در گفت‌و‌گو با پانا:
فریده دریامج: پیشکسوتان تئاتر را فراموش نکنیم؛ عمرشان را برای فرهنگ این سرزمین گذاشته‌اند
تهران (پانا) - فریده دریامج، بازیگر باسابقه تئاتر و سینما، با نگاهی نقادانه اما امیدوارانه نسبت به جشنواره تئاتر فجر و وضعیت کنونی تئاتر در جامعه، بر اهمیت توجه به نسل پیشکسوت و ضرورت دلجویی از هنرمندان سال‌خورده‌ای که سال‌ها برای این هنر زحمت کشیده‌اند، تأکید کرد.
در روزگاری که هنر تئاتر با چالش‌های فراوانی روبه‌روست، شنیدن صدای هنرمندانی چون فریده دریامج که دهه‌ها در صحنه‌های نمایش حضور داشته‌اند، بیش از هر زمان دیگر مغتنم است. او نه تنها از تجربه‌های شخصی خود می‌گوید، بلکه دل‌نگرانی‌هایش درباره آینده تئاتر و غفلت از پیشکسوتان این عرصه را نیز با زبانی صریح و صمیمی بیان می‌کند. در ادامه، می‌توانید گفت‌وگوی ما با این هنرمند ارزشمند را بخوانید.
خانم دریامج، نظرتان درباره جشنواره تئاتر فجر و جایگاه امروز تئاتر در جامعه چیست؟
به هر حال هر جشنواره‌ای زیبایی‌های خودش را دارد. البته بعضی جشنواره‌ها ممکن است کم‌وکاستی‌هایی هم داشته باشند، اما همین که یک جشنواره برگزار می‌شود، خودش اتفاق خوبی است. چرا؟ چون باعث می‌شود بچه‌ها تشویق شوند، بروند دنبال علایقشان، رویاهایشان را جدی بگیرند و دنبال کنند. از این جهت، من جشنواره را یک حرکت مثبت می‌دانم. مخصوصاً برای آن‌هایی که در آغاز راه هستند، باعث دلگرمی می‌شود و انگیزه‌ای ایجاد می‌کند که ادامه بدهند.
از جایگاه پیشکسوت‌ها در فضای امروز تئاتر بگویید؛ به‌ویژه در جشنواره‌ها و نهادهای فرهنگی.
پیشکسوت‌ها جایگاه خودشان را دارند، حداقل از نگاه مردم. اما متأسفانه مسئولان، آن‌طور که باید و شاید، قدرشان را نمی‌دانند. خیلی از هنرمندان پیشکسوت ما هنوز توانایی کار کردن دارند، هم از نظر جسمی و هم روحی، اما کم‌کم کنار گذاشته می‌شوند. این اتفاق بسیار دردناک است. این افراد سال‌ها برای فرهنگ این کشور زحمت کشیده‌اند، چرا نباید از آن‌ها حمایت شود؟
فکر می‌کنید چه نوع حمایتی می‌تواند مفید باشد؟
حمایت فقط مالی نیست. البته آن هم مهم است، چون بعضی از پیشکسوت‌ها با مشکلات مالی، بیماری، اجاره‌خانه یا هزینه‌های درمانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. اما مهم‌تر از آن، این است که احساس کنند فراموش نشده‌اند. مثلاً برویم سراغشان، حالشان را بپرسیم، ببینیم چه مشکلی دارند. هنرمندی مثل آقای رویگری، یا خیلی‌های دیگر... باید دید این‌ها الان کجا هستند، در چه وضعیتی‌اند. وقتی هنرمند حس کند که قدرش دانسته می‌شود، آن‌وقت مطمئن می‌شود عمرش را بیهوده صرف نکرده است.
و اما حرف پایانی؟
من خواهشم از مسئولان و دست‌اندرکاران این است که پیشکسوت‌ها را دریابند. این‌ها کسانی‌اند که استخوان در این راه خرد کرده‌اند، عمرشان را پای فرهنگ گذاشته‌اند. حتی اگر دیگر نتوانند کار کنند، باید احترام‌شان حفظ شود. دلجویی از آن‌ها یک وظیفه انسانی و فرهنگی است. امیدوارم این مسئله هیچ‌وقت فراموش نشود.
فاطمه آبروش
ارسال دیدگاه