اهدای عضو، تولدی دوباره در کالبد انسان‌های دیگر است

اهدای عضو، یکی از بشردوستانه‌ترین کارهای انسان است که با انجام آن فرد به رشد معنوی روح رسیده و می‌تواند جان چندین انسان دیگر را نجات دهد و با روحی سبک به سوی پروردگار پرواز کند. عمل اهدای عضو، فرآیندی است که با رضایت خود فرد و با داشتن کارت اهدای عضو صورت می‌گیرد یا با رضایت خانواده وی، بعد از فوت می‌توانند با تشخیص پزشک جراح، اهدای عضو را انجام دهند و جان بیمارانی که در انتظار پیوند هستند را نجات دهند.

۳۱ اردیبهشت، روز ملی اهدای عضو و زندگی است. برای گرامیداشت این روز، گفت‌و‌گویی با پدر ۵۴ ساله ایثارگری داتشیم که با قدم‌های استوار و اطمینان کامل، برگه‌های اهدای عضو دخترش را امضا کرد و باعث نجات جان چند جوان و امیدواری چند خانواده شد.

رسول باقری، پدر ایثارگر ملاردی که با امضای برگه‌های رضایت‌نامه اهدای عضو دخترش باعث نجات جان جوانان و امیدواری خانواده‌ها شد، علت فوت دختر جوانش را تصادف اعلام کرد و گفت: «فاطمه‌زهرا ۲۳ سال سن داشت که یک روز بعد از برگشتن از محل کار در حال رانندگی، تصادف می‌کند. بعد از چند ساعت خبردار شدیم و به بیمارستان رفتیم، برگه‌های عمل وی را امضا کردم و شاهد رفتن او به اتاق عمل شدیم، بی‌قراری‌های مادرش را که نگاه‌ می‌کردم فشار و دردی که تحمل می‌کردم چندبرابر شد. نگران حال دخترم بودم، دختری که با تک‌تک خنده‌هایش زندگی کردم و دیدن گریه‌هایش، دنیایم را خراب می‌کرد اما بر خدا توکل کرده بودم و نگاه مهربان دخترم را از خودش می‌خواستم و ناامید نشده بودم.»

این پدر ایثارگر با بیان اینکه بعد از گذشت چند ساعت، پزشک جراح از اتاق عمل خارج شد و نگاهش بیانگر چیزی دیگر بود، افزود: «همان جا فهمیدم که دیگر روی خوش زندگی را نخواهم دید، دیگر صدای خنده فاطمه‌زهرا گوشم را نوازش نمی‌کند، فهمیدم قرار نیست دختر مهربان و سنگ صبورم را در خانه ببینم و پزشک، فوت فاطمه‌زهرا را تأیید کرد. آهی کشیدم و بی‌هوش شدم. چشم که باز کردم روی تخت بودم و سِرُمی به دستم وصل بود.»

باقری ادامه داد: «همسرم را دیدم که گریان، بالای سرم حرف می‌زند و موضوع اهدای عضو اعضای بدن دخترمان را مطرح می‌کند و من با تعجب و بی‌میلی، مخالفت خود را اعلام کردم. چون نمی‌خواستم اعضای پاره تنم را ببخشم. مشغول صحبت و مخالفت با همسرم بودم که صدای پزشک فاطمه‌زهرا را شنیدم که از من خواست سریع به اتاقش بروم.»

وی با اشاره به دلیل اصلی و انگیزه‌اش برای رضایت به اهدای عضو دخترش گفت: «بعد از صحبت با پزشک جراح به فکر فرو رفتم و به جوانانی که در اوج جوانی روی تخت‌های بیمارستان در انتظار پیوند عضوی هستند که می‌توانند با آن به زندگی برگردند، فکر کردم. به پدر و مادرانی که امیدشان را از دست داده‌اند و با دیدن فرزندانشان روی تخت بیمارستان، ذره‌ذره وجودشان نابود می‌شود، به کودکانی که منتظر دیدن لبخند و نگاه مهربان پدر و مادرانشان هستند، پدر و مادرانی که در صف پیوند بودند فکر کردم.

این پدر ایثارگر خاطرنشان کرد: «برای یک پدر، خیلی سخت است که این کار را انجام دهد اما وقتی به بخشیدن زندگی به جوانان دیگر فکر می‌کند این کار برایش هموار و راحت می‌شود. وقتی به تولد دوباره دخترم در کالبد انسان‌های دیگر فکر کردم با توکل بر خدا، برگه‌ها را امضا کردم و راضی به اهدای اعضای بدن دختر جوانم شدم.»

باقری درباره اعضای اهدایی فاطمه‌زهرا عنوان کرد: «رضایت دادم هر عضوی از بدن دخترم که می‌تواند زندگی یک انسان دیگر را نجات دهد، اهدا شود اما برای اهدای حتی یک سلول از چشم‌هایش رضایت ندادم و دلیلم این بود که در طول ۲۳ سال عمر فاطمه‌زهرا، شاهد حیا و وقار دخترم بودم. شاهد بودم که حتی یک بار هم نگاهش به خطا با نگاه نامحرمی برخورد نکرده بود و من نخواستم چشمانش بعد از فوت وی، مرتکب گناهی شود و پاک‌تر از همیشه به سمت پروردگار پرواز کند.»

این پدر ایثارگر با بیان اینکه فاطمه‌زهرای جان‌بخش من توانست با اعضای بدنش، جان ۵ جوان را نجات دهد و لبخند دوباره آن‌ها را به خانواده‌هایشان هدیه دهد، اظهار کرد: «ما برای هیچ‌کدام از اعضای اهدایی، مبلغی از منتظرین اهدا نپذیرفتم و سعی کردیم به خانواده‌ها و افرادی کمک کنیم که نیازمند هستند و امیدشان را از دست نداده بودند.»

وی افزود: «۲ کلیه وی به ۲ جوان ۲۵ و ۳۱ ساله اهدا شد و کبد وی و چند عضو دیگر به ۳ انسان امیدوار، اهدا شد و ما بعد از دیدن سلامتی آن‌ها و حال خوب خانواده‌هایشان مطمئن شدیم آن روز به درستی عمل کردیم و تنها کاری که می‌توانستیم برای آرامش روح دختر مهربان و پاکمان انجام دهیم، همین عمل اهدای عضو بود. ما دیگر به مرگ دخترمان فکر نکردیم؛ زیرا مطمئن بودیم روح وی در کالبد چند انسان دیگر در حال زندگی کردن است.»