سیزده‌بدر؛ روزی برای دوستی دوباره با طبیعت

سیزدهمین روز بهار، همان لحظه‌ای است که انسان، خسته از دیوارهای تنگ و سقف‌های کوتاه، به آغوش زمین پناه می‌برد. گویی جان او نیز، همچون سبزه‌های نورسته، از دل خاک سر برآورده و هوای رهایی دارد. این روز، نه تنها روز طبیعت، که روز رجعت است؛ بازگشتی به اصل خویش، به فطرتی که در هیاهوی شهر و سنگ و آهن فراموش شده است.

زمین، گسترده‌تر از هر خانه‌ای، و آسمان، بلندتر از هر سقفی، انسان را در آغوش می‌کشد تا یادآور شود که پیش از آنکه دیوارها و مرزها را بسازد، خود جزئی از این طبیعت بی‌کران بوده است. در کنار درختان، میان جویبارها، بر بستر سبز دشت، انسان، آرامش را بازمی‌یابد؛ آرامشی که هیچ دیوار و شهری نمی‌تواند برایش بیافریند.

اما مبادا که این پیوند را با دستان خود بگسلیم! طبیعت، نه تنها مأوای یک روزه‌ی ما، که مادر همیشگی ماست. چگونه می‌توان به دامان مادر پناه برد و سپس او را زخمی و خسته ترک کرد؟ این روز، تنها روزی برای تفریح نیست؛ روزی است برای پیمانی دوباره، برای پاسداری از این همه زیبایی که بی‌دریغ به ما بخشیده شده است.

سیزده‌بدر، اگر تنها یک روز در تقویم باشد، زود خواهد گذشت. اما اگر آغازی باشد بر آشتی همیشگی ما با طبیعت، هر روز، سیزده‌بدر است؛ و هر صبح، آغاز بهاری دیگر.