یادداشت *
زنجیر هایی که آزادگی را جاودانه کردند
مشهد (پانا) - شهادت امام موسی کاظم(ع)، روایتی از غربت، صبر و آزادگی است. امامی که زندانهای تاریک بغداد را با نور عبادت، روشن کرد و زنجیرهای ستم را با استقامتش در هم شکست. او که نامش تا ابد با مظلومیت عجین شده، امروز نیز چراغ هدایت دلهای عاشقان است.
در کوچههای تاریک تاریخ، جایی میان ظلمت جهل و زنجیرهای ستم، نامی میدرخشد که یادآور صبر بیپایان و مظلومیتی عمیق است. موسی ابن جعفر(ع)، امامی که صبر را معنا کرد و در سکوت زندانهای تنگ و تاریک بغداد، ندای آزادی انسانیت را جاودانه ساخت.
امام موسی کاظم(ع) را «کاظم» خواندند؛ چرا که خشم را فرو میبرد و در برابر سختیها خم نمیشد. او آموزگار استقامت بود و در زندانهایی که به گمان دشمنان، قرار بود صدای حق را خاموش کنند اما چه خاموشی؟! زندان بغداد، بارگاه نجواهای شبانه شد، زنجیرها، شاهد آزادگیاش بودند و آجرهای سرد از حرارت سجدههای طولانیاش گداخته شدند.
امامی که نهتنها باب حوائج که باب صبر و امید بود؛ چراغی در شبهای ظلمانی که راه را به تشنگان حقیقت نشان داد. غریب بود اما غریبیاش مرزهای زمان را درنوردید و دلهای عاشقان را تسخیر کرد. آن روز که بدن مطهرش را با زنجیر به نمایش گذاشتند، گمان کردند نامش را به زنجیر کشیدهاند اما نمیدانستند که این زنجیرها، شعله عشق او را جاودانهتر خواهند کرد.
اینک قرنها پس از آن روزهای درد، هنوز طنین دعاهای مظلومانهاش در گوش جانها جاری است. یا باب الحوائج! ای موسی ابن جعفر! در این روزهای اندوه و عزای تو، دستهای نیازمان را به دامان کرامتت میسپاریم. تو که در زندان تاریک، خورشید امید بودی، امروز بر دلهای ما بتاب و ما را به دریای کرمت متصل کن.
سلام بر تو ای امام صبر و استقامت! سلام بر تو که چراغ هدایت را در قلب تاریکی برافروختی و درس آزادی و عدالت را به جهان آموختی. شهادت مظلومانهات را به سوگ مینشینیم و از خدا میخواهیم که در پرتو محبتت، راه راست را بیابیم.
ارسال دیدگاه