هیچ مگو... خواندنی شد

!مهدی مبشری باری دگر در هشتاد و چهار صفحه سعی کرده که هیچ مگوید جز سخن حضرت دوست
چهل غروب حروف از جان او تکه تکه شده اند و روی صفحه سفید نقش بسته اند ! حرف به حرف واژه شده اند و هر واژه معنایی به خود گرفته، او این بار از عطار شهر عشق مدد جسته، به تذکره تفال زده و عطار را حافظ خویش دیده !
"نیستان" دوباره یار بوده و "هیچ مگو" لابه لای نی ها روییده !
"مینا عظیمی" طرح روی جلد را سروده .
لیلی حیدری ویرایش آفریده و "سپیده قلی پور" و "آزاده مهرانی" همراه نویسنده کوشیده اند که هیچ مگو برسد به گوش و چشم جانهای عاشق!
مهدی مبشری در تکه ای از کتاب اینگونه نوشیده:

وای که من چقدر حرص دنیا را دارم، چقدر حریصم به کسب کردن ، به فیض بردن از لحظه ناب.
وای که من چقدر عیاشم ،چقدر من، لاابالی این بزمهای مستانه ام.
من گدای رحمت عطارم در تذکره.
من استراق سمع می کنم حافظ را به چهارده روایت.
من کودک بازیگوشم اما پای پند سعدی به ذوق می نشینم.
مولانای پدر! ای شاه ، درویشت منم
درویش دل ریشت منم
بیگانه و خویشت منم
دارم هوای عاشقی