رضا درمیشیان بیشتر از سطح انتظار مخاطب در ˝عصبانی نیستم˝

به گزارش خبرنگار فرهنگی پانا؛ جوان قصه "عصبانی‌نیستم" بسیارعصبانی و به حق هم عصبانی است. او نمونه‌ای است از بهترین‌های تحصیلی که به زعم حقیقت‌گویی‌هایش حتی اگر ناجور ستاره دار شبی ظلمانی و سیاه شده؛ حالا بهترین پاسخ جامعه برای التیام دردهایش نوع شریفی از اعتیاد است. این نقش که نوید محمدزاده بازیگر خوب تئاتر وسینمای کشور ایفا می‌کند با پوشش کامل از پیرنگ‌های روان شناسانه و جامعه شناسانه پرداخت شده که در کشمکش‌های تلخ و ماجرایش برای یک انتظار کوچک، برای حداقل‌های یک زندگی ساده به بلایایی دچار می‌شود که واقعی است.

زیرصدای احمدی نژاد او را می‌بینیم که برای کلیه فروشی اقدام می‌کند وی که خود کوه درد است مردمی را می‌بیند که برای فروش تنها کلیه‌اش التماس می‌کند، زجه می‌زند، خودش را می‌زند...

کل فیلم او را داریم که تحمل می‌کند، قرص می‌خورد و به سفارش دکتر روانشناسی (با صدایی خمور و تحکم‌وار) که نماد تمام ورودی‌های فرهنگی‌روانی جامعه است مدام به خود عصبانی‌اش می‌گوید "عصبانی نیستم" که دروغ می گوید، که عصبانی است، که باید عصبانی باشد.

عصبانی نیستم ناگفته‌ها را گفت؛ که نمی‌شود در وصف این فیلم قلم فرسایی کرد، که خود کاملاً واضح، جامع و همه فهم از چالش و چرخشی باطل گفت وگو می‌کند.

درمیشیان با این فیلم معرفی‌های بسیاری را از خود ارائه داد و یکی از غیرسیاسی‌ترین مفاهیمش عملکرد سینمایی مستقل است؛ موضوعی که بیشتراز بحث مالی از لحاظ مضمون برای سینمای ایران لزوم دارد. آنچه در این فیلم تماشا می‌شود و آنچه در هر فیلم دیگری، بالاخره تماشا می‌شود و چه خوب است که به میزبانی نظام این اتفاق صورت گیرد تا داغ‌هایی التیام یابد و مردمی آرام گیرند.

سید محمد حسین حسینی