رضا بابک: «تنهایی و عشق» جانِ هنر است

رضا بابک یکی از شناخته شده ترین بازیگران سینما، تئاتر و تلویزیون است او بارها با نقش آفرینی در آثار با گونه‌های مختلف توانسته در دیدگان هنردوستان بدرخشد و ماندگار بماند با او درباره حضورش در فیلم سینمایی «ترک عمیق» به گفت‌وگو نشستیم که در مطلب ذیل می‌خوانید.

آقای بابک، وقتی برای نخستین بار فیلمنامه فیلم «ترک عمیق» را خواندید، چه چیزی در این قصه شما را جذب کرد؟

این قصه، مثل همه قصه‌های دنیا، یک تم تکرارشونده داشت؛ عشق و تنهایی. اما باز هم یک نفر آمده بود با نگاهی تازه، این روایت را تعریف کرده بود. تنهایی، از آن مفاهیمی‌ست که همیشه در هنر موج می‌زند و اگر درست استفاده شود، به یک اثر هنری کیفیت می‌دهد. به‌خصوص در دنیای امروز که انسان‌ها درگیر این احساسند، به‌ویژه در خاورمیانه که شرایط اجتماعی پیچیده‌تر هم هست.

شما در این فیلم با خانم گلچهره سجادیه همبازی بودید. تجربه‌ی همکاری دوباره با ایشان پس از سال‌ها چطور بود؟

بله، خانم سجادیه در دوران دانشجویی یکی دو سال پایین‌تر از من بود. اولین تئاترش را با من بازی کرد؛ نمایشی از آرتور میلر. همان موقع، استادان بزرگی مثل سمندریان، بیضایی، شنگله و دکتر رفیعی معتقد بودند که او در بازیگری نگاهی تازه و ابعادی ویژه دارد. او بازیگری‌ست با شخصیت و سلیقه خاص، و هر کاری را قبول نمی‌کند. من همکاری با او را بسیار دوست دارم، حتی اگر گاهی با سخت‌گیری‌هایش شوخی کنم!

نقش «محمود» در «ترک عمیق» یکی از متفاوت‌ترین نقش‌های شماست. چقدر این کاراکتر را دوست داشتید؟

من این شخصیت را دوست داشتم. نگاه می‌کردم و می‌دیدم جای کار بیشتری دارد. دوست داشتم کمی بیشتر به بخش طناز و شیطنت‌آمیزش بپردازم تا کاراکتر خیلی تلخ نشود. بازیگر باید بتواند نقش‌های متفاوت را تجربه کند؛ حتی اگر آن شخصیت از نظر شخصیتی از خودش دور باشد.

با اینکه کاراکتر «محمود» از شما دور بود، اما به‌خوبی از پس اجرای آن برآمدید. رمز این موفقیت چیست؟

عشق به بازیگری. من بازیگری را زندگی کرده‌ام. تجربه‌ی دیوانگی، یا بهتر بگویم، مشاهده و لمس آن را هم در زندگی شخصی و هم در جامعه داشته‌ام. حتی زمانی به آسایشگاه‌های روانی سر زدم و آدم‌هایی را دیدم که با زنجیر مهار می‌شدند... این تجربه‌ها، در جان بازیگر ته‌نشین می‌شود و در لحظه‌ی خلق نقش بیرون می‌زند.

به نظر شما فیلم «ترک عمیق» چه جایگاهی در فضای اکران خواهد داشت؟

این فیلم، اثری خاص است. نه عامه‌پسند است و نه برای همه سینماها ساخته شده. باید در سینماهای خاص اکران شود و مخاطب خاص خودش را پیدا کند. هر فیلمی جایگاه خودش را دارد.

شما همیشه در نقش‌های متفاوت درخشیده‌اید. هنوز هم عطش تجربه‌های تازه در شما هست؟

قطعاً. نسل ما نسلی بود که با بزرگان بازیگری بزرگ شد. با سمندریان، بیضایی، دکتر رفیعی، پرویز ممنون... ما در دانشگاه کلاس شمشیربازی، صدا، بدن، حتی رقص داشتیم. همه‌چیز برای پرورش یک بازیگر کامل مهیا بود. ما بازیگری را به‌معنای واقعی زیسته‌ایم.