قلم هایی برای هیچ!

به گزارش خبرنگار پانا قزوین، برای نخستین بار در سال ۱۹۲۴ در المپیک پاریس و همزمان با تأسیس انجمن جهانی ورزشی نویسان، دوم جولای در تمام تقویم های جهانی به عنوان روز ورزشی نویسان نامگذاری شد تا بهانه ای برای یادآوری روزنامه نگاران ورزشی و همچنین اعتلای آنان برای معرفی ورزش به عنوان ابزاری در جهت صلح جهانی باشد.

مشخص است که یکی از بخش های پر مخاطب هر رسانه ای، سرویس ورزشی آن رسانه است و در کشور ما نیز روزنامه های ورزشی از پرمخاطب ترین رسانه های کشور محسوب می شوند و مردم همواره پیگیر اخبار ورزشی هستند.

پس این نشان می دهد که روزنامه نگاران ورزشی چه نقش مهمی را در تولید خوراک سرویس ها و روزنامه های ورزشی ایفا می کنند و چقدر می توانند در این بخش اثرگذار باشند.

اما واقعیت امر اینجاست که در استان قزوین این شرایط تا حدود زیادی مهیا نیست و برخی چالش های جدی وجود دارد که این چالش ها بر فضای رسانه ای و ورزشی استان قالب شده و تغییر در آن مستلزم زمان است.

یکم

ورزش در استان قزوین در یک انفعال اساسی به سر می برد، به نحوی که دیگر آن شادابی لازم در بین جامعه ورزشی دیده نمی شود. قهرمانان ورزشی به دلیل عدم حمایت ها، انگیزه فعالیت را از دست داده اند.

در گذشته استان قزوین در رشته های مختلف ورزشی تیم های لیگ برتری داشت ولی امروز شرایط اقتصادی اجازه حضور کم تر تیمی را در لیگ های کشوری می دهد.

فوتبال یکی از مهم ترین رشته های ورزشی است که اخبار آن از طرفداران بسیار بالایی برخوردار است اما می بینیم که استان از داشتن یک تیم لیگ برتری فوتبال هم بی بهره است و این پتانسیل برای روزنامه نگاران ورزشی وجود ندارد و با این نتایجی که تیم کاسپین قزوین به دست می آورد نیز پیش بینی نمی شود که این مهم در آینده ای نزدیک محقق شود. قول استاندار قزوین برای آوردن یک تیم لیگ برتری فوتبال به استان قزوین نیز با وجود گذشت زمان طولانی، اجرایی نشده و امید فوتبال دوستان ناامید شده است.

دوم

با وجود اینکه سال های زیادی از تأسیس هیات های ورزشی می گذرد ولی هنوز ساز و کار درستی برای این هیات ها چیده نشده است و خلأهای بسیار بزرگی در این حوزه وجود دارد.

یکی از این خلأها، نحوه درآمدزایی هیات های ورزشی است، بسیاری از هیات های ورزشی به دلیل نداشتن مخاطب زیاد، حامیان مالی تمایل چندانی برای سرمایه گذاری در این رشته ها ندارند و نه تنها این رشته ها، بلکه رشته های ورزشی بزرگ نیز با این چالش روبرو هستند. به عنوان مثال رشته های ورزشی مانند جانبازان و معلولین، نابینایان، بیماران خاص و بسیاری از رشته های دیگر چگونه باید هزینه های جاری خود را تأمین کنند؟! اداره کل ورزش و جوانان استان خود در هزینه های جاری اش مانده است، چه رسد به اینکه بتواند از هیئت های ورزشی دستگیری هم کند!

پس زمانی که هیئت های ورزشی از نظر اعتباری تأمین نباشند، قاعدتا حجم برنامه های ورزشی کاهش چشم گیری پیدا می کند و استعدادهای ورزشی شکوفا نمی شوند و همین عامل مهمی در پایین آمدن کیفیت اخبار ورزشی خواهد شد.

سوم

عادی سازی انتقادات در حوزه ورزش یک پدیده شومی است که امروز ما با آن مواجه هستیم؛ اگر سرویس ورزشی رسانه های استان را در این چند سال مرور کنیم، متوجه می شویم که یک سری سوژه ها در فواصل مختلف پیگیری شده اما به هیچ نتیجه ای نرسیده است که می توانیم به بلاتکلیفی ورزشگاه تختی و بدون استفاده ماندن ورزشگاه ۱۵ هزار نفری سردار آزادگان اشاره کنیم.

به اندازه ای مشکلات در ورزش چشم گیر شده است که انتقادات ورزشی نویسان تأثیری در روند فعالیت ها نمی گذارد و بسیاری از مشکلات سال هاست که با وجود گوشزدهای فراوان پابرجا مانده است.

باید بپذیریم که دیگر ورزش استان قزوین آن جذابیت های لازم را برای مخاطبان خود ندارد و مسیر نزولی را از نظر جذب مخاطب طی می کند، ما سال هاست که نتوانسته ایم مردم استان به ویژه جوانان و نوجوانان را به ورزشگاه ها بکشانیم و آن حس تعصب به تیم هایمان را به آن ها منتقل کنیم. پس روزنامه نگاران ورزشی استان در شرایطی قرار دارند که از نظر حرفه ای مطلوب آنان نیست و برای حل مشکلاتی قلم می زنند که تاکنون هیچ حاصلی را در برنداشته است.

یادداشت از مسعود میرزایی