مسئولین در کنار سایر نیازهای جامعه باید به هنر، فرهنگ و سرگرمی های مردم توجه کنند

جلیل یغمایی، فارغ التحصیل تئاتر و کارگردان کاشمری، در گفتگو با پانا درباره نمایشنامه خوانی عنوان کرد: نمایشنامه خوانی، یک تلاش هنرمندانه است که در آن فردی یا گروهی در حضور مخاطب، اقدام به خوانش صحیح و زیبای یک متن نمایشی (نمایشنامه) می کند که اثرات محتوایی و حسی و عاطفی آن بر اجرا کنندگان و مخاطبان، بدون استفاده از امکانات و تمهیدات اجرای نمایش کاملا مشهود است.

به عبات دیگر و به قول آقای صمدچینی فروشان، منتقد و مترجم و مدرس دانشگاه و عضو کانون ملی منتقدان تئاتر ایران و کانون بین المللی منتقدان تئاتر جهان، نمایشنامه خوانی، گونه ای از اجرای نمایش است که توسط گروهی از نقش خوان‌های نشسته در پشت میز اجرا می شود و به امکانات اصلی نمایش صحنه ای نظیر دکور، نورپردازی و ...احتیاج ندارد. هر چند از این ابزارها به‌صورت مینی مال می توان استفاده کرد .
یغمایی گفت: به نظر می رسد مقایسه نمایشنامه ای که بر روی صحنه به اجرا در می آید، تئاتر چه در قالب صحنه ای، عروسکی ، خیابانی یا قالب های دیگر با نمایشنامه خوانی امری اشتباه است. عنصر اصلی در نمایشنامه خوانی صداست و نقش‌خوان ها باید تمام فضا و شخصیتها را در قالب کلمات، افکت و موسیقی به شنونده عرضه کنند، این در حالی است که در تئاتر کارگردان با به تصویر کشیدن، طراحی صحنه، طراحی لباس، طراحی نور و میزانسن مسیر را جدا می کند.
یغمایی گفت: اگرچه در تدارک تولید یک تئاتر (اجرای صحنه ای) اولین مرحله آماده سازی (بعد از مشخص شدن بازیگران، خواندن نمایشنامه به کرات اتفاق می افتد، ولی با توجه به تعریف نمایشنامه خوانی با آن تفاوت دارد.
او در مورد تاریخچه نمایشنامه خوانی گفت: پیشینه دقیقی از نمایشنامه خوانی در جهان وجود ندارد یا لااقل من اطلاعی از آن ندارم. اما در ایران نمایش‌نامه‌خوانی پدیده‌ جدیدی است؛ اگرچه عده ای بر این باورند که فعالیت هایی با عنوان نمایشنامه خوانی در ایران در سال ۱۳۴۲ به اجرا درآمده و این سال را شروعی در عرصه نمایشنامه خوانی در ایران می دانند.

به هرحال نمایشنامه خوانی این سالها آرام آرام حرکتی را آغاز کرده و در صدد آن است که جایگاهی را برای اجراهای عمومی به‌دست آورد که با توجه به اقبال عمومی تا حدودی به این جایگاه دست پیدا کرده است و به سمت و سویی می‌رود که به تدریج به صورت یک شیوه اجرایی در کنار سایر ژانرها و شیوه های نمایشی خودنمایی کند.
این استاد دانشگاه در مورد استقبال نمایشنامه خوانی نسبت به بقیه تئاتر ها گفت: با عنایت به نوپا بودن نمایشنامه خوانی در ایران، بعید به نظر می آید که آمار تماشاگران یک تئاتر از نمایشنامه خوانی کمتر باشد.
او افزود: بی شک هنر و به ویژه تئاتر از مهمترین عناصر فرهنگ سازی، آموزش و سرگرمی است و از وظایف مهم مسئولین در قبال مردم در کنار دیگر نیاز های جامعه پرداختن به این عناصر مهم است. بنابراین استقبال و همکاری با گرو های نمایشی به طور عام و نه گزینشی از یک سو و فراهم آوردن امکاناتی از قبیل سالن های اجرا با ظرفیت های کم نظیر بلک باکس و کمک تولید یک تئاتر از سوی دیگر نه تنها هزینه نیست که سرمایه گذاری است.

او گفت: تئاتر به طور عام و نمایشنامه خوانی به صورت خاص می توانند برای خود و آیندگان تاثیرگذار باشند و در این رهگذر، دانش آموزان با مطالعه و تحقیق، دیدن اجراها و با شرکت در کلاس‌های آموزشی و آموختن علمی و صحیح می‌توانند در این عرصه فعالیت کنند و پیشقراول نوآوری در این شیوه اجرایی باشند.