نوا توکلی مهر*
تهران در شرف احتضار است!
تهران حکم بیمار اورژانسی را دارد که در یک بیمارستان، با محافظه‌کاری در بخش پذیرش معطل مانده تا آزمایشات دقیق پزشکی روی او انجام شود و هیچ دکتری ترجیح نمی‌دهد ریسک چند عمل جراحی را روی او قبول کند. تهران به پزشک حاذق و مهم‌تر از آن جسوری نیاز دارد که دستور انتقال او به بخش مراقبت‌های ویژه و اتاق عمل را صادر کند.
«نجفی» و تیمش حکم این تیم پزشکی محافظه‌کار را داشتند که نتیجه تکاپوی شش‌ماهه آنها، انجام آزمایشات دقیق و نسخه‌های علمی و فنی درست با عنوان‌های برنامه پنجساله سوم، آسیب‌شناسی مدیریت قبلی و تلاش در شفاف‌سازی سیستم شهرداری بوده است. و اما، «شهردار قبلی» در فهرست شهرداران پایتخت در دوران معاصر و بعد از کرباسچی، می‌توانسته به دو شرط نقش آن پزشک جسور را بازی کند:
یکم اگر می‌توانست تیم باسواد و کارکشته‌ای را با خود همراه کند تا فقدان دانش‌های شهرسازی‌اش جبران شود و او چنین توانی نداشت. از روی ناچاری و از هراس نیروهای «غیر‌خودی»، به همشهری‌هایش چنگ انداخت و منصب‌هایی را به ایشان عطا کرد که مبنای شایسته‌سالاری و تخصص‌گرایی نداشت. همین امر موجب شد سازمان‌ها و نهاد‌های شهرداری با انحراف معیارهای بالا در ماموریت خود دچار تورم، اتلاف بودجه، موازی‌کاری، انجام ماموریت‌های اشتباه و فاصله گرفتن از مدیریت یکپارچه با استراتژی مشخص بشوند. جالب اینکه هنوز بسیاری از این مدیران بیگانه با فضای حرفه‌ای بر پست‌های خود باقی هستند. البته باید اشاره کرد شهردار قبلی در چهارسال اول تصدی‌گری‌اش و با حضور مدیرانی نسبتا کاربلد باقی مانده از دوران کرباسچی، کارنامه مقبولی از خود ارایه داد، به طور مثال پروژه‌های ارتقاء کیفیت فضاهای شهری نظیر پیاده‌رو‌ها و میادین، پیشبرد دریاچه چیتگر و توسعه خطوط مترو با وجود عدم حمایت دولت وقت، صرف‌نظر از ارزیابی توجیهات فنی و اقتصادی خود و رعایت اصول شهرسازی، اقداماتی تحقق‌پذیر محسوب می‌شوند.
دوم: اگرسودای قدرت ریاست‌جمهوری نمی‌داشت و تنها یک شهردار باقی می‌ماند. اکنون یک سوال جای طرح دارد: بعد از حدود دو سال بلاتکلیفی در ماموریت‌های سازمان‌های اجرایی در شهرداری تهران، رویه شورای شهر فعلی و به تبع آن سناریوی انتخاب آقای نجفی و داستان استعفای ایشان، در روند اصلاحات مدیریت شهری چه جایگاهی را به خود اختصاص خواهد داد؟ آیا تبدیل به یک نقطه عطف تاریخی در تغییر مسیر شهرداری از یک «مدیریت بلدیه‌ای» به حکمروایی خوب شهری خواهد شد؟
یا ممکن است این نقطه عطف، یک آرکئوتایپ قالیبافی اما مثبت، فراجناحی، دارای گرایشات دانش‌بنیان و دارای سلامت حرفه‌ای باشد که به‌زعم نگارنده، نیاز مبرم تهران در نیمه دوم دهه ٩٠ شمسی است. به نظر می‌رسد اقدامات ارزنده شهرداری مستـأجل آقای نجفی، می‌باید بعد از نجات این بیمار محتضر و بازگشت شهر به بخش مراقبت‌های ویژه مورد توجه و پیگیری تمام و کمال واقع شود. در این وهله می‌توان از مدیریت مشارکتی و استفاده از سرمایه‌های اجتماعی نیز بهره‌های لازم را کسب کرد و شفافیت، فرهنگ کار و تعهد را در بدنه مدیریت شهری به یک فرهنگ نهادینه و پایدار نزدیک کرد .
منبع:اعتماد
معمار منظر، پژوهشگر شهری
ارسال دیدگاه