کارگردان فیلم‌کوتاه «بدرود پاریس» در گفتوگو با پانا؛
ورود به دنیای بچه‌های سندروم داون از مسیر سینما
دنیا از اعتبار «تهران» آگاه شده است
تهران (پانا) - کارگردان فیلم‌کوتاه «بدرود پاریس» با اشاره به اهمیت برگزاری جشنواره فیلم کوتاه تهران گفت در حال حاضر در دنیا نام این جشنواره کنار نام جشنواره‌های بزرگ آورده می‌شود و همگان به کیفیت و ارزش آن آگاه شدند و این نشانه اعتبار جشنواره فیلم کوتاه تهران است.
محمدابراهیم شهبازی کارگردان فیلم کوتاه داستانی «بدرود پاریس» از آثار حاضر در چهل و یکمین جشنواره فیلم کوتاه تهران در گفتوگو با پانا درباره این اثر گفت: «بدرود پاریس» فیلمی است که شاید در ابتدا خیلی تصور نمی‌کردم که فیلمنامه به این سمت برود. من در سال‌های گذشته به واسطه ساخت مستند با بچه‌های شرایط خاص مثل بچه‌های اوتیسمی، سندروم داونی و... آشنا شده بودم و همیشه دغدغه‌ام این بود که از دریچه سینما وارد زندگی‌شان شوم. رفتارهای این بچه‌ها آن‌قدر خالصانه و صادقانه است که شاید همین موضوع انگیزه اصلی من برای نوشتن قصه در مورد آنها شد. مدتی بود که یک فیلمنامه کوتاه ملودرام اجتماعی نوشته بودم که شخصیت‌های آن یک پدر و پسر عادی بودند. مدت‌ها روی قصه کار کردم و باتوجه‌به علایق شخصی خودم نسبت به فیلم‌های فانتزی تصمیم گرفتم ژانر فیلم را کمی متفاوت کنم.»
وی گفت: «قصه در مورد پدری است به نام بابک که علاقه زیادی به فرانسه و فرهنگ آنجا دارد و تحصیلات و شغلش هم در همین زمینه است. به واسطه همین موضوع سال‌هاست که تصمیم گرفته به فرانسه مهاجرت کند. بابک با تنها پسرش افشین زندگی می‌کند. افشین یک پسر نوجوان سندروم داون است که او هم به واسطه علاقه‌ای که پدر در طول این سال‌ها به فرانسه داشته طبیعتاً درگیر این موضوع شده است و... .»
شهبازی اظهار کرد: «حضور یک شخصیت سندروم داون در هر فیلمی چالش‌های زیادی را به همراه دارد. خصوصاً وقتی آن بازیگر یکی از شخصیت‌های اصلی باشد. تا به امروز در بیشتر فیلم‌های ایرانی سندروم داون‌هایی که در فیلم‌ها حضور داشتند صرفاً جهت بالابردن عواطف مخاطب به کار گرفته شدند تا بیننده دلش به حال آنها یا پدر مادرش بسوزد. کارکردی که بیشتر از اینکه به روحیات این افراد بپردازد و به شخصیتشان نزدیک شود جنبه دکوری داشت اما ما در این فیلم با شخصیت افشین از نزدیک آشنا می‌شویم روحیاتش را می‌شناسیم، مشکلاتش را می‌بینیم و اساساً مشکل اصلی قصه مشکل افشین می‌شود و بیننده در طول فیلم بیشتر به دنبال این است که سرنوشت افشین چه خواهد شد. مورد دیگری که شاید برای اولین‌بار در سینمای ایران و جهان اتفاق افتاده، استفاده از تکنیکی است که تابه‌حال کمتر کسی جرئت کرده به سمت آن برود. اتفاقی از جنس رئالیسم جادویی که شاید بهتر باشد در موردش چیزی نگویم تا مخاطب خودش از نزدیک ببیند.»
وی درباره حضور در جشنواره فیلم کوتاه تهران مطرح کرد: «من در سال‌های دورتر با یک فیلم تجربی در بخش مسابقه جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور داشتم. آن سال‌ها شاید کیفیت جشنواره در این حد نبود اما همیشه دلم می‌خواست که یک‌بار دیگر در جشنواره حضور پیدا کنم و خدا را شکر امسال توانستم با یک فیلم داستانی در این رویداد مهم حضور داشته باشم. البته سینمای کوتاه برای من به‌تنهایی معنا پیدا می‌کند و هرگز آن را به‌عنوان پلی برای رسیدن به سینمای بلند ندیدم اما حتماً تلاش من این است که در ادامه مسیر فیلم‌های بیشتری بسازم و این مسیری را که شروع شده است، ادامه بدهم.»
این کارگردان ادامه داد: «من به واسطه عضویتم در انجمن فیلم کوتاه خانه سینما که از سال ۹۲ شروع به کار کرده است، طی این سال‌ها و خصوصاً سال‌های اخیر به‌شدت درگیر این حوزه بودم. در چند سال اخیر در چند دوره عضو هیات انتخاب و داوری جشن فیلم کوتاه هم بودم و به همین دلیل همیشه آثار کوتاه دوستان و همکاران و فیلمسازان کوتاه را از نزدیک پیگیری می‌کردم.»
شهبازی درباره جشنواره فیلم کوتاه تهران گفت: «این رویداد طی سال‌های اخیر به یک پختگی رسیده که شاید کمتر کسی انتظار آن را داشته است. در حال حاضر در دنیا نام این جشنواره کنار نام جشنواره‌های بزرگ آورده می‌شود و همگان به کیفیت و ارزش آن آگاه شدند اما شاید بشود در داوری بخش‌های اصلی مثل همه جشنواره‌های دنیا از داوران خارجی هم در میان ترکیب داوران داخلی استفاده کرد و این خودش از نظرات بعضاً سلیقه‌ای جلوگیری می‌کند و البته پیشرفت بسیار بزرگی هم خواهد بود.»
ارسال دیدگاه