الناز شاکردوست*
هنرمند از لحظه نخست آفرینش هنری در انتظار دریافت نقد و داوری است
هنرمند از لحظه‌ای که به خلق اثر می‌اندیشد، چه بخواهد و چه نخواهد مخاطبی در ذهن دارد. او معنا و مقصودی دارد و اثر با آن محتوا و صورتی که مخاطب و مقصود و معنا ایجاب می‌کنند، پدید می‌آید. آنچه در این کنش صورت می‌پذیرد به محض پیدایش و به خاطر تداوم، پائیدن و ماندگاری، نیازمند عرضه است.
عرضه‌اى اجتماعى، که به داوری کم و کیف هر اثر می‌نشیند و بدیهی‌است در راس این داوران نخست منتقدان و اهل قلم و هنر واقعند، همان نقد و داوری که هنرمند از لحظه نخست آفرینش هنری در انتظار دریافت آن بوده و هست و سرانجام این رد و قبول، چه مورد پذیرش هنرمند باشد و چه نه، در خلق آثار آتی وی موثر می‌افتند و رسالت بر دوش هنرمند را روز به روز سنگین‌تر می‌کنند تا از آن پس هنرمند با آگاهی و شناخت دقیق‌تری از توان خود و مختصات و مقتضیات فرهنگی جامعه‌اش به خلق آثارش بپردازد و بدین شکل نقشی هر چند کوچک در رشد و اعتلای فرهنگی جهان پیرامونش داشته باشد.
پس ضروری است و مفید فایده و چون چراغی روشن‌گر مسیر اعتلای هر سرزمین خواهد بود و زنده‌ماندش نیز نشانه تداوم و پویایی تفکر و قدم گذاشتن جامعه در مسیر آگاهی است؛ ما به تماشای شما خشنودیم و به نگاه شما خرسند، که تماشای ارزشمند شما بر کار و مقدار قدر ما افزون می‌کند، ما را در نگاه دیگران دیدنی و تماشایی‌تر می‌کند.
از جشن و جشنواره که چه می‌کند با روح و روان هنرمند بگذریم، شما را نه جشن می‌بینیم نه جشنواره، شما محل تماشائید محل دیدار، «محل قدر دیدن و به هنرناب برگزیده شدن»، امید که چراغ جشن بزرگ منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران سال‌های سال زمینه‌ساز رشد و اعتلای سینمای سرزمین عزیزم ایران باشد.
بازیگر سینما
ارسال دیدگاه