در گفت‌وگو با پانا:
خانواده و مدرسه از نخستین پله‌های کشف صحیح و تربیت استعدادهای یک جامعه هستند
تهران (پانا) - وجیهه کریمی‌هسنیجه می‌گوید آموزش‌و‌پرورش یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین نهادهای هر جامعه در حوزه شناسایی و پرورش استعدادهای نهفته در میان دانش‌آموزان است و در یک جامعه به مثابه پدر و مادر برای فرزندان عمل می‌کند و می‌تواند، نقش اساسی و تاثیرگذار را در تربیت نسل آینده جامعه داشته باشد.
وجیهه کریمی‌هسنیجه، در گفت‌وگو با پانا آموزش‌و‌پرورش را یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین نهادهای هر جامعه در حوزه شناسایی و پرورش استعدادهای نهفته در میان دانش‌آموزان برشمرد و با اذعان به این امر که امروز تفکر غالب جامعه برای انتقاد است که پایه و اساس تربیت از خانواده آغاز می‌شود، تأکید کرد: «هم خانواده جامعه و مدرسه از نخستین پله‌های کشف درست و تربیت استعدادهای یک جامعه هستند و آموزش‌و‌پرورش، در یک جامعه به مثابه پدر و مادر برای فرزندان عمل می‌کند و می‌تواند، نقش اساسی و تاثیرگذار را در تربیت نسل آینده جامعه داشته باشد.»
وی آموزش و پرورش به یکی از مهم ترین نهادهایی برشمرد که می‌تواند دانش آموزان را در مسیری تربیت کند که به رشد و شکوفایی خلاقیت برسند و بر همین اساس یادآور شد: «هنر، معجزه خودش را دارد و می‌تواند روح و جسم کودکان را همان گونه که زلال است، زلال رشد دهد گروه کودکان و نوجوانان ارتقا پیدا کند و از همین مسیر بتوانند به تزکیه نفس و کمال برسند.»
کریمی با اشاره به این که در ادوار مختلف تجربه آموزش تئاتر در مدرسه برای کودکان را در کارنامه هنری خود به ثبت رسانده است، گفت: «من آموزش تئاتر را، از مقطع پیش‌دبستانی آغاز کرده و هنرجویانی از پیش‌دبستان، دبستان و متوسطه‌های اول و دوم داشته‌ام و بر همین اساس، می‌توانم بگویم که چنین دغدغه‌ای در همه مراکز تحت پوشش آموزش و پرورش وجود ندارد که حتماً برای دانش آموزان کلاس‌هایی در حوزه آموزش هنر های مانند تئاتر برگزار شود و یا یک گروه تئاتر شکل بگیرد تا دانش‌آموزان یک مدرسه نیز بتوانند با شرکت در مسابقات تئاتر سطح کیفی آثار خویش را ارزیابی کند.»
این کارگردان تئاتر با اشاره به این که طی ۱۰ گذشته مشغول به آموزش تئاتر در مدارس مختلف بوده است، افزود: «در برخی از مدارس این نکته به وضوح دیده می شد که بودجه‌ای برای تمرینات تئاتر در نظر گرفته شده بود و شرکت در جشنواره‌ها و کسب مقام های شهرستانی و استانی، از جمله مهمترین دغدغه‌های گروه‌های نمایش در چنین مدرسه‌هایی بود اما برخی ترجیح می‌دادند که بودجه صرف امور دیگری شود.»
وی ادامه داد: «متاسفانه باید گفت که امروز دانش آموزان پس از پایان تحصیل وارد دانشگاه می شوند و دانشگاه نیز آن‌گونه که باید در حوزه هنرهای نمایشی مفاهیم زیادی را به دانشجویان و هنرجویان تئاتر انتقال نمی‌دهد.»
کریمی، با اشاره به اینکه زمانی که خداوند انسان را آفرید، روح خود را در او دمید و یک اثر هنری خلق کرد، در واقع عشق خود را به نمایش گذاشت، اضافه کرد: «هنر، خود عشق است و راهی برای رسیدن به معشوق است و هنرمند، کسی که دست به خلق می‌زند، عاشق است و از طریق هنر خویش می‌تواند به معشوقه‌اش و خداوند برسد، چرا که خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد و این امر را در خلق زیبایی در انسان به وجود آورد و حس زیبایی‌شناسانه را در وجود و احساس انسان، به عنوان یک راه بازگشت، جای داد.»
این کارگردان تئاتر، همه انسان‌ها را مخلوق خداوند و نقطه بازگشت همه را به سمت خدا بر شمرد و با تاکید بر این امر که هنرمند، با خلق یک اثر هنری، می‌تواند به کمال نزدیک شود، اظهار داشت: «انسان می‌تواند با تزکیه نفس، به آرامشی که قرار است همه انسان‌ها به آن دست پیدا کند، نزدیک شود و من، معتقدم که زندگی بدون هنر و عشق، باید بسیار کسل‌کننده، یکنواخت و تاریک باشد.»
وی در بخشی دیگر از این گفتگو، پا گذاشتن در مسیر هنر را امری بسیار سخت برشمرده و با تأکید بر این نکته که هر بار این جمله را با خویش تکرار کرده است که این مسیر را ادامه نمی‌دهد، تصریح کرد: «این مسیر، یعنی هنر تئاتر، حرفه و علاقه‌مندی من است و به جز این کار، کار دیگری بلد نیستم و باید بگویم که تمام عمر و زندگی خانوادگی من بر همین اساس گذشته است پدر من با اینکه عمر کوتاهی داشتند، تمام حوزه‌های فعالیت خود را، در جهت اعتلای هنر این مملکت معطوف کرده بودند و به جهت اینکه ایشان آثار بسیار زیادی از خود به جای گذاشتند، من نسبت به ایشان احساس دین و نسبت به جامعه خویش احساس مسئولیت می‌کنم. »
وی، ضمن اظهار امیدواری در این زمینه که آثار پدرش، بتواند روزی به صورت کتاب جمع.بندی و تألیف شود که دانش‌آموزان و دانشجویان هنرهای نمایشی بتوانند به عنوان منبع از آن استفاده کنند، خاطر نشان کرد: «هر اثر هنری زمانی که به منصه ظهور می رسد و به ویژه زمانی که یک نمایشنامه بر روی صحنه تئاتر به تصویر کشیده می‌شود، جلوه دیگری خواهد داشت و هر زمان که یکی از آثار پدر را به روی صحنه می‌برم، وسوسه می‌شوم و اثر دیگری از گنجینه بزرگی که پدرم برایم به یادگار گذاشته است، به روی صحنه می‌برم.»
وی در بخش دیگری از این گفتگو ماندگاری آثار پدرش را یکی از مهمترین عوامل ایجاد انگیزه در وجود خویش برشمرده و اظهار داشت: «امید آن دارم که بتوانم آثاری را به روی صحنه ببرم که متون نمایشی پدرم را ماندگار کنم.»
وجیهه کریمی‌هسنیجه با بیان این که برای تشکیل این گروه و ساخت این نمایش، فراخوانی در میان دانشجویان تئاتر منتشر و از آن‌ها تست گرفته شده است، گفت: «جمعیت غالب بازیگران این نمایش، به این شکل انتخاب شده‌اند و «علی المهی» آهنگساز این اثر نیز، که پیش‌تر آثاری از ایشان را دیده بودم، بسیار به فضای ذهنی من نزدیک بودند به این اثر دعوت شدند و گروه به این شکل تشکیل شد. »
وی که تئاتر را نزد پدرش، ابراهیم کریمی‌هسنیجه آموخته است، در ادامه با اشاره به این که اثر او، یک اثر مناسبتی است که در ماه محرم به روی صحنه خواهد رفت، افزود: «این نمایش، یک نمایش عاشورایی است که متن آن به صورت منظوم نوشته شده است و متن و شیوه اجرای آن، اشتراکات بسیار زیادی با نمایش‌های ایرانی دارد و به همین شیوه نیز طراحی شده است.»
این بازیگر و کارگردان تئاتر، در ادامه با بیان این که طراحی‌ها، لباس، نور و عناصر صحنه در این اثر نمایشی به صورت نمادین است، ادامه داد: «موسیقی و سازبندی این کار، به گونه‌ای است که مخاطب، سازهای استفاده شده در این نمایش را، در تعزیه می‌بیند و در ورزش‌های زورخانه‌ای شنیده شده است، بازی‌هایی کودکانه ایرانی و سنتی دارد و به شکل زورخانه‌ای طراحی شده است.»
وی که تحصیلات خود را در رشته کارگردانی نمایش در مقطع کارشناسی‌ارشد در دانشگاه هنر تهران به پایان رسانده است، با بیان این که در پله نخست، زاویه دیدی نویسنده و داستانی که مخاطب در این نمایش درگیر آن می‌شود، برای او می‌تواند بسیار جذاب باشد، اضافه کرد: «داستانی که در این اثر نمایشی به مخاطب انتقال داده می‌شود، به شدت جذاب و خاص است و نگاهی خاص به این واقعه تاریخی داشته است و با اشاره غیر مستقیم، اثری درخور توجه مخاطب را شکل داده است که تماشاگر را به فکر وا می‌دارد.»
وی با اشاره به این نکته که متن و شیوه اجرایی این نمایش، می‌تواند جذابیت‌های خاصی داشته باشد، اظهار داشت: «اجرا کردن یک اثر نمایشی در شرایط کرونا، بسیار سخت است و ریسکی بسیار بالا دارد، چرا که ممکن است گروه و اعضای نمایشی به این بیماری مبتلا شوند و اگر این اتفاق نیفتد، تماشاگر نمایش‌های روی صحنه ریزش پیدا می‌کند و طبیعتاً چون استقبال از نمایش نسبت به روزهای عادی کمتر می‌شود و مخاطبان کمتری به دیدن نمایش‌های روی صحنه می‌آیند، از یک طرف به لحاظ اقتصادی به نفع گروه نمایشی نیست و از سویی دیگر، مخاطب در دادن انرژی و روحیه به بازیگر نقش مهمی را ایفا می‌کند و هر اندازه میزان این مخاطب کمتر باشد، تبادل حس و انرژی کمتر اتفاق می‌افتد.»
این کارگردان تئاتر، در همین راستا، با اشاره به این که در شرایط کنونی، از روزهایی که بازیگران تئاتر با تماشاگر نفس‌به‌نفس در ارتباط بود، دور شده‌ایم و سختی‌های کار کردن در فضای تئاتر نیز بیشتر شده است، تصریح کرد: «در حوزه فرهنگ و هنر و تأثیر هنر و هنرمند در جامعه، به وفور صحبت شده است و باید گفت که در هنر نمایش، نمی‌توان منکر آن‌چه که در هنر تئاتر بر مخاطب تأثیر می‌گذارد، شد.»
کریمی‌هسنیجه، همه هنرها و به ویژه هنر نمایش را که موضوع این گفت‌وگو است، در همه ملت‌ها، معرف تمدن، فرهنگ، ادبیات و باورهای دینی در هر جامعه برشمرده و با اذعان به این امر که اگر تئاتر هر مرز و بوم به این سمت پیش برود، مخاطب عام هر جامعه به این سمت گرایش پیدا می‌کند، خاطر نشان کرد: «در چنین شرایطی مخاطب عامه به استقبال از نمایش‌های روی صحنه می‌آیند، چرا که اکثر جامعه را مخاطب عام تشکیل می‌دهد و از سوی دیگر، باید به این نکته توجه کرد که مخاطب خاص، بر اساس علاقه و حرفه خویش به سمت تئاتر می‌رود، اما اگر می‌خواهیم عموم اقشار جامعه را به تئاتر دعوت کنیم، بهتر است که این رفتا، بر این پایه و اساس اتفاق بیفتد.»
ارسال دیدگاه