یک عکاس در گفت‌وگو با پانا:
عکاسی و سینمای مستند رسالت مشترکی دارند
سینما به‌نوعی زاده و تربیت‌یافته عکاسی است/ در عکاسی مستند خبری از تحریف، جعل و دستکاری نیست
تهران (پانا) - حسین ملکی عکاس سینمای مستند معتقد است، عکاسی و سینمای مستند پیام و رسالت مشترکی دارند و هر دو به دنبال کشف حقیقت و التیام درد جامعه هستند.
حسین ملکی در گفت‌وگو با پانا درباره این‌گونه از عکاسی گفت: «عکاسی مستند یکی از پرطرفدارترین و مهم‌ترین شاخه‌های عکاسی محسوب می‌شود. عکاسی مستند امانت‌داری بی‌بدیل است که باعث حفظ و ضبط تاریخ و مانع از زوال تدریجی آن می‌شود و هیچ رسانه‌ای به‌اندازه آن توان ثبت عینی، دقیق و شبیه خود موضوع را ندارد و به همین دلیل صداقت یکی از ارکان اصلی آن بوده و همین ویژگی یعنی صداقت و راست‌گویی آن موجب شد که از سال ۱۸۹۶ میلادی به‌عنوان شاهد، سند و مدرک در دادگاه‌ها پذیرفته شود.»
وی افزود: «در عکاسی مستند خبری از تحریف، جعل و دستکاری نیست و عکاس هیچ دخل و تصرفی در ثبت تصویر ندارد و شاهدی بی‌طرف است. عکس باید همانی باشد که بیننده تفاوتی میان آن و خود موضوع مشاهده نکند. همان‌طوری که آندره بازن در مقاله «هستی‌شناسی تصویر» گفته است: «تصویر همان خود شیء است یا تصویر همان مدل است. در عکاسی مستند، عکس در قالب حافظه، یک وسیله ردیابی دقیقی در اختیار ما می‌دهد که حتی می‌توانیم لحظه بسیار کوتاهی از زمان را هم در آن نگه‌داریم.»
ملکی درباره اهمیت این شاخه از عکاسی توضیح داد: «اهمیت عکاسی مستند همان ماهیت واقع‌گرایانه آن و رسالتش بر گزارش و توصیف و تصویر کردن واقعیت و سندیت و پایبندی و راست‌گویی و دقت است که درباره صداقت و راست‌گویی عکاسی مستند خیلی زیاد در تاریخ عکاسی و حتی سینما توضیح داده شده است.»
این عکاس درباره لزوم توجه ویژه به عکاسی مستند بیان کرد: «عکاسی مستند مانند یک آینه است و می‌تواند زشتی‌ها و زیبایی‌های یک جامعه را انعکاس داده و موجب تلنگر، تنبه و حتی تتبع در جامعه به‌خصوص برای مسئولان و متولیان امر باشد و حتی در حکم فرشته نگهبان و هشدار دهنده‌ای باشد که خطر انحطاط و حتی بالندگی و تعالی یک جامعه را بازگو و به تصویر بکشد. پس در فراخور همین امر، لزوم توجه به عکاسی مستند در جامعه بیشتر احساس می‌شود.»
حسین ملکی در پاسخ به این پرسش که انگار بیشتر در حوزه تجسمی به این بخش توجه می‌شود و آیا نیاز نیست تا در حوزه سینما هم به این بخش توجه شود، مطرح کرد: «سینما به‌نوعی زاده و تربیت‌یافته عکاسی و در بالندگی خود از عکاسی بهره برده است. اگر سینما در حکم یک جمله باشد قطعاً و به‌طور یقین عکاسی در حکم یک کلمه است و الحق یک جمله بدون یاری کلمه فاقد حیات و معناست و نمی‌تواند قادر به ادامه حیات خود باشد. اگر قدری بیشتر تامل کنیم پی می‌بریم سینما در حقیقت عکاسی است و در بطن و متن آن به رشد و تکامل رسیده است. بنابراین این دو در کنار هم بهتر می‌توانند به حیات جاودانگی خود ادامه دهند و به شکوفایی روزافزون و بالندگی خود دست پیدا کنند.»
وی درباره اهمیت وجود بخش عکس مستند در جشنواره «سینما حقیقت» توضیح داد: «وجود چنین بخشی در جشنواره واقعاً اتفاق مبارک و باعث خوشحالی عکاسان مستند است. دوستی و قرابت این دو یار بی‌ریا و بی‌پرده بهتر می‌تواند به رشد و تعالی جامعه کمک کند. اگر دقیق نگاه کنیم متوجه می‌شویم که عکاسی و سینمای مستند پیام و رسالت مشترکی دارند و هر دو به دنبال کشف حقیقت و التیام درد جامعه هستند.»
حسین ملکی درباره اوضاع عکاسی مستند ایران گفت: «عکاسی مستند بیشتر بازتاب علاقه شخصی عکاس است و از احساس مسئولیت فردی او نسبت به جامعه نشات می‌گیرد و مثل دیگر شاخه‌های عکاسی قابل‌عرضه و فروش نیست و در اقتصاد کم رونق است و حتی حمایت قابل‌توجهی هم از سوی برخی متولیان فرهنگی ندارد. بنابراین نیاز است به این شاخه عکاسی بیشتر بهاداده شود و موردتوجه قرار بگیرد. ولی انصافاً در شاخه عکاسی مستند، عکاسان مستعد و تأثیرگذار در کشورمان داریم که باید قدر آن‌ها را بدانیم و از آن‌ها حمایت کنیم.»
ارسال دیدگاه