روزی که به فراموشی نخواهد پیوست

شهروندان تهرانی امروز را در مقابل لانه جاسوسی آمریکا در خیابان طالقانی به راهپیمای رفتند. هر ساله در ۱۳ آبان، شاهد حضور پر شور و پررنگ مردم بودیم که امسال نیز از این قاعده مستثنی نبود.
افراد زیادی طی این چند سال سعی کردند که حضور پرشور‌مردم را به هر طریقی به صورتی منفور جلوه دهند و برای دست یابی به هدف خود به هر کاری دست زدند. یکی از این شایعه ها که پر رنگ تر از بقیه هست؛ صحبت از اجباری بودن شرکت در راه پیمایی بود که خیلی از افراد علاقه ای به شرکت در راه پیمایی ندارند و به اجباری در این راهپیمایی حضور می یابند. برای پی بردن به صحت این موضوع با چند نفر به مصاحبه پرداختم.
یکی از آن ها در پاسخ به سوال «علت آمدنش به راهپیمای چه بوده است؟» اینطور پاسخ داد.
آمده ام تا نشان بدهم که ما حتی با سخت ترین تحریم هایی که آمریکا برای ما در نظر گرفته است؛ پا پس نمی کشیم. اگر آمریکا فکر می کند که با تحریم کردن ملت ایران آنها را تحت فشار می گذارد سخت در اشتباه است؛ زیرا ما با هر تحریم آنها به خود کفایی میرسیم و این ما را از تک بُعدی بودن خارج می کند.

آیا اجباری برای آمدن شما به راه پیمایی از سوی هیچ ارگانی به شما تحمیل شده است؟
خیر، هیچ اجباری برای شرکت در راهپیمایی نبوده است و این شایعه ای بیش از طرف مخلافان نیست که می خواهند همدلی ملت ایران را درست جلوه ندهند.

از چندین نفر دیگر نیز این سوال را پرسیدم ولی هر دفعه با یک جواب رو به رو شدم: خیر ما با میل و علاقه خود آمده ایم و اجبار هیچ ارگانی نبوده است، بنابراین به کذب بودن این شایعات پی میبریم.

در این راهپیمایی شما هیچ محدودیت سنی ای را مشاهده نمی کنید و در یک نگاه میتوان همدلی و همراهی ملت ایران را در هر سنی و در هر رنگ و پوششی کنار یک دیگر مشاهده کرد. بودن غرفه های مختلف سلامت و سرگرمی های مختلف و گروه های سرودی که به بهترین نحو ممکن به این راهپیمایی رنگ و لعاب ویژه ای بخشیده بودند هر چه بگویم کم گفتم.

لیلا علم خانی. خبرنگار.منطقه ۴