فرود سیمرغ های بلورین بر شانه های کودکان و نوجوانان

نقشی که در دهه شصت و هفتاد منشأ خلق آثار سینمایی ماندگاری چون دونده ، خانه ی دوست کجاست ، باشو غریبه کوچک و ده ها فیلم تأثیر کذار دیگر شد. اتفاق مبارکی که می تواند قطعه بزرگ سینمای کودک و نوجوان را در پازل سینمای ایران بنشاند و تکمیل کند.

بی تردید کانون به لحاظ ساختاری ، سبقه تاریخی و صبغه ی فرهنگی و تربیتی شایسته ی چنین جایگاهی است. از این رو مدیران فرهنگ و هنر و تعلیم و تربیت از یک سو و کارگزاران سینمای کشور از سوی دیگر وظیفه ی خطیری در بالندگی و توسعه ی آن دارند.

با نگاهی به نقش کانون در سینمای آن روز ایران می توان گفت این نهاد در کنار تولید آثار سینمایی برای کودکان و نوجوانان همواره تلاش داشته تا جامعه و تحولات احتماعی را از زاویه دید کودکان و نوجوانان بنگرد. نگاهی پاک ، صادق و انسانی به دور از تعصبات و نگاه های رادیکال ، نگاهی پویا و مبتنی بر آینده نگری . همان رویکردی که در فیلم سینمایی «یدو » به آن رجعت نموده است.

« یدو » فیلمی است در باره کودکان و نوجوانان و قصه پسری نوجوان به نام یدو است که در جریان محاصره آبادان که علی رغم سن پایین اش مسئولیت مادر بیوه و خواهر و برادر یتیم خود را نیز بردوش می کشد، به موازات محاصره ناجوانمردانه ی شهر شتابان به بلوغ می رسد.

« یدو » ما را به واقعه طاقت فرسای آغاز جنگ تحمیلی از دریچه نگاه انسانی و سرشار از زندگی خود که در سایه ی مرگ معنا می یابد نزدیک می کند. در کنار این نگاه ، حضور « بز » به عنوان کهن الگوی تاریخ ایران و نماد زندگی که نقش آن را در دیوار نگاره ها و ظروف و اشیای تاریخی دیده ایم ، تمامیت زندگی خانواده « یدو » را تحت الشعاع خود قرار داده و در سیر بلوغ فکری او نقش کلیدی ایفا می کند تا جایی که تمام تعلقات را رها کرده و با غوطه ور ساختن خود در دریای خطر به مدافعان سرزمین اش می پیوندد تا مام وطن بر جای و پاینده بماند. او برای نیل به زندگی سرزمینی، تعلق اش را به زندگی خانوادگی قربانی می کند و این نقطه اتصال و پیوند معنادار نسلی است که نوجوان امروز باید آن را عمیقا درک کند. لذا ابعاد تربیتی فیلم سینمایی « یدو » برای دانش آموز امروز خود مدرسه ای است به وسعت ایران زمین.

کارشناس فرهنگی و هنری