زلزله خاموش روزانه جان 46 نفر را در سال 96 گرفت

به گزارش پانا-مازندران، ستوان‌یکم مرتضی ابراهیمی در یادداشت خود نوشت:

«تلفات نیروی انسانی بدترین پیامد هر تصادف می‌باشد و متأسفانه آمار این تلفات بسیار نگران کننده است. تصادفات که اغلب هزینه سرسام‌آور و گاهی غیرقابل جبران به جامعه تحمیل می‌کند، با اتلاف سرمایه‌های ملی اثرات زیان‌باری را بر توسعه کشورها ، به‌ خصوص کشورهای با درآمد کم و متوسط و در حال توسعه برجای خواهد گذاشت. علاوه بر این، متزلزل شدن نهاد خانواده‌ها در اثر کشته شدن نیروی کار یا اعضای خانواده، به عنوان پیامدهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (مستقیم و غیرمستقیم) تصادفات رانندگی به حساب می‌آید.

متاسفانه در ماههای گذشته حوادثی ناگوار باعث اندوه خاطر و تأسف ایرانیان شد و در صفحات اجتماعی و جراید و رسانه‌ها شاهد پیام‌های تسلیت و ابراز همدردی بودیم.
اما اگر از این حوادث بگذریم ، زلزله خاموش را چگونه دریابیم؟!
چقدر به حوادث رانندگی و تلفات و مصدومان برجای مانده از تصادفات رانندگی توجه داریم؟! آیا می‌دانید در طول ماه‌ها و سال‌های گذشته چند نفر از ایرانیان در تصادفات جاده‌ای کشته و مجروح و معلول شده‌اند؟! آیا می‌دانید که هر تصادف جاده‌ای و کشته و مجروح شدن هر انسان چه خسارات و اثرات زیان‌باری از لحاظ اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی بر جامعه وارد می‌کند؟! آیا می‌دانید در هر روز و ساعت چند نفر از عزیزانمان جان خود را در جاده‌های کشور از دست می‌دهند ؟!
روزانه حدود ۳۵۰۰ نفر در اثر تصادفات رانندگی در سراسر جهان جان خود را از دست می‌دهند. این رقم فاجعه‌بار در سال به حدود یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفر رسیده که با ادامه این روند پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۲۰ به رقم یک میلیون و ۹۰۰ هزار نفر خواهد رسید. تلفات ترافیکی در ایران بسیار بالاتر و بحرانی‌تر از میانگین جهانی است.
درصد تلفات تصادفات رانندگی در ایران حدود ۲ درصد تلفات جهانی است و جزو ۱۰ کشور نخست دارای بیشترین تعداد تلفات رانندگی در سال می‌باشد.
بر اساس گزارشات سازمان پزشکی قانونی کشور، تصادفات رانندگی (این زلزله خاموش) مربوط به سال جاری به طور متوسط در هر ماه ۱۴۲۳ نفر کشته و ۲۱هزار و ۹۴۳ نفر مصدوم و به عبارتی در هر روز ۴۶ نفر کشته و ۹۵۴ نفر مصدوم شده‌اند.
نگاهی به این آمار نشان از وقوع زلزله‌ای خاموش در کشورمان است که نیاز به عزم و همت همگانی برای برون رفت از این فاجعه انسانی است.
ما باید به روش‌های جدیدتری برای کاهش مرگ و میر و تصادفات فکر کنیم. هر روز غفلت به قیمت کشته و مجروح شدن تعداد زیادی از عزیزانمان تمام خواهد.
ترافیک یک مقوله اجتماعی می باشد و یک انسان باید از بدو کودکی اصول رفت و آمد در خیابان و کوچه را بیاموزد و با قوانین ابتدایی تردد آشنا شود.
بنابراین اگر تصادفات را به سان چشمه آلوده فرض کنیم باید دو راهبرد را در دستور کار قرار دهیم. راهبرد اصلاح و درمان و راهبرد پیشگیرانه. به عبارتی دیگر جامعه همزمان با اصلاحات زیرساختی و اقدامات فنی مهندسی جهت درمان و اصلاح وضع موجود نسبت به پیشگیری از تسری آلودگی بین دیگر افراد جامعه از طریق آموزش و فرهنگ سازی باید گام بردارد.»