بهرنگ علوی: بعضی عاشق‌ها فقط مجنون سینما می‌مانند

در حاشیه یکی از رویدادهای فرهنگی هنری، فرصتی دست داد تا با بهرنگ علوی، بازیگر سینما و تلویزیون، گفت‌وگویی درباره دغدغه‌ها و چالش‌های ورود به دنیای بازیگری انجام دهیم. در جریان این مصاحبه، پدر ایشان نیز که از فرهنگیان باسابقه کشور هستند، به گفت‌وگو پیوستند تا از منظر آموزش و پرورش به موضوع کشف استعدادهای هنری نوجوانان بپردازند.

بسیاری از جوانانی که وارد عرصه بازیگری می‌شوند، با انگیزه، عشق و استعداد بالا گام برمی‌دارند. بعضی از آن‌ها دوره‌های مختلف بازیگری را می‌گذرانند، هزینه‌های سنگینی پرداخت می‌کنند و گاه سال‌ها در جایگاه سیاهی‌لشکر باقی می‌مانند، اما اتفاق خاصی برایشان نمی‌افتد. شما با این آدم‌ها زیاد برخورد داشتید. نگاهتان به این گروه چیست؟

بهرنگ علوی: ببینید، هر کسی به نوعی عاشق سینما می‌شود. بعضی‌ها امکان رشد دارند، می‌توانند وارد گروه‌های حرفه‌ای شوند، جذب شوند، کار کنند، دوره ببینند و پیشرفت کنند. اما برخی دیگر به‌خاطر مسائل زندگی، درگیر مشکلات اقتصادی می‌شوند. مجبورند برای ارتزاق، شغل‌های دیگر را انتخاب کنند و زمانی برای پیگیری حرفه بازیگری ندارند.

اینجاست که آن‌ها به نوعی عاشقِ ناکام سینما می‌شوند؛ مجنون‌هایی که تا آخر عمر با تصاویر فیلم‌ها و عکس‌هایی که به در و دیوار می‌زنند، زندگی می‌کنند.

این قشر بسیار مهم است؛ چون اگر هنر نباشد، اساساً چیزی باقی نمی‌ماند. ناصرِ مِلوک‌السّرای می‌گفت اگر من کتک‌خور نباشم، قهرمان شکل نمی‌گیرد. بازیگران فرعی، سیاهی‌لشکرها، همه تکه‌های پازل یک اثر هنری‌اند.

در بخشی از صحبت‌هایمان گفتید موضوع استعدادها به آموزش و پرورش هم مربوط می‌شود. اینجا پدرتان هم حضور دارند و از ایشان می‌خواهیم که به این سوال پاسخ دهند.

پدر بهرنگ علوی: بله، فرهنگی بودن یک مسیر معنوی بسیار ارزشمند و لذت‌بخش است، گرچه از نظر مادی آن‌چنان پربار نیست. اما باید بپذیریم که بسیاری از استعدادها از دل مدارس بیرون می‌آیند. همین مسئولان، از رئیس‌جمهور گرفته تا سایرین، همه از دل آموزش و پرورش رشد کرده‌اند.

فرایند پرورش استعداد یک زنجیره است: از خانواده شروع می‌شود، به مدرسه می‌رسد و بعد در بطن جامعه و اجتماع شکل می‌گیرد. آموزش و پرورش باید نقشی فعال در شناسایی، هدایت و حمایت از استعدادهای هنری ایفا کند.

و اما سوال آخر، چقدر فکر می‌کنید در مسیر بازیگر شدن، شانس نقش دارد؟ چقدر شانس در کار خودتان دخیل بود؟

بهرنگ علوی: هیچ‌کس واقعاً نمی‌تواند به این سوال دقیق پاسخ دهد. برای خود من، بازیگری همراه با تلاش بسیار بوده. من خودم را بازیگر کم‌شانسی می‌دانم، چون سال‌ها تلاش کردم. سال ۸۶ اولین نقش سینمایی‌ام را در فیلم «عیار ۱۴» به کارگردانی آقای پرویز شهبازی بازی کردم، فقط یک سکانس. حالا ۱۴۰۳ است... شما حساب کنید چند سال گذشته؟ نزدیک به ۲۰ سال.

توانستم به‌مرور خودم را به نقش‌های جدی‌تر برسانم، اما حرکت آرامی بود. شاید اگر شانس بیشتری داشتم، این اتفاق‌ها زودتر می‌افتاد.

در هر حال، مسیر بازیگری ترکیبی از تلاش، عشق و گاهی هم شانس است.