۷۰ درصد مبتلایان به شانه‌خشک یا یخ‌زده زنان هستند
تهران (پانا) ـ ۷۰ درصد مبتلایان به شانه‌خشک یا یخ‌زده زنان هستند.یکی از بیماری های پنهانی که زنان بیشتر از مردان به آن مبتلا هستند.عضو هیئت علمی دانشگاه علوم‌پزشکی ایران این خبر را در کنگره جامعه جراحان اعلام کرده است.
به‌گزارش مهر،علی اکبر خورسندی،در آستانه برگزاری کنگرهجامعه جراحان در ارتباط با موضوع شانه‌خشک شده یا یخ‌زده اظهار کرد:بسیاری از افراد از شانه‌خشک رنج می‌برند که پزشکان از آن به‌عنوان کپسولیت‌چسبنده (التهاب‌پوشش اطراف‌مفصل) یا آماس کیسه‌های مفصلی یا التهاب تاندون‌ها یاد می‌کنند.
او عنوان کرد:این یک مشکل غیرمعمولی در شانه است که باعث سختی و کاهش‌حرکات در شانه شده و نهایتاً اغلب به‌یک درد اساسی در این قسمت منتهی می‌شود.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه علوم‌پزشکی ایران ادامه داد:اگرچه مراحل پیشرفت این‌بیماری به‌گونه‌ای است که به‌خودی خود کنترل می‌شود ولی کلاً شامل سه مرحله است که هر فاز تقریباً ۴ ماه طول می‌کشد. این سه مرحله شامل فازی است که نخست شانه در حال خشک‌شدن است مرحله دوم شانه خشک‌شده و مرحله سوم فاز نرم‌شدن مجدد است.
او عنوان کرد:به‌طور کلی دوره کامل بیماری حدوداً باید یک‌سال به‌طول بیانجامد ولی در حقیقت این بیماری قادر است بیمار را به‌مدت سه‌سال با ایجاد سختی و ناراحتی در طول دوره‌های طولانی درگیر سازد علاوه‌بر این عود مجدد بیماری به‌ندرت مشاهده می‌شود.
خورسندی بااشاره به‌اینکه ۷۰ درصد بیماران معمولاً زنان هستند و عجیب اینکه شانه‌چپ بیشتر از شانه دیگر تحت‌تاثیر بیماری قرار می‌گیرد، گفت:به‌خوبی شناخته شده که این بیماری بین سنین ۴۰ تا ۶۰ سالگی اتفاق می‌افتد و بیماری با صدماتی که به‌حرکات چرخشی شانه آسیب می‌زند ارتباطی ندارد و در اکثر بیماران رادیوگرافی با اشعه‌ایکس کاملاً طبیعی است.
او بیان داشت:شانه‌خشک اغلب با آرتروز بدخیمی همراه نیست ولی امکان دارد بین این بیماری و بیماری تیروئید، دیابت و سایر بیماری‌ها ارتباطی وجود داشته باشد لذا زمانی‌که فرد به‌این بیماری دچار می‌شود بررسی کامل جهت ابتلا به سایر بیماری‌ها از سوی پزشک باید انجام گیرد.
این جراح شانه و آرنج گفت:این بیماری ممکن است از یک جراحت‌مختصر یا حالاتی از استرس شروع شود که شخص مجبور به بستری شدن باشد که در این شرایط درد از ابتدا حتی در حالت استراحت وجود دارد و حتی ممکن است مانع از خواب بیمار شده و در حدی زیاد شود که بیمار نتواند وضعیت راحتی برای خواب خود پیدا کند در طول چندهفته درد پیشرفت کرده و ممکن است منجربه از دست‌رفتن حرکت در ناحیه شانه شود چرا که بیمار می‌کوشد درد را با کاهش حرکت کمتر سازد.
او افزود:درمان معمولاً هنگامی‌که بیمار مشکل خود را به مراکز درمانی گزارش می‌دهد انجام می‌گیرد که بیشتر بیماران مراجعه‌کننده در فازنخست و در حال خشک‌شدن شانه هستند وقتی‌که شانه به‌مرحله خشک‌شده رسید کاهش‌فعالیت اتفاق می‌افتد و درمان در این مرحله بسیار مشکل است زیرا درمان‌هایی نظیر فیزیوتراپی، تزریق و یا سایر روش‌ها ممکن است در بهبود نتیجه بی‌اثر باشد سختی‌درمان در این مرحله به‌این دلیل است که بیماران به‌موازات انجام فیزیوتراپی کاملاً از انجام فعالیت محروم می‌شوند و گاهی پزشکان نیز به‌درستی این فاز را تشخیص نمی‌دهند چون در این فاز شانه سخت‌شده و ممکن است چهارماه به این حالت بماند و اغلب نیز مقاوم به‌درمان است.
این جراح شانه و آرنج گفت:بیمارانی که شانه کاملاً خشک‌شده دارند معمولاً سه تا چهار ماه پس از دردناک‌شدن شانه دچار مشکل شدید شده و به‌طور پیشرونده این حرکت کاهش می‌یابد این فاز نیز اغلب قابل درمان است و این درمان معمولاً با انجام فیزیوتراپی یا بعضاً با استفاده از بلوک‌های عصبی انجام می‌گیرد.
خورسندی گفت:مرحله آخر که معمولاً سه تا چهار ماه پس از فاز خشک‌شدن و ۶ ماه پس از شروع مشکلات‌اولیه حادث می‌شود، دوره‌ای است که بیشترین اهمیت را از جهت درمان دارد و می‌تواند نتایج درخشانی را در حرکت و استفاده از شانه به‌ثمر برساند شاید درمان‌های دیگر مانند دستکاری شانه زیربیهوشی مورد نیاز باشد. آرتروسکوپی نیز از این جهت در درمان شانه‌خشک اهمیت دارد که می‌تواند باعث یک بهبوداولیه در بیمار شود چون باعث آزادکردن چسبندگی کپسولی شده و منجربه بهبودی درد و حرکت شانه خواهد شد.
او اظهار داشت:درمان‌های جراحی مانند دستکاری‌شانه یا حتی آرتروسکوپی باید با مهارت‌کامل انجام گیرد چراکه خود بیماری شانه‌خشک اغلب یک بیماری خودکنترل شده است و درمان‌های جراحی تهاجمی و درمان‌های سنتی ساده مانند گذاشتن تخم‌مرغ روی شانه، بادکش، زالو و حجامت می‌تواند مشکلات بیشتری را برای بیماران ایجاد کند.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه علوم‌پزشکی ایران، گفت:شانه‌خشک یک بیماری نادر و مبهمی است که اغلب برای بیماران فیزیوتراپ‌ها و پزشکان همراه با ناامیدی بوده ولی خوشبختانه یک بیماری خودکنترل شده است که اغلب با گذشت‌زمان و درمان‌های طبی بهبود می‌یابد.
ارسال دیدگاه