دیپلماسی رسانه‌ای

این پاسخ‌ها گاهی مثبت و گاهی منفی است و حتی ادامه‌‌دار نیز می‌شود.شاید در عرف دیپلماسی هنوز دیپلمات‌های رده‌های پایین‌تر از چنین ابزاری بهره نمی‌گیرند، ولی باید گفت که پیام‌های تند یا گاهی نرم رییسان کشورها و وزیران خارجه آنان که از طرف مقابل با پاسخ مشابه نیز روبه‌رو می‌شود خود نوعی گفت‌وگوی دیپلماتیک است که بیانگر نظرات دو طرف در یک زمینه خاص به شمار می‌رود.

نمونه‌های چنین گفت‌وگوهایی را در جهان طی چند ماه گذشته بین توییت رییس‌جمهوری امریکا، همتای چینی او، همچنین بین ترامپ و رییسان جمهوری‌های اروپا، کره شمالی و امریکا و در مورد خاص کشورمان توییت‌های ترامپ بعد از خروج از برجام شاهد بوده‌ایم که در هر مورد خاص مسوولان بلندپایه کشورمان پاسخ تند در شأن او را داده‌اند.

مهم‌ترین این پاسخ‌ها را آقای روحانی، رییس‌جمهور در سفر اروپایی خود به ترامپ داد و در برابر توییت‌های او که حاوی تحریم فروش نفت ایران بود، پاسخ داد که اگر ما در منطقه نتوانیم نفت بفروشیم هیچ کشور دیگری نخواهد توانست نفت بفروشد که اشاره‌ای مستقیم به قدرت و توانایی ایران داشت. پس از آن ترامپ گرچه جمله تندی توییت کرد ولی بلافاصله از آمادگی برای گفت‌وگو با ایران سخن گفت.

این سلسله گفت‌وگوهای رسانه‌ای نشان‌دهنده نقش وسایل ارتباط جمعی و شبکه‌های اجتماعی در درگیری‌های اخیر ایران و امریکاست که به نوعی نظرات طرفین را برای هم منعکس می‌کند. پس اگر بپذیریم که رسانه‌ها حامل گفت‌وگوهای دیپلماتیک در سطح بالا شده‌اند، باید این نکته را هم بپذیریم که در چنین گفت‌وگویی باید به زبان دیپلماسی سخن گفت و همچنین پیام‌های رسانه‌ای طرف مقابل را نیز باید با زبان دیپلماتیک کشف کرد. اگر پاسخ‌های کشورمان در همان سطح عالی سلسله مراتب تا وزیر خارجه بماند، می‌توان امیدوار بود که این درگیری کلامی از سوی کشورمان در سطحی مدیریت شده ادامه یابد و دشمنان نتوانند از آن برای امیال جنگ‌طلبانه خود سوءاستفاده کنند.

منبع: اعتماد

* روزنامه‌نگار