اقتصاد سینمای ایران را چند سکانس رقص می گرداند

به گزارش روابط عمومی، فیلم سینمایی سه جلد به کارگردانی مهدی اسماعیلی با حضور این کارگردان و به میزبانی روزبه رحیمی نژاد و احسان طهماسبی منتقد و نویسنده سینما در برنامه اکران نقد و بررسی و از اکران مدیا پخش شد.

اسماعیلی با اشاره به شکل گیری ایده اصلی این فیلم توضیح داد: داستان فیلم سال ها در ذهن من رسوب کرده بود و فیلمنامه شکل گرفت. محمد آفریده از مدیران خوش نام سینمای ایران است و بخشی از جامعه کارگردان در سینما با نقش مستقیم و حمایتی محمد آفریده به سینما قدم گذاشتند.

وی ادامه داد: امروز تهیه کنندگانی که جسارت ورود به مسائل اجتماعی را داشته باشند خیلی کم است. نگاه حضور در جشنواره های بین المللی سه جلد را داشتیم اما وقتی فیلم برای پروانه نمایش رفت فهمیدیم این اثر اجازه حضور در جشنواره های خارجی را ندارد و این فیلم باب سلیقه مدیران سینمایی نبود و این فیلم توقیف شد و در نهایت امسال به نمایش رسید. این کارگردان سینما توضیح داد: در جلسات اول به باران کوثری رسیدیم؛ متوجه شدم با یک بازیگر خلاق و همراه روبرو هستم و بخش بزرگی از کیفیت تولید فیلم ارتباط مستقیم با همراهی عوامل دارد. همه فیلمنامه روی کاراکتر باران کوثری بود و خوش شانس بودم که با او کار کردم.

اسماعیلی تاکید کرد: به عنوان تجربه اول سینمایی فیلمم را دوست دارم و احساس می کنم این اثر ارزشمند است.

احسان طهماسبی نیز اظهار کرد: شرایط اکران به نحوی است که وقتی یک فیلم اجتماعی را می بینیم ناخودآگاه هیجان زده می شویم. سیاستگذاری سینما به نحوی است که هر فیلم اجتماعی به اصطلاح کفش کهنه در بیابان است. اثرات کنار رفتن درام های اجتماعی در حال پررنگ شدن است و این موضوع به ضرر سینمای اجتماعی است و سینمای ایران اینروزها به سینمای کمدی ختم می شود و سه جلد نیز از این تفکر و دیدگاه در حال آسیب دیدن است و این شرایط به تبلیغات سه جلد و شیوه مواجه شدن مردم با این فیلم نیز اثرگذار است. حتی در رویکرد منتقد در نقد مکتوب در مواجهه با چنین آثاری اثر می گذارد.

وی ادامه داد: جریان رسمی در چنین روزگاری خیلی علاقه ای ندارد به فیلم سه جلد بپردازد. اسماعیلی نیز توضیح داد: همه چیز تحت تاثیر سیاستگذاری های چند سال اخیر در سینمای ایران است. همه چی به اصطلاح به سمت ور چربتر غش کرده است. طهماسبی تاکید کرد: سه جلد در یک دهه اخیر جز بهترین بازی های باران کوثری است و بازی او متاثر از جهان زنانه ای است که در فیلم دیده می شود.

اسماعیلی ادامه داد: فکر می کنم پس از این فیلم یا یک فیلم دیگر، بازیگرانی که سینمای اجتماعی ایران با آنان پیش رفته و مردم با آنان همراه بودند رفته رفته حذف یا کمرنگ می شوند و جایگزین کردن این چهره ها بسیار دشوار است. تبلیغات فیلم ما کم است که بخشی از آن در اختیار ما نیست. نباید فراموش کنیم سینمای اجتماعی سه سال است که رها شده و ورود به این عرصه برای پخش سینمای اجتماعی برای پخش کننده و سینمادار کار آسانی نیست. فیلم در حال حاضر بین ۳۰ تا ۳۸ سالن در اختیار دارد و جز کم سانس ترین فیلم های اکران است.

وی ادامه داد: ما آتیلا پسیانی و باران کوثری را برای این فیلم داریم که آقای پسیانی فوت کردند و باران هم امکان حضور برای تبلیغات ندارد و همین شرایط ما را دشوار می کند. طهماسبی نیز مشکل فیلم را فاصله نقطه عطف اول تا دوم دانست و تاکید کرد که حفظ راز مینو به درستی برای مخاطب مسئله می شود و وقتی راه حل جدید به وجود می آید مخاطب با این راه حل همراه می شود و در فیلمنامه بسیار هوشمندانه فکر شده است.

اسماعیلی با اشاره به بازی یسنا میرطهماسب گفت: متاسفانه بخش زیادی از این سکانس از فیلم حذف شد. وقتی یه بخشی از سکانسی را حذف می کنید توضیح اینکه کارکرد این سکانس چه بوده برای بیننده سخت است.

طهماسبی درباره نقش کم رنگ شدن سینمای اجتماعی در فعالیت منتقدان سینما توضیح داد: جدایی از سینمای ایران در منتقدان سینمای ایران دیده می شود و متاسفانه علت این موضوع، سیاستگذاری در اکران و تولید است و منتقدان به سمت و سوی سینمای جهان سوق داده شدند. وی ادامه داد: سه جلد با همه ایرادات وارده، یک فیلم غیرشعاری و مستقل و خارج از جریان فمینیست زرد است و به مسئله ای می پردازد که ممکن است برای هر زنی در هر جغرافیایی رخ دهد.

اسماعیلی نیز گفت: امیدوارم شرایط به نحوی پیش برود که فیلمسازان اجتماعی انگیزه هاشان حفظ شود؛ سینما به خودی خود سخت است و مسائل خود را دارد و اگر قرار باشد با بچه های باانگیزه بدرفتاری شود مشکلات را صد چندان می کند و امیدوارم رویکرد جدیدتری داشته باشیم و آنچه داشتیم دوباره ترمیم کنیم.

وی با اشاره به اینکه چند فیلم طنز را در اکران دیده ام گفت: اقتصاد سینمای ایران را چند سکانس رقص می گرداند.

روزبه رحیمی نژاد نیز تاکید کرد که مباداهای دهه شصت و خط قرمزهای این دهه دارد کار می کند.

بهرنگ دزفولی زاده تهیه کننده و کارگردان استن که کارگردانی فیلم بلند سینمایی بی صدا حلزون هم در کارنامه کاری خود دارد در این برنامه اظهار کرد: ۲۰ سال عکاسی فیلم کردم و ۸ فیلم کوتاه در حوزه معلولان تولید کردم و بی صدا حلزون نیز با همین رویکرد بود. دوست دارم فیلم بلند خودم را در فضایی بسازم که حرفی برای گفتن داشته باشد.

وی ادامه داد: معتقدم کارگردان باید به مرز پختگی برسد و در ۴۰ سالگی اولین فیلم بلند خودم را ساختم و یکسال تحقیق کردم. فیلم بلند دومم را به دلیل فضای سرمایه گذاری در سینمای اجتماعی نتوانستم بسازم. فیلمساز باید سرمایه فیلم را تهیه کند و فیلم خود را بسازد و هیچ جای دنیا شرایط اینگونه نیست و معمولا تهیه کننده سرمایه گذارانی را جذب می کند.

این کارگردان سینما یادآور شد: در سینمای اجتماعی با موضوعات تکراری روبرو هستیم و همه از فیلم های موفق تقلید می کنند و موضوعاتی که من در نظر دارم مواردی است که جامعه سطح آگاهی کمتری دارد. در این برنامه همچنین فیلم گود وان مورد بررسی قرار گرفت.