سمفونی سرزمین من

اشعار را آقای عبدالجبارکاکایی سروده بود، آقای مجیدانتظامی آهنگ آن را ساخته بودند و ارکسترسمفونی تهران آن را اجرا کردند. ٤٩ نفر گروه کر مرد و زن خواننده و نزدیک ٧٠ نفر نوازنده سازهای مختلف در اجرای این برنامه شرکت داشتند. در این کنسرت حدود ٢٠ ساز مختلف وجود داشت. هرکس ساز خودش را می‌زد؛ سازهایی که صدای‌شان سنخیت و تشابهی با هم نداشتند، اما به جای هرج و مرج و هیاهو، نوای گوش‌نواز، پرابهت و منسجمی از مجموع آنها منعکس می‌شد.افرادی هم که این سازها را به صدا در می‌آوردند چقدر با هم متفاوت بودند. هم مردان و هم زنان در بخش‌های مختلف مشارکت داشتند. برخی جوان و برخی میانسال بودند. قیافه و شکل ظاهری‌شان هم متفاوت بود.

مردی ریش گذاشته بود، آن یکی سبیل داشت، دو جوان با موهای پوش کرده نشسته بودند، یکی سرش را از ته زده بود و آن دیگری موهای بلندش را بافته بود، اما با همه تفاوت‌ها و صداهای گوناگون همه همنوا بودند. «خیزش و اتحاد»، «ایستادگی و مقاومت» و «پیشرفت و اقتدار» فقط شعر کاکایی نبود، در رفتار تک تک نوازنده‌ها و خواننده‌ها نمایان بود.با دیدن این کنسرت یاد روابطی افتادم که در جبهه‌های جنگ‌ شاهدش بودیم. آنجا هم همه نوع آدم می‌دیدی؛ آدم‌هایی با لهجه‌ها و گویش‌های مختلف، با گرایش‌ها و افکار گوناگون، از اقشار و طبقات بسیار متفاوت، از نقاط مختلف کشور آمده ‌بودند و هرکس ساز خود را می‌زد هرکس توانایی و هنر خودش را نشان می‌داد، اما در جمع همه یک آهنگ را می‌نواختند؛ دفاع از کشور و انقلاب و مردم. رهبر ارکستر؛ نادر مرتضی‌پور بود. او هیچ حرفی نمی‌زد، اما همه نوازنده‌ها به او می‌نگریستند و خود را با رفتار و حرکات او هماهنگ می‌کردند. او با حرکات و رفتار خود نظام هماهنگی ایجاد می‌کرد. مثل فرمانده که رفتارش برای رزمنده‌ها آموزنده و سرمشق بود، دیگران سخنرانی می‌کردند، اما او مرد عمل بود.

یادم آمد آن سال‌ها این آرزوی‌مان بود که جامعه‌ای مثل همین ارکستر می‌داشتیم؛ جامعه‌ای که مرکب از انواع قوم‌ها، مذاهب، گویش‌ها و زبان‌ها، گرایش‌ها و افکار گوناگون، هرکس ساز خود را بزند، کسی درصدد حذف صدای دیگر نباشد، اما همه صداها، صدای ملتی باشند که می‌خواهد سربلند، آزاد و مستقل باشد؛ ملتی که با همه توانش برای رفع کاستی‌ها و ناهنجاری‌ها تلاش می‌کند و سمفونی پیروزی یک سرزمین تاریخی را می‌آفریند.به همه آنها که این سمفونی را خلق کرده و خیلی چیزها را به یاد ما آوردند دست مریزاد می‌گوییم.

منبع: اعتماد

*جامعه شناس