تست‌های مثبت اعلام نمی‌شود تا بتوانند از بازیکنان‌شان استفاده کنند و چیزهایی از این دست. چرا نباید فوتبال ایران و آلمان را مقایسه کنیم؟
ارسال دیدگاه