شهید کرم دهقانی، میزبان عزاداران حسینی فریدونشهر

شهربانو لاچینانی، مادر شهید کرم دهقانی در گفت‌وگو با پانا با بیان اینکه شهید من تاکید بر حفظ عفاف و حجاب داشت، گفت: «فرزند من هیچگاه حاضر نبود با همشهریان خود در جبهه حضور یابد. دلیل این سخن را اینگونه می‌گفت که «من نمی‌خواهم در کنار همرزمان فریدونشهری در جبهه باشم؛ چرا که ممکن است هر یک از ما شهید شویم و آنگاه نمی‌دانم چگونه خبر شهادت را به خانواده‌شان بگویم.»»

شهید کرم دهقانی در سوم آذر ۱۳۴۲ در خانواده‌ای مذهبی و مردمی در محله‌ای شهیدپرور که از آن ۱۷ شهید، ۲ آزاده و ۹ جانباز تقدیم انقلاب شده در فریدونشهر، چشم به جهان گشود و مهربانی، عطوفت و مردمداری، شاخصه بارز وی بود. وی فرزند اول خانواده‌ای پرجمعیت بود، با برادرانش مهربان بود و در تحصیل دروس به ایشان کمک می‌کرد.

شهید دهقانی، بسیجی بود و دست برادرانش را نیز گرفته بود و در بسیج ثبت‌نام کرده بود و هر جمعه به آن‌ها احکام یاد می‌داد.

در مقطع دبیرستان بود که جنگ رژیم بعث صدام علیه کشورمان آغاز شد. زمانی که همشهریان و همسایگان، راهی جبهه می‌شدند از آن‌ها می‌خواست تا او را نیز به همراه ببرند تا اینکه سرانجام در اواخر مقطع دبیرستان و قبل از این که دیپلم خود را اخذ کند، اذن حضور در جبهه را از پدر می‌گیرد و در سال ۱۳۶۱ راهی جنگ می‌شود.

قبل از رفتن، برادرِ بعد از خود را صدا کرده و چم و خم زندگی را به او یاد داده و پدر و مادر را به وی می‌سپارد و از او می‌خواهد اجازه ندهد جای خالی‌اش کمر پدر را زیر بار سختی زندگی خم کند.

در سال‌های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۴ در خط مقدم نبرد حق علیه باطل حضور پیدا می‌کند. چند باری برای مرخصی به خانه بازمی‌گشت اما بلافاصله دوباره راهی جبهه می‌شد. در همان رفت و برگشت‌ها مقطع دبیرستان را تمام کرد و در دانشگاه قبول شد. چند هفته‌ای در دانشگاه درس خواند اما دوباره به جبهه بازگشت.

کرم دهقانی در عملیات‌های رمضان، محرم، والفجر یک و والفجر ۲ حضور پیدا کرد تا اینکه در عملیات والفجر ۲ از ناحیه سر و گردن، مجروح شد و برای درمان به خانه بازگشت. مدت کوتاهی فریدونشهر بود و از فیض پدر و مادر بهره برد ولی دوباره نگاهش که به سوی دفاع از اسلام و میهن بود، او را به سمت جبهه کشاند. ماندنش در فریدونشهر، کوتاه بود و برای بار چندم به جبهه بازگشت.

این بار در عملیات‌های والفجر ۳، والفجر ۴، بدر، خیبر و والفجر ۸ حاضر شد که عملیات آخر در فاو، او را برای همیشه جاودان کرد و روح پاکش را به عرش برد. وی در ۱۲ اسفند ۱۳۶۴ در کارخانه نمک فاو در اثر پاتک شدید دشمن به همراه قریب ۲۹۰ نفر از همرزمانش به شهادت رسید و پیکر مطهرش هیچگاه بازنگشت و جاویدالأثر ماند.