طعم شیرین چای تلخ عراقی

امسال هم میلیون ها دلداده در مسیر عشق و عاشقی التماس دعا گوی خیلی از جامانده ها هستند. جامانده هایی که توفیق دیدار را نداشتند و باز هم سرگرم خاطراتی اند که از آخرین دیدار به یاد مانده و قصه دلتنگی را می سازد.

درست همین موقع ها بود انگار که هنوز در همان مسیر ایستاده ام. قطره های عرق دانه دانه از سر و صورت مرد و زن زائر می ریزد و در همین حال بعضی ها یا آب به صورتشان می پاشند یا تکه ای یخ بر سرشان میگذارند؛ آری! گرما و ازدحام بدجور طاقت فرساست؛ اما به هر کس نگاه میکنی برقی در چشمش میدرخشد، انگار نه انگار چندین کیلومتر را با کوله و چمدان پیاده طی کرده است.

موکب ها با آغوش باز پذیرای زائرین خسته اند و هرچند متر، کودکانی با چشمان معصوم می بینی که لیوانی آب به سوی تو گرفته اند؛ حتی اگر تشنه هم نباشی دلت نمی آید دست آنها را رد کنی و وقتی به خود می آیی که چندین لیوان آب به دست داری.

به این سمت و آن سمت نگاه می کنی، هر کسی به حال خودش غرق است. یکی مداحی میخواند و گریه می کند و کمی آن طرفتر کودکی به همراه پدرش دست مردی را می کشد و به او التماس می کند که شب را در خانه آنها استراحت کند. این حرف ها را دست و پا شکسته به فارسی یا انگلیسی به او می فهماند و در چشمانش شوق و اشتیاق بیداد می کند.

حتی اگر عربی هم بلد نباشی، حبیبی حبیبی گفتن های خادمان و لبخند کودکانی که از دست آنها چایی یا آب میگیری عجیب با تو حرف می زند. وقتی هم پای حرف خادمین شان بنشینی جوری از ارادت به زائران امام حسین می گویند که تو به حالشان غبطه میخوری و شعر «این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست» مدام در گوش تو صدا می کند.

بوی دود و چای زغالی، صدای نوحه و سینه زنی، صدای گریه و ناله حال وصف ناشدنی است. خاطرات انقدر شفاف پیش چشمم راه می روند که نمی دانم خوابم یا بیدار؛ اما وقتی عکس حرم در قاب چشمانم نمایان می شود؛ تنها میگویم: السلام علیک یا ابا عبد الله!

دانش آموز خبرنگار: زهرا قربانی