انرژی هسته‌ای، خون‌بهای استقلال و اقتدار ملی
مشهد (پانا) - در جهانی که دانش و تکنولوژی، عرصه جدیدی از نبرد تمدنی را رقم زده‌اند، ملت ایران با تکیه بر اراده ملی و خون دانشمندان شهید خود گام‌به‌گام در مسیر استقلال علمی و عزت سیاسی پیش رفته است.
ایران اسلامی، سرزمینی است که همیشه برای «دانستن» هزینه داده و فناوری هسته‌ای، اوج این مسیر، خونین اما پرافتخار است. از شهید علی‌محمدی تا شهید فخری‌زاده، نام‌هایی که تنها در کلاس درس حضور نداشتند بلکه در میدان مین علم، جان بر سر استقلال علمی این ملت نهادند.
فناوری هسته‌ای در جمهوری اسلامی، نه یک پروژه نظامی بلکه حق مسلم یک ملت برای بهره‌مندی از پیشرفت صلح‌آمیز در چارچوب معاهدات بین‌المللی است. ماده ۴ معاهده عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای (NPT) صراحت دارد: تمام کشورها حق دارند از فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای بهره‌مند شوند اما همین حق قانونی برای ملت ایران تبدیل به میدان جنگ شد؛ جنگی خاموش اما عمیق که در آن دشمن، دانشمندان ما را هدف قرار داد، چون از اراده ملت ما می‌ترسید.
شهدای هسته‌ای ما نه‌تنها قربانی ترور نبودند بلکه قهرمانان یک جنگ نابرابر بودند؛ جنگی که در آن، دشمن با تحریم و ترور، خرابکاری و عملیات سایبری، تلاش کرد زنجیره دانش را در ایران قطع کند اما آنچه قطع شد، نفس بزدلانه دشمن بود و آنچه رشد کرد، درخت تناور دانش بود که امروز با سانتریفیوژهای نسل جدید با نیروگاه‌های بومی و با دستاوردهای علمی بومی، جهان را به حیرت واداشته است.
بیستم فروردین، سالروز اعلام دستاوردهای هسته‌ای ایران، روزی است برای تجدید عهد با علم‌آمیزه ایمان و دفاع از حقوق قانونی ملتی که حاضر نشد دانش را در برابر تهدید، واگذار کند و این فناوری، میراث خون شهدایی است که «علم بی‌تعهد، خیانت است» و «دانش با شهادت، سلاح فتح آینده» را با عملکرد خود نشان دادند.
جمهوری اسلامی ایران در کنار مواضع حقوقی خود، بارها اعلام کرده است که ما سلاح هسته‌ای را حرام می‌دانیم اما فناوری هسته‌ای را حق می‌دانیم؛ لذا این تمایز عمیق، جوهره گفتمان علمی - اخلاقی انقلاب اسلامی است؛ گفتمانی که با ترور متوقف نمی‌شود و با فشار تسلیم نمی‌گردد.
شهدای هسته‌ای، پرچمداران استقلال در عصر استعمار تکنولوژیک‌اند. خون آنان سندی برای آینده است که این ملت برای پیشرفت خود نه از تهدید و نه از شهادت می‌ترسد.
ارسال دیدگاه