چرا در برابر اخبار مهلک واکنشی نشان نمی‌دهیم

پویا اشتهاردی کارگردان‌ سینما در گفت‌وگو با پانا با اشاره به اینکه بسیار از دیدن «دشت خاموش»، این فیلم خوش‌ساخت، که در حال حاضر روی پرده‌سینماهای «هنروتجربه» است لذت برده، مطرح کرد: من خیلی به سینمای ایران امیدوار نیستم و انتظار دیدن فیلمی مانند «دشت خاموش» را هم نداشتم اما پس از تماشای آن با حال خوشی از سینما خارج شدم و امیدوارم از این دست فیلم‌ها زیاد ساخته شود همچنین بسیار خوشحالم که چنین فیلمساز جسوری برای سینمای ایران اثری تولید کرده است.

وی با اشاره به اینکه «دشت خاموش» با قصه‌های ساده مخاطب را با ابعاد خبری که در ابتدای فیلم داده می‌شود، آشنا می‌کند، گفت: این قصه‌های ساده هر بار یک ضربه به مخاطب وارد می‌کند و احساسات او را برمی‌انگیزد یعنی مخاطب از یک بی‌حسی در ابتدای فیلم به حس کردن تلخی در ادامه راه می‌رسد.

کارگردان «بی‌گاه» ادامه داد: من در هنگام تماشای فیلم با خود فکر می‌کردم واقعا چه بر سر ما آمده است که در برابر اخبار مهلکی که مانند آن را در «دشت خاموش» شنیدیم، واکنشی نشان نمی‌دهیم در حالی که این اخبار به ما انسان بودن را یادآوری می‌کنند.

به گفته وی، «دشت خاموش» با حرکتی برخلاف جریان اصلی سینما، به صورت بسیار ساده همدلی، انسان بودن و عمق نوع‌دوستی را به ما یادآوری می‌کند.

این کارگردان سینما درباره فیلمبرداری «دشت خاموش» توسط مسعود امینی تیرانی و دکوپاژ این فیلم سینمایی مطرح کرد: احمد بهرامی به عنوان کارگردان الگویی را برای فیلمسازی‌اش انتخاب کرده که از نظر من درست و تلاش کرده است، از سینمای بلا تار بهره بگیرد شاید اولین چیزی که به ذهن مخاطب برسد این باشد که فیلمساز از سینمای بلا تار کپی کرده اسد اما به کار بردن واژه کپی برای «دشت خاموش» درست نیست چراکه هر فردی به صورت آگاهانه و ناآگاهانه، شاگردی استادی را می‌کند و به طبع از آموزه هایش بهره می برد.

اشتهاردی افزود: اگر هم عده‌ای بخواهند اسم این کار را کپی بگذارند باید بگویم کارگردان این فیلم سینمایی یکی از بهترین فیلمسازان جهان را انتخاب و آثارش را بسیار دقیق تماشا کرده است. از سوی دیگر من اطمینان دارم که کارگردان اگر فرصت فیلم ساختن بیشتر پیدا کند که امیدوارم مرتب اثر جدیدی را خلق کند و از حمایت نکردن‌ها دلسرد نشود، به یک زبان شخصی حتی قدرتمندتر از بلا تار برسد.

وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود با اشاره به اینکه سیاه و سفید کار کردن اصلا راحت نیست، تصریح کرد: منطق نورپردازی و قاب‌بندی رنگی با منطق سیاه و سفید تفاوت دارد و از نظر من در این کار تلاش شده بود که این منطق رعایت شود.

نویسنده «بی‌گاه» با بیان اینکه ممکن است جنس بازی‌ها در «دشت خاموش» مصنوعی به نظر بیاید، اظهار کرد: پیشنهاد من به کسی که چنین احساسی را در هنگام تماشای فیلم داشت، این است که فیلم‌های بلا تار را تماشا کند چراکه این نوع جنس بازی با جنس بازی مِتُداکتینگ و آنچه که جریان اصلی سینمای دنیاست، متفاوت است در حقیقت فیلمساز با وجود آنکه همه به بازی مِتُداکتینگ عادت کرده‌اند، جسارت به خرج داده و از شیوه دیگری بهره برده است تا حساسیتی را که انسان باید داشته باشد اما آن را از دست داده است، به او یادآوری‌کند.

اشتهاردی در پایان با اشاره به اینکه فیلم‌هایی مانند «دشت خاموش» نیازمند حمایت هستند، خاطرنشان کرد: فیلم‌های بدنه همه جوره حمایت می‌شوند اما ای کاش از فیلم‌های هنری و در حقیقت آثاری که در «هنروتجربه» اکران می‌شوند، حمایت بیشتر و بهتری صورت بگیرد چراکه پشت اینگونه فیلم‌ها اندیشه‌های متفاوتی وجود دارد که سینمای ایران به آن نیاز دارد.