تفاوت بازیگری و هنرپیشگی در سریال «نون‌خ۵»
تهران (پانا) - در باب تفاوت میان بازیگری و هنرپیشگی کم مقاله و پژوهش و سخنرانی مطرح نشده ولی یکی از گویاترین و ساده‌ترین مصادیق را ژان رنو بازیگر فرانسوی گفته است. به زعم وی، بازی کردن مانند کار کارمندی است که بی ذوق و شوق فقط ساعت کار را پر میکنی و هنرپیشگی انجام با عشق و علاقه همان کار به گونه ای است که جانت را به آرامش برساند.
سریال «نون‌خ۵» در کنار همه تفاوت هایی که با سریال‌های سال‌های اخیر تلویزیون دارد از منظر حفظ فاصله میان بازیگری و هنرپیشگی نیز مورد قابل اعتنایی است. این سریال را سعید آقاخانی بازیگر باسابقه طنزهای تلویزیونی ساخته که ازقضا در کارنامه سینمایی خود چند نقش کاملا غیرطنز و به مراتب جدی دارد.
سعید آقاخانی فیلم «خداحافظی طولانی» را برای فرزاد موتمن بازی کرده که شمه‌ای است از هنرپیشگی در قالب مردی گرفتار توهمات ذهنی نسبت به همسر مرحوم. فیلمی طولانی و دیررس که بازی آقاخانی به آن جان بخشیده. از این بهتر آقاخانی در فیلم «خون شد» برای مسعود کیمیایی بازی کرده در قالب مردی که از زندان برگشته تا مانع از دست رفتن همه چیز شود. آن سایه‌های ابتدا و انتهای آقاخانی در «خون شد» را بگذاریم کنار انبوه سکانس‌های نفس گیری که دربرابر بازیگران ریز و درشت مختلف ارائه می‌دهد و همه و همه می‌شوند حلقه های یک زنجیر که آقاخانی را در حد یک هنرپیشه توانا جلوه می‌دهد. هنرپیشه ای که در یک درام امروزی که تنه های تندی به اقتصاد دارد همان حس و حال فیلم «قیصر» را تداعی می‌کند منتها بدون اغراق و اوراکت. ولی سعید آقاخانی به جای اغراق، منطق رئالیستی را می‌نشاند و همین می‌شود که پس از سالها باز فیلمی از کیمیایی را به‌لحاظ کیفیت بازی، جذاب می‌کند.
آموخته‌ها و تجربیات سعید آقاخانی در بازیگری باعث شده او در سریال «نون‌خ۵» و با اینکه بازیگران تازه ای را در هر سفر وارد داستان می‌کند از نظر همگنی اکت‌ها، به چارچوب ایده آلی برسد. او البته تیپ سازی های خود را ادامه می‌دهد-مثل تیپ های سلمان و روناک- ولی در بازی گردانی شخصیت های بنیادی بسیار معتقد است به هنرپیشگی تا کار روتین بازیگری.
نگاهی به بازی های سیروس میمنت یا ماشالله وروایی یا حمیدرضا آذرنگ حکایت دارد از همین تاکید بر ایفای هنرمندانه و با جان و دل نقش. آذرنگ در سال‌های اخیر بازیگر پرکاری شده و خودش هم فیلم ساخته ولی نقش متفاوت کم داشته. با این حال او اخیرا با هدایت درست رامین عباسی‌زاده نقش یک نیروی امنیتی حریص را در سریال «رحیل» دیدنی کرد و حالا در سریال «نون‌خ۵» به خوبی تحت کنترل آقاخانی درآمده تا شخصیت سازی هنرمندانه داشته باشد. در هر دو مورد هم در سریال «رحیل» و هم در سریال «نون.خ۵» که در دو گونه متفاوت هستند نقش دو نیروی خبره مجرب-آنجا رامین عباسی‌زاده و اینجا سعید آقاخانی- در بازی سازی از بازیگری حرفه ای ملموس است.
سیروس میمنت که اساسا با «نون‌خ» دوباره متولد شد نیز در «نون‌خ۵» بسیار حساب شده و به اندازه و بی دزدیدن بازی دیگران، نقش ایفا کرده و بداهه های حساب شده ای هم دارد. ماشالله وروایی نیز ابدا دنبال خودنمایی نیست و با اینکه نقشش در سریال جاافتاده اما همچنان می‌کوشد با لذت هنرپیشگی کند.
سریال «نون‌خ۵» به خاطر ذات جاده ای بودن خود، شماری بازیگر بومی اعم از کرمانی و جنوبی و بلوچ و...، دارد که اغلب حرفه ای هستند و اصلا اداهای برخی بازیگران مرکزنشین را نداشته و راحت دل به متن داده اند و در راستای حرکت درام، هنرپیشگی می‌کنند.
این انسجام هنرنمایی انبوه بازیگر در سریال «نون‌خ» در عین آن که کاملا متاثر است از تجربیات بازیگری سعید آقاخانی مرهون متن بایسته و حساب شده ای هم هست که با همراهی امیر وفایی نگاشته است و این‌ها همه «نون‌خ» را در مسیری قرار داده که پس از پنج فصل هنوز می‌تواند مخاطبان را با شخصیت سازی های تازه خود، جذب کند.
ارسال دیدگاه