کارگردان‌های جوان تئاتر در گفت‌وگو از اجرا در روزهای سخت می‌گویند
با تئاتر معنا می‌شویم
تهران (پانا) - بعد از فروکش کردن موج چهارم کرونا و نارنجی شدن وضعیت بسیاری از استان‌ها در کشور، مراکز فرهنگی از جمله سالن‌های نمایش اجازه پیدا کردند که کار خود را از سر بگیرند.
به‌گزارش ایران، در این بین، در شهر تهران، گروه‌های تئاتری در ۹ تماشاخانه کار خود را با وجود مشکلات بسیاری که کرونا پیش پای تئاتر گذاشته روی صحنه بردند. اکثر کارگردان‌هایی که این شب‌ها اثری روی صحنه می‌برند از جمله کارگردان‌های جوان و آتیه‌دار تئاتر کشور هستند و البته در کنار این جوانی باید تجربه را به پرونده کاری آنها الصاق کرد و این جوانی و تجربه، آنها را در مواجهه با کرونا فعلاً پیروز کرده تا ریسک اجرا در روزهای بحران را بپذیرند و با عشق رو در روی مردم هنرنمایی کنند. به هر روی؛ «مرز»، «جمجمه‌ای در کانمارا»، «شب/ خارجی/ یرما»، «سگ زندگی»، «هیپنوتیزم»، «خانواده گومیدان»، «سگک»، «هار»، «لوله»، «بوی گوشت آدمیزاد»، «مرفی»، «جنگ و صلح»، کنسرت‌نمایش «مرگ گرم» و «گناه» ۱۴ نمایشی هستند که این روزها در تماشاخانه‌های تهران روی صحنه می‌روند.
این دِین ما به مردم است
محمدرضا عطایی‌فر کارگردان کنسرت‌نمایش «مرگ گرم» که از ۲۸ اردیبهشت ماه و از ساعت ۱۸ در سالن قشقایی کار خود را روی صحنه می‌برد درباره تجربه اجرا در چنین روزهایی به «ایران» می‌گوید: «همانطور که همه می‌دانیم این روزها جامعه ما با چالش‌های بسیاری روبه‌روست و در این وضعیت نمی‌شود که در خانه نشست و هیچ کاری نکرد. ما می‌خواستیم در چنین شرایطی دین خود را به‌عنوان هنرمند به مردم ادا کنیم تا بتوانیم بخشی از اوقات فراغت آنها را پر کنیم البته نه صرفاً یک‌نوع وقت گذرانی پوچ بلکه تمام سعی نمایش ما و عوامل آن این است که در قالب و طی این مسیر، فرهنگ‌سازی هم بکنیم و به اندازه خود چیزی بگوییم که درد مخاطب داشته باشیم. در این بین، مردم هم استقبال بسیار خوبی از نمایش داشتند و طی دو هفته اخیر، تمام بلیت‌های کار فروش رفت و ما واقعاً قدردان مردم هستیم.» عطایی‌فر درباره مسائل و مشکلات پیش راه و دغدغه‌هایش نیز می‌گوید: «ما هشت ماه تمرین داشتیم و چندین نوبت به دلایل شرایط کرونایی اجرایمان متوقف شد و خیلی خودمانی می‌توانم بگویم مصیبت‌های فراوانی کشیدیم تا روی صحنه برویم؛ اما مردم واقعاً با استقبال و نظرات شان خستگی را از تن ما
هر شب و هر شب درمی‌آورند. ما با هزینه خودمان تست کرونا دادیم تا خیالمان از بابت اجرا و مردمی که می‌آیند و میهمان نمایش ما می‌شوند راحت باشد و حتماً می‌دانید که چنین هزینه‌ای برای هنرمند تئاتری که با مشکلات عدیده مالی روبه‌روست چه کار سخت و دشواری است. به هر صورت ما این کار را انجام دادیم چون وظیفه و رسالت خود می‌دانستیم و مردم هم همراهی کردند و ما را تنها نگذاشتند و پای نمایشی نشستند که درد جامعه و مشکلات مردم را بازگو می‌کند و آنها همراه این داستان، می‌خندند، گریه می‌کنند و با اندوخته‌ای از هنر از سالن خارج می‌شوند. ما انتظار داریم که مسئولان امر هم در این راه کمک کنند و بیش از پیش و به‌صورت عملی به نقش فرهنگ در جامعه ایمان داشته باشند تا به مدد فرهنگ بتوانیم زخم‌های جامعه را ترمیم کنیم و روزگار بهتری برای نسل‌های آینده بسازیم. ما وظیفه خود را انجام دادیم و هرچه در توان داشتیم روی صحنه آوردیم تا این چراغ و این مردم تنها نمانند و به حیاتی در آینده، امیدوار باشیم.»
چاره‌ای جز امیدواری نداریم
مهدی رضایی و مهدی خالدی هم این شب‌ها ساعت ۱۹:۳۰ در عمارت نوفل لوشاتو، نمایش «شب بیست و یکم» را روی صحنه می‌برند. رضایی درباره تجربه اجرای نمایش در روزهای سخت به «ایران» می‌گوید: «در وهله اول خود ما به لحاظ روحی به این کار نیاز داشتیم و اگر از هنرمند، هنرش را بگیرید واقعاً دیگر چیزی از او باقی نمی‌ماند و ما هم بدون تئاتر معنایی نداریم و این ریسک را پذیرفتیم که با رعایت تمام اصول و پروتکل‌های بهداشتی چه برای خود و چه برای مخاطبان این کار را که حاصل چندین ماه تمرین و چندین ماه تعطیلی بود، روی صحنه ببریم. به‌دلیل شرایط هم متنی ساده از جناب استادمحمد انتخاب کردیم که مردم با آن ارتباط برقرار کنند و خدا رو شکر این اتفاق هم افتاد و از روند اجرا راضی هستیم. البته اجرای ما در واقع از ۸ فروردین آغاز شد ولی به‌دلیل تعطیلی‌ها، اجرای مستمری نداشتیم و امیدواریم این روند، دیگر دچار توقف و تعطیلی نشود.» او درباره استقبال مردم و شرایط همکاری تماشاخانه با او به‌عنوان کارگردان هم می‌گوید: «همانطور که گفتم ما تا جایی که در توان داشتیم همه چیز را با دقت پیش بردیم و همه گروه تا پیش از روی صحنه رفتن ماسک دارند و عوامل پشت
صحنه هم همین‌طور. همه جا ضدعفونی می‌شود و همه تمهیدات اندیشیده شده اجرایی می‌شود و مردم هم بشدت رعایت می‌کنند. کاری که ما روی صحنه می‌بریم پیشنهاد خود عمارت نوفل‌لوشاتو است و در واقع تهیه‌کننده؛ اگر نبود این مسأله واقعاً نمی‌توانستیم از پس هزینه اجاره سالنی بربیاییم و در این وضعیت کار دوصدچندان سخت می‌شد. به‌هر روی فکر می‌کنم ما چاره‌ای جز امیدواری نداریم و با همین امیدواری پیش می‌رویم تا بلکه روزهای بهتری از راه برسد.»
ارسال دیدگاه