اکبر رجبی*
کارتن‌خواب‌ها بچه‌های همین مملکت هستند
٧٠٠ سال قبل می‌گفتند خدا هم نمی‌تواند به یک فرد معلول کمک کند. می‌گفتند این آدم‌ها به دلیل نقص ظاهری‌شان طرد شده‌اند. در قرون وسطی در بیت‌المقدس، معلولان را به سیاهچال‌ها می‌انداختند و در جنوب بیت‌المقدس، منطقه‌ای بود که جذامیان را به آنجا تبعید می‌کردند و هر که مرتکب خلافی می‌شد نفرین می‌کردند و می‌گفتند، بروی به جهنم. جهنم، نقطه‌ای در جنوب بیت‌المقدس بود که تمام افراد درد‌مند به آن منطقه تبعید می‌شدند و عیسی مسیح(ع) هم به این منطقه می‌رفت و به دردمندان کمک می‌کرد.
امروز، همان نگاهی که ٧٠٠ سال قبل در نقطه‌ای از دنیا به معلولان و دردمندان داشتند، ما در تهران و به کارتن‌خواب‌های شهرمان داریم. آن زمان بلد نبودند به این افراد کمک کنند و به تنها راه‌حل فکر می‌کردند؛ اینکه چطور آنها را از بین ببرند. ٢٠ سال بعد هم به ما اینطور نگاه خواهند کرد. اینکه امروز این کارتن‌خواب را چطور می‌بینیم، مهم نیست. مهم این است که ٢٠ سال بعد، آدم‌ها به ما چطور نگاه خواهند کرد.
مردم این مملکت به ما تهرانی‌ها چشم امید دارند. کسانی که گرفتار کارتن‌خوابی شده‌اند، بچه‌های همین آب و خاک هستند. اصلا مهم نیست ما کارتن‌خواب‌ها را چطور می‌بینیم چون اصلا ما به کارتن‌خواب‌ها نگاه نمی‌کنیم. علی(ع) می‌گوید: «حکومت و مردم در مقابل تمام در‌راه‌ماندگان مسوولند.» این را بنویسید که من، امیدم را از تمام نهادها و سازمان‌های مسوول حمایت از کارتن خواب‌ها بریده‌ام.
ما تمام تلاش مان را کردیم که نگاه مسوولان را نسبت به کارتن خواب‌ها تغییر بدهیم ولی آنها نمی‌خواهند نگاه‌شان تغییر کند. کارتن خواب‌ها مگر چه می‌خواهند؟ از هر حق و حقوقی هم که محروم هستند و حتی یارانه هم نمی‌گیرند. مگر قرآن نمی‌گوید به کدامین گناه؟ مسوولانی که می‌گویند کارتن خواب‌ها در این وضع امروزشان مقصرند، بدانند که مقصر اصلی خودشان هستند. چند صد نفر از بهبود یافتگان بروند و مقابل سازمان‌ها و نهادها صف بکشند؟ فقط خدا به آن مسوولانی که کارتن خواب را نمی‌بینند، کمک کند.
منبع: اعتماد
*مدیرعامل «طلوع بی‌نشان‌ها»
ارسال دیدگاه