ارتباط صمیمی و محترمانه والدین با هم‌ محور اصلی تأمین سلامت فرزند است

سکینه‌‌ نیکوراد‌‌ مشاور مدرسه دخترانه شایستگان ملارد، در گفت‌وگو با پانا بیان کرد: «والدین‌‌ خود‌‌شیفته اجازه‌‌ رشد‌‌ شخصیت‌‌ را‌‌ به‌‌ فرزند خود‌‌ نمی‌‌دهند‌‌، مدام فرزند‌‌ خود‌‌ را‌‌ کنترل‌‌ می‌‌کنند‌‌ و‌‌ او‌‌ را‌‌ مجبور می‌‌کنند‌ تا‌‌ هر‌‌ رفتاری‌‌ را‌‌ انجام‌‌ دهد‌‌ و‌‌ فرزند‌‌ در‌‌ این‌‌ شرایط‌‌ مجبور‌‌ می‌شود‌‌‌‌‌ برای‌‌ اینکه‌‌ والدینش‌‌ را‌‌ به‌‌ خود‌‌ علاقه‌‌مند نگه‌‌ دارد‌‌‌، هر‌‌ کاری‌‌ که‌‌ از‌‌ او‌‌ می‌خواهند‌‌ را‌‌ انجام‌‌ دهد‌. والدین‌‌ خود‌‌شیفته‌‌ چه‌ به صورت آگاهانه و چه از روی ناخودآگاه تلاش می‌کنند تا فرزندشان را به خود‌‌ وابسته‌‌ نگه‌دارند، اجازه کسب هویت را به فرزند خود نمی‌‌دهند و در صورت نافرمانی او را مورد خشم قرار می‌‌دهند، افراد خودشیفته هرگز با دیگران همدلی نمی‌‌کنند و دیگران را ابزاری برای رسیدن به اهداف خود‌‌ می‌‌دانند، همواره فکر می‌کنند‌‌‌ برتر‌‌ از‌‌ دیگران‌‌ هستند‌‌، مدام به تأیید دیگران نیاز دارند و از انتقاد بیزارند.»

نیکوراد افزود:« والدین‌‌ خود‌‌شیفته‌‌ مدام‌‌ به‌‌ دنبال‌‌ توجه و تحسین هستند، فرزندان در چنین خانواده‌هایی مدام‌‌ اضطراب‌ دارند‌‌‌ تا‌‌ نیاز‌‌ والدین‌‌ خود‌‌ را‌‌ پیش‌بینی‌‌ کنند‌‌ و‌‌ به‌‌ نیاز‌‌ها‌‌ پاسخ‌‌ دهند‌‌ تا‌‌ مورد‌‌ تنبیه و‌‌ واکنش‌‌ هیجانی از سوی والدین قرار نگیرند در چنین شرایطی فرزند می‌آموزد که تنها راه تأمین نیازهایش این است که ابتدا نیازهای والدین خود را برطرف کند. والدین خودشیفته با شناخت استعداد و توانایی‌های فرزند خود می‌توانند در تربیت آنان درست عمل کنند و‌‌ یک‌‌ فرزند‌‌ خوب را‌‌ پرورش‌‌ و‌‌ تحویل جامعه دهند.»

وی ادامه داد: « ارتباط والدین با یکدیگر، صمیمیت و احترامی که بر این رابطه حکم‌فرماست، اصلی‌ترین محور تامین‌کننده سلامت روانی فرزند به ویژه در دوران کودکی است. ستیزها و برخوردهای خشن والدین نسبت به یکدیگر در حضور فرزندان نتایج مخربی بر فرزندان دارد. در تحقیقات متعدد، تاثیر عدم تفاهم و دعواهای والدین در گوشه‌گیری، افسردگی، پرخاشگری و عدم اعتماد به نفس فرزندان به ویژه کودکان ثابت شده است. اختلافات دائمی و دعواهای والدین در حضور فرزندان، سطح سازگاری آنها را در ارتباطات اجتماعی کاهش می‌‌دهد و روحیه قدرشناسی را در فرزند تضعیف می‌‌کند، این مسئله به مرور تاثیرات نا‌‌سالمی بر ابعاد مختلف رشد و تکامل فرزندان به ویژه رشد شخصیتی دارد، ضمن آنکه روابط والدین با یکدیگر، به عنوان کلاس درسی است که مهارت‌های ارتباطی و مهارت‌های رفتاری با همسر را به او آموزش می‌‌دهد.»

این مشاور مدرسه بیان کرد: «هر چقدر که ابراز احساسات عاطفی همچون در آغوش گرفتن، در کودکی آنها بیشتر بوده است، مشاهدات بزرگسالی آنها نشان می‌‌دهد که اضطراب و استرس به شدت پایین‌تری و همان طور سلامت روانی بالاتری داشتند، همچنین بر این موضوع تاکید شد که وجود احساسات عاطفی کمتر باعث می‌‌شود که بعضی از آنها در بزرگسالی دچار بیماری‌های روانی، ذهنی، خشونت و دارای تعاملات اجتماعی ضعیف می‌‌باشند و نگاه بدبینانه در ارتباطات با دیگران داشته باشند. بنابر‌‌این در دوران کودکی مطلوب است والدین با فرزندان بازی کنند، زیرا بازی با کودک اهمیت زیادی در پرورش شخصیت او دارد. نتایج تحقیقات نشان داده که کودکانی که از همراهی پدر در بازی و تفریح و سرگرمی برخوردار‌‌ بودند، علاوه بر داشتن روابط عمیق‌تر با دوستان، دارای خودکنترلی و مهارت بیشتر در بیان هیجان خود و تشخیص احساسات بوده‌‌اند.»

وی تصریح کرد: « یکی از ویژگی‌های دوران نوجوانی، بلوغ است. اکثر والدین تا زمانی که فرزندانشان، چه دختر باشد چه پسر به سن بلوغ نرسیده‌‌اند، با مشکل خاصی مواجه نمی‌‌شوند؛ اما زمانی که فرزندانشان وارد دوران بلوغ می‌‌شوند، مشکلات‌‌ آنها آغاز می‌‌شود. اکثر والدین به این دلیل که برای رفتار صحیح با فرزندانشان در سن بلوغ آموزش ندیده‌‌اند، سعی دارند با فرزندانشان با همان حال و هوای کودکی رفتار کنند، همین امر ممکن است سبب دور شدن نوجوانان از والدین خود شود والدین در این شرایط باید به فرزند خود در حد معقول اجازه دهند که احساس استقلال کند.»

مشاور مدرسه شایستگان در ادامه در رابطه با یکی از ویژگی‌های رفتار والدین گفت: «یکی از مهارت‌های مهم رفتار والدین با فرزند، شناخت ویژگی‌های دوران کودکی و نوجوانی است زیرا برخی والدین نمی‌‌دانند که با فرزندان در دوران کودکی یا نوجوانی چگونه رفتار نمایند. ارتباط با فرزند چندان ساده و آسان نیست. منظور از ارتباط، صرفاً سخن گفتن با او یا شنیدن سخن او نیست؛ چون سخن گفتن همیشه نشانه ایجاد ارتباط نیست و چه بسا ارتباط یک سویه پدید آورد.»

نیکوراد خاطرنشان کرد:«تحقیقات زیادی درباره سبک‌های فرزندپروری صورت گرفته و بین سه سبک سهل‌گیرانه، مستبدانه و اقتدارگرا بهترین و موفق‌ترین سبک، اقتدارگرا معرفی شده است و در میان روش‌های فرزند‌‌پروری مطرح شده است. فرزندپروری مقتدرانه نزدیک‌‌ترین روش تربیتی به روش اسلام است؛ زیرا والدین مقتدر با فرزندان خود با رفتار صمیمی و با ابراز محبت به آنان رابطه خود را با آنها مستحکم می‌‌کنند و از جهت کنترل رفتاری، محدودیت‌های واضح و مناسب با سن فرزندان وضع می‌‌کنند. والدین مقتدر هر چند در تعاملات خود با فرزندانشان گرم هستند با این حال هنگامی که موقعیت اقتضا می‌‌کند از باز‌‌خواست و تنبیه هم به صورت ملایم استفاده می‌‌کنند آنها در زمان اشتباهات فرزندان به آنها اجازه می‌‌دهند دلایل خود را ارائه دهند و در این خصوص قضاوت زودهنگام نمی‌‌کنند.»

دانش‌‌آموز خبرنگار : فاطمه نعمتی