خادم الرضا، خادم جمهور

رئیسی هم مثل همه مجاهدان از خدا بود و به خدا پیوست. این را نهایت آرزو می‌دانیم برای کسانی که اهلِ «الحمد لله رب العالمین» هستند و منطق فکری‌شان در «ایاک نعبد و ایاک نستعین» به یقین رسیده است. آنانی که به تکرار ۱۰ باره «اهدنا الصراط المستقیم» در نمازهای واجب، راه را از خدا می‌خواهند. راهی که «خود بگوید چون باید رفت.» و صراط مستقیم، رئیس جمهور را خادم جمهور کرد که صراط مستقیم، راه عبودیت است و عبودیت هم یکی از نشانه های آن خدمت به مردم است.

از این راه می‌شود به مقام رفیع «انعمت علیهم» رسید. وجه ممیزه‌ای که مومنان را از «مغضوب علیهم» جدا و از «ضالّین» هزار فرسنگ دور می‌کند. اهل انعمت علیهم همان‌هایند که در آیه ۲۳ سوره شریفه احزاب، خدواند علیّ اَعلی آنان را چنین تعریف می‌فرماید: «مِنَ المُؤمِنینَ رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیهِ ۖ فَمِنهُم مَن قَضىٰ نَحبَهُ وَ مِنهُم مَن یَنتَظِرُ ۖ وَ ما بَدَّلوا تَبدیلًا: در میان مؤمنان، مردانی هستند که بر سر عهدی که با خدا بستند صادقانه ایستاده‌اند؛ بعضی پیمان خود را به آخر بردند (و در راه او شربت شهادت نوشیدند) و بعضی دیگر در انتظارند و هرگز تغییر و تبدیلی در عهد و پیمان خود ندادند.»

اینان که امروز به سوگ آن‌ها سیاه پوشیده‌ایم، بقیه‌السیف شهدا با همان عهد عارفانه با خدا بودند و رفتار مدیریتی‌شان شرح همان عهد بود. لذا بی‌منت، خدمت به همگان را وظیفه خود می‌دانستند و خادم جمهور بودند. خداوند در عصر دفاع مقدس، ماندگاری‌شان را امضا کرد تا در دورانی چنین در شکوه شهادت‌شان دوباره ما را به تراز پیمان و شکوه عهد توجه دهد.

خیلی مهم است که روزگاران با هزار مشقت و سختی برای آدمی تقویم شود و هزاران ورق بخورد اما در آن عهد تبدیل و تبدلی اتفاق نیفتد. پاداش چنین زیستی حتما باید شهادت باشد. قطعا شهادتی چنین، برج و باروی خدمت را ارتقا می بخشد. حتما هم‌افزایی ملی را ضریبی شایسته می‌بخشد و قطعا دوباره ملت را منسجم‌تر می‌کند. این تجربه‌ای است که بعد از هر شهادت، تکرار کرده‌ایم و این بار هم در تجربه‌ای دیگر تا قله‌های سرافرازی خواهیم رفت.

* کارشناس رسانه