روزی به نام عصای سفید

عصای سفید می‌تواند ضامن جان و سلامت یک نابینا باشد، به محض رسیدن به مقصد جمع می شود و کنار می‌رود و کسی متوجه نمی‌شود که صاحبش را راهنمایی کرده است. صاحبان این عصا کسانی هستند که شاید دنیا را با لمس کردن و استشمام عطرهای موجود و شنیدن صداها شناخته اند، اما باز هم تنها تصویری که از دنیا در ذهن خود دارند همان قاب سیاه است.

ای کسی که عصای سفید همراه و ملازم توست، بدان و هوشیار باش که بهشت، در کف هستی توست؛ در هزار توی دلت که به منبع لم یزل نور، روشن است.

دل اگر تاریک باشد، هزار چراغ الوان و نئون، نمی تواند وجود آدمی را روشن کند. قلب اگر کور باشد، هیچ دیده ای نمی تواند لطف و زیبایی هستی را ببیند.

نهایت کمال انسان در این است که از همه چیز جز خدا چشم بپوشد و بر خواسته هایش دیده فرو ببندد. پس چه جای افسوس و حسرت که چشم های تو را به روی دنیا بسته اند؛ تو به خدایت بیندیش که بندگانش در مقابل عظمت کبریایی اش همه هیچند.

اولین نابینایی که دیدم محمد در فیلم به رنگ خدا بود، دیدگانی بی سو داشت، اما دلش سرشار از مهربانی بود. بعد از شنیدن درد و دل هایش در آن فیلم رویای کودکی ام تنها این شده بود که برایش عصای سفیدی بخرم و با خودم به آن روستا ببرم و به او هدیه کنم.

در سال ۱۹۲۱ میلادی جیمز بیگز عکاس انگلیسی که در سانحه‌ای بینایی خود را از دست داده بود برای در امان ماندن از تصادف حین رفت و آمد در خیابان‌های اطراف محل زندگی خود ابتکار استفاده از عصای سفید را به کار برد و پس از آن بود که قانون عصای سفید نوشته و ۱۵ اکتبر یا 23 فروردین به عنوان روز جهانی نابینایان یا قانون عصای سفید تعیین شد.

نابینا هم عضوی از جامعه متمدن امروزی است و حقوق اجتماعی مشخص و واضحی دارد و باید حقوق او را باید رعایت کنیم.

این روز را به تمامی روشندلان عزیز تبریک عرض می کنیم و امیدواریم که همگان حقوق اجتماعی این گروه از شهروندان گرامی را به خوبی رعایت کنند.

*خبرنگار پانا