مربی تکواندو: امکانات مدارس برای آموزش تکواندو بسیار کم است

در عصر یک روز گرم تابستانی که مصادف با روز جهانی تکواندو بود، مهمان یکی از مربیان حرفه ای و داور برتر مسابقات استان تهران بودم. معصومه پرنیخ با ۲۵ سال سابقه مربی و داور رشته تکواندو بانوان است که خود به شخصه افتخارات زیادی را در این رشته کسب کرده و همینطور شاگردان موفق و حرفه ای را تربیت و به جامعه ورزشی کشور تحویل داده است. گفت و گویی با او انجام شده است که در ادامه می خوانید.

تکواندو را از کجا و به چه شکل شروع کردید؟

من از سال ۱۳۷۴ تکواندو را در استان سمنان و حیاط خانه عمو‌یم و با مربیگری و پیشنهاد ایشان، علی پرنیخ همراه با خواهرم شروع کردم.‌ عمو‌یم که مربی ام نیز شده بود بسیار سخت با ما کار می کرد و هر سال فقط یک کمربند ارتقا به ما می داد. من در مسابقات استانی چندین بار شرکت کردم و مقام های قهرمانی و نائب قهرمانی را به دست آوردم که اکثرا احکام و مدال های آن دوران را در کمد خاطرات نگه داری میکنم و جز بهترین خاطرات من از تکواندو هستند. در سال ۱۳۸۲ با دان دو، مربیگری را در سطح استان سمنان شروع کردم. تا آن سال عمویم بسیار پیگیر پیشرفت ما بودند و تا سال ۸۴ در سمنان فعالیت داشتم‌. پس آن در سال ۸۵ مصادف با ازدواجم به استان تهران مهاجرت کردم و ادامه فعالیتم را در داوری و مربیگری در شهر تهران پیگیری کردم. در آذر همان سال در مسابقات لیگ کشور عنوان سوم مسابقات کشوری را به دست آوردم تا به امروز این رشته را ادامه داده ام و در حال حاضر با دان۵ کوکی وان بین المللی داور مربی درجه یک فدراسیون هستم. هم اکنون نیز بسیاری از شاگردان‌ام مقام های مختلف استانی و کشوری کسب کردند و به طور حرفه ای در حال تمرین هستند. در این ایام و به واسطه ویروس کرونا نیز به صورت برخط در حال تمرین دادن به آنها هستم.

با توجه به تفکر متفاوت افراد درباره هنرهای رزمی و تعلق اینگونه ورزش ها به مردان، نظر شما درباره جایگاه ورزش تکواندو در بین ورزش بانوان چیست؟

در حال حاضر به دلیل مقام آوری پیاپی و درخشیدن بسیاری از دختران تکواندو کار در سطوح مختلف کشوری و حتی برون مرزی و بین المللی، توجه ویژه ای به رشته تکواندو بانوان شده است. به طوری که می توان گفت به غیر از مسئولین مرتبط، اولیا نیز توجه ویژه‌ای به این رشته دارند و در چند سال اخیر استقبال خوبی از این رشته کردند.

مسیر مربیگری و آموزش یکی از دشوارترین مراحل هنر های رزمی به ویژه برای بانوان به حساب می آیند؛ چه موانعی پیش رو شما برای رسیدن به مرحله مربیگری و داوری حرفه ای و درجه یک تکواندو وجود داشته است؟

متاسفانه در کشور برای بانوان و دختران ثابت کردن توانایی ها و استعداد های ذاتی بسیار سخت است و خیلی باید تلاش کرد تا دیده شد و در مراتب بالاتر اعتماد مسئولین را جلب کرد که به بانوان و به شخصه بنده را مورد حمایت قرار دهند و یقیناً به دست آوردن مقام های مختلف و ارتقا درجه داوری و مربیگری و در کل حرکت در این مسیر کار آسانی نبوده است.

هنرهای رزمی و به ویژه تکواندو این روزها در مدارس جدی و حرفه ای تلقی می شوند و آیا احساس کمبود اینگونه ورزش های رزمی در مدارس احساس می شود؟

بله این کمبود بسیار احساس می شود؛ همانطور که در سوالات قبل اشاره کردم به دلیل افتخارات دختران ما، توجه اولیا در مقایسه با قبل نسبت به این رشته بسیار زیاد شده و حتی بعضی از خانواده ها که تنها یک فرزند دارند نیز فرزندشان را به سوی این رشته سوق می دهند و با تمام توان آنها را حمایت می کنند. سرانه امکانات مدارس برای ورزش های رزمی به ویژه تکواندو بسیار ضعیف است و حداقل امکانات مورد نیاز مانند تشک تکواندو یا همان شیاب جانگ در مدارس محیا نیست و بنده هم چندین سال در مدارس افتخار دبیری ورزش را داشتم و در کنار سایر فعالیت ها آموزش و مربیگری تکواندو را هم دنبال می کردم. در همان زمان امکانات مدارس بسیار کم بود و من با خلاقیت شخصی و استفاده حداکثری از امکانات کم، با دانش آموزان تمرین می کردم و خوشبختانه در آن سال رفته رفته تعداد زیادی از دانش آموزان علاقمند به پیگیری حرفه ای تکواندو شدند و در کنار یادگرفتن سایر مهارت های ورزشی در زنگ ورزش، با رعایت نکات ایمنی آموزش تکواندو هم فرا گرفته و حتی به مرحله ارتقای کمربند هم می رسیدند و این بسیار باعث خرسندی بنده و دانش آموزان و اولیا آنها می شد. تکواندو جز رشته های مدال آور کشور در المپیک و بازی های جهانی است و دختران تکواندو کار ایران نیز در سال های اخیر بسیار خوب درخشیدند و این نکته که باید به ورزش بانوان اهمیت بیش از پیش داد و روی آن سرمایه گذاری کرد را به همگان اثبات کرده اند. پس چه بهتر که آموزش چنین ورزش مدال آور و حرفه ای در مدارس آغاز شود و راه پیشرفت دانش آموزان هموار شود.

*مینو سادات آقائی نژاد خبرنگار دانش آموز منطقه ۱۰ تهران