عسل بدیعی با الگو سازی در بخشش در قلب ها ماندگار شد

حیدرزاده ادامه داد: چهار خط اول این اثر، کاملاً ناگهانی سروده شد و من روی صفحۀ اینترنتی خودم قرار دادم و اندکی بعد این ترانه با یاری خداوند به پایان رسید.

این شاعر معاصر کشور افزود:خانوادۀ عسل بدیعی با وجود مصیبتی بزرگی که به ایشان وارد شده بود با من تماس گرفتند و ضمن ابراز محبت از بنده تشکر کردند و پس از این اقدام خانواده بدیعی احساس کردم که شاید مسئولیتی داشتم و شاید این گونه بتوانم باعث تسلی خاطر و آرامش این خانواده باشم.

خالق آثارجادانه ای چون «مثل هیچکس» و «پروانه ات خواهم ماند»، در بخش دیگری از این گفتگو افزود: تصور من این بود که مسئولیت من به پایان رساندن این ترانه، به شکلی است که بتواند شنیده شود که واقعا این اثر به نحو احسن اجرا شد؛ به طوری که اصلا نمی شود گفت کدام بخش این کار قشنگ تر به نظر میرسد.

وی اظهار داشت: «روزای بی عسل» پس از تکمیل از هارمونی و تعادل خاصی برخوردار شد که به نظر من تمامی قواعد فنی و احساسی این کار کاملا رعایت شده است.

مریم حیدرزاده اظهار داشت: عسل بدیعی، سال گذشته، با شرکت در جشن نفس، به روی سن آمد و بابت اهدای عضوی که به همسر خواهر ایشان محمدرضا داودنژاد، از هنرمندان شناخته شدۀ سینما و تلویزیون کشور، شده بود تشکر کرد و خودش هم اعلام کرد که قصد دارد در این برنامه فرم اهدای عضور را پر کنند.

وی خاطر نشان کرد: احساس من این است کارهای بزرگی چون اهدای اعضای بدن پس از مرگ در بین کسانی که در نزد مردم شاخصه هایی دارند که باعث شناخت آن ها شده است، همانند بزرگان سینما و تلویزیون، قاعدتا باعث الگو سازی در بین افراد می شود و این کار بزرگ زمینه ساز انگیزۀ برای دیگر افراد خواهد بود.

این ترانه سرای معاصر کشورمان در پایان این گفتگو خاطر نشان کرد: راز ماندگاری عسل اهدای دوبارۀ زندگی به هفت انسان دیگر است.

حیدرزاده در همین راستا افزود: اگر فردی، مانند یک پزشک یا یک غریق نجات، به یک نفر زندگی دوباره بدهد و فردی را از مرگ نجات بدهد، این کار باعث ماندگاری نام و یاد او خواهد شد، چه برسد به زمانی که به چند فرد دیگر، با اعضای بدن خود زندگی ببخشی و این کار بسیار بزرگ تر و جاودان تر از کارهای سنمایی و تلویزیونی بود که عسل بدیعی، به زیبایی و ماندگاری در آن ها نقش افرینی کرده بود.

وی تصریح کرد: اهدای عضو، فیلم و سریال نیست که در چشم مردم ماندگار شود؛ بلکه عملی است که در ذهن ها و قلب های مردم می ماند و ارزش معنوی این کار بسیار خاطره انگیز تر و ماندگار تر از دیدن یک فیلم خواهد بود.

حیدرزاده در پایان ضمن آرزوی شادی برای روح این بازیگر فقید سینما، تئاتر و تلویزیون کشورمان گفت: عسل بدیعی با این کار به هم سن و سال های خود و جوانان ایران زمین گفت: زندگی هیچ کسی جاودانه نیست و هیچ وقت نمی شود پیش بینی کرد که طلوع صبح فردا را خواهیم دید یا خیر؟